KARİNA

*1*

Güneş...Gecenin ardından doğan ışık.En büyük yıldızım.

Ay...Güneşin ardından çıkan hayalim,nefesim.Gecelerimi ve düşlerimi süsleyen sihirli ışığım.

Yıldız...Yaşama tutunma sebebim.Benliğim,parıltım,ulaşılmazı-m.Elimi uzatsam tutması imkânsız olan diğer nefesim.

Gökyüzü...Benim hayatım,hiçliğim sessiz çığlığım ve nefesimin merkezi.
Benim hayatım gökyüzü.Çünkü orada nefes almamı sağlayan nedenlerim var.Yıldız'ım,Ay'ım,Güneş ve bulutum var.Orada mutluluğum var.

Bir de galaxy'm var.Ama o hepsinin içinde.Boşlukta benim yıldızlarımı,ay'ımı güzelleştiren,ilhamlarımı artıran ve
Hayran olduğum kalbim,dilim,sesim,elim,ayağım her şeyim.Ben onları hissediyorum.
Peki ya sen?

Başını kaldırıp onları hissettin mi?
Başını kaldır ve bir kez bak.Yıldızları
Hisset,Ay'ın karanlık yüzünü anlamaya çalış,bulutları her şeye benzetmeye çalış.Kainatı,dünyayı sev.
Ama en önemlisi kendini sev.Çünkü herşey seninle başlar,seninle biter.

Saatlerdir evimin çatısında bir elimde kahve,kulağımda kulaklık,sırtımdaki
battaniyem yıldızları seyrediyorum.
Ama elimi uzatsam onlara hiçbir zaman ulaşamıyorum.

Çünkü biliyorum bende bir gün yıldız olacağım ve kimse bana ulaşamayacak.Tıpkı benim anneme ve kardeşime ulaşamadığım gibi.Evet doğru duydunuz annem ve kardeşim,
Onlar benim en büyük yıldızlarım.

Onları hissediyorum,duyuyorum,görüyorum
Çok güzel parlıyorlar.
Nasıl bu kadar güzel parladıklarına hayranlıkla bakıyorum.Baktıkça benim de yanlarına gidip parlayasım geliyor.

Ama ne yazık ki onlara ne kadar baksam,hissetsem ve yaşasamda ben hâlâ buradayım.Olsun bu bana yeter.Bazen sadece bakmak ya da susmak gerekir.Bir de onları ortaya çıkaran bir güzelliğim daha var.Ay.

Hem güneşi batırıp yıldızlarımı ortaya çıkaran aynı zamanda geceyi devirip güneşimi çıkaran cennetim.
Benim gökyüzüm o kadar güzel ki;birbirlerini hiç yalnız bırakmıyorlar.

Tıpkı ben ve babam gibi.O kazadan sonra asla birbirimizi
bırakmadık.O gün belki de benim yeniden diriliş günümdü.Çünkü o gün ilk defa gökyüzünü hissettim ben.

Ilk defa o gün yıldızların o kadar güzel parladığını,ay'ın kendini gösterdiğini,gökyüzünün karanlık olduğunu o zaman anladım.

10 yaşımdan beri neredeyse her gün
sabah-akşam gökyüzüme,nefesime bakarım.Sabahları gözlerimi en büyük yıldızımla açarım.Annemle.O benim en büyük yıldızım.

Meleğim.Onu o kadar özledim ki; kokusu,gözleri,kaşları,minnak burnu,saçımı okşayışını her bir zerresini özledim.Anne,sen sakın üzülme ama babam senin yerine benim saçlarımı okşuyor.Kendimi yalnız hissettiğimde ona sarılıyorum mesela.Senin yokluğunu onunla dolduruyorum.

O benim sadece babam değil.

Anne; o benim dünyam.Sırtımdaki gizli kanatlarım.Çünkü yükseklere uçmamı o sağlıyor.O benim Ay'ım.
Güneş battıktan sonra ortaya çıkan insan.O battıktan sonra da sen çıkıyorsun.Biliyor musun?

Size hayranlıkla bakıyorum.Çünkü siz gece ile gündüzsünüz.Asla bir arada olamıyorsunuz zaten aşk da bu değil midir?

Kavuşursan aşk olmaz sevgi olur.Bunu bana sen demiştin.Ha! bu arada bir de kardeşim var.Yıldızım.Rüzgârım.Onu o kadar özledim ki minik ellerini,ayaklarını,çipil çipil herşeyden bu dünyadan habersiz bakan gözlerini,gülüşünü,ağlayışını hatta bezini batırıp yüzümüzü ekşitmesini bile özledim.

Ben elbet bir gün kavuşacağımıza inanıyorum ama sen inanıyor musun anne?

Ben seni o kazada kaybetmedim aksine kazandım.Çünkü bir insanı kaybedince o senin yanında olmaz,olamaz.Ama sen benim yanımdasın.Her ne kadar milyonlarca kilometrelik mesafe olsa da aramızda ben seni,sen beni birbirimizi görebiliyoruz.

Bakışlarımı gökyüzünden çekip şehrin ışıklarına odakladım.Uzaktan çok güzel parlıyorlardı.Her ne kadar bu ışıklar yapay olsa da başka insanları görmeme izin veriyor.

Bazen bu şehrin koşuşturmasından sevdiklerimizi görmeyi,hatırlamayı,ilgilenmeyi veya sevmeyi unutuyoruz.Sakın sevdiklerinizi yalnız bırakmayın çünkü herkes sevilmeyi,değer görmeyi,hatırlanmayı hak eder.

Işte bu benim küçük dünyam.17 yaşındayım ve Izmir'de yaşıyorum.Ismim Helen.Bana bu ismi annem vermiş anlamı ise yunan kökenli güneş ile bağlantılı demekmiş.Ismimi seviyorum tam da benim karakterimi anlatıyor.

Fazlasıyla duygusal bir insanımdır.Üzüldüğümde yada sevindiğimde duygularımı fazlasıyla yaşarım.Bir konuyu irdeleyerek düşünürüm.Farklı kültürler öğrenmeyi,tanımayı severim.

Hayatıma önem veririm çünki bu hayata bir kere geliyoruz ve boş geçirmememiz gerekiyor.Ders çalışmayı, yeni bir şeyler ögrenmeyi,gezmeyi,kitap okumayı,arkadaşlarımla vakit geçirmeyi en önemlisi de babama sarılmayı veyahut onunla vakit geçirmeyi seviyorum.

Bazen işlerinden ya da okulumdan dolayı birbirimizi göremesekte müsait olduğumuzda bu mesafeyi kapatıyoruz.Babam; benim herşeyim.O kazadan sonra beni hiç yanından ayırmamış ve sağlığımın iyi olmadığı zamanlarda benimle ilgilenmiş annemin yokluğunu hissettirmemişti.

Annemle gurur duyuyorum.Öyle bir adamı sevmiş ki,öyle bir kalbine dokunmuş ki sonsuz kez şükrediyorum.

Elimdeki boş kahve bardağına baktım havada iyiden iyiye soğukluğunu belli etmeye başlamıştı.Kalkmaya yeltendiğimde arkamdan gelen sesle benimle birlikte bir hareketlenme olduğunu anladım.Omzumun hizasından kafamı arkama çevirip camın pervazında bana sevgi dolu bakan Mia'yı gördüm.

Dikkatli bir şekilde cama yaklaştım ve onu kollarımın arasına saklarken parlak tüylerini okşadım.Zarar görmeden odama girmeyi başarmıştım.

kulaklığımı ve kahve bardağımı çalışma masamın üzerine koyduktan sonra battaniyemi de yatağımın üzerine,omuzlarımdan kaydırarak bıraktım.Mia'yı da yatağımın üzerine yatırıp tüylerini okşamaya başladım.O sadece benim kedim değil sırdaşımdı da.Evde yalnız kaldığımda onunla oynar yada uyurdum.

Bu eve taşındığımızda ilk arkadaşım o olmuştu.Onunla vakit geçirmeyi seviyordum.Mia'nın karnını okşarken birden bire uykum gelmeye başladı.

Yatağımın yanındaki komidinin üzerindeki saate baktığımda 00.00 olduğunu gördüm.Bu saate kadar dışarıda durdum ama sabah erken uyanabilecek miyim işte orası koca bir soru işareti.