Make An Art°YoonKook

|14

  Yoongi'yi bekliyordum birkaç dakikadır. Geç kalmamıştı, ben sakinleşebilmek adına erken gelmiştim bilerek. Öte yandan bunun çok da bir faydası olmamıştı düşündüğüm kadar. Hâlâ çok fazla heyecanlıydım, kalbim yerinden çıkacakmışcasına atıyordu. Gözlerim kapı ve kolumdaki saat arasında gidip geliyordu ve başım bu yüzden hafif dönüyordu.

  Kapıya asılı çanın sesini işittiğimde gözlerim yeniden kapıya çevrilmişti. Yoongi saçlarını karıştırırken kafede gözlerini gezdiriyordu. Nihayet beni fark ettiğinde yüzündeki kaslar gevşemiş, bana doğru yürümeye başlamıştı. Bu anın gerçekliğini kabul etme konusunda zorlanıyordum. Birkaç saniye sonra Yoongi ile karşı karşıya geleceğim gerçeğini kabul edemiyordum. İmkansız olmadığını biliyordum ancak mavi rengine adadığım adamın gözlerine direkt olarak bakabileceğim gerçeği ağır geliyordu.

"Merhaba Jungkook," tok sesiyle selam verdiğinde ayağa kalktım ve ona sarıldım. Bunu beklemediği belliydi ancak beni karşılıksız bırakmamıştı.

"Hoş geldin Yoongi,"  yerlerimize geçtiğimizde bir süre ona baktım. Beyaz teninin, gözlerinin, kısacası her şeyibin güzelliği karşısında nutkum tutulmuştu. Onu neden tam anlamıyla resmediğimi daha iyi anlıyordum şimdi. Yoongi benim resmedemeyeceğim kadar ilahi bir güzelliğe sahipti.

"Nasılsın?"

"İyiyim, sen?"

"Nutkum tutuldu, Yoongi. Ben... Ben gerçekten ne desem bilmiyorum. Sama defalarca yakın oldum ancak bu denli değildi ve ben... Ben cidden bilmiyorum,"  dediklermi dikkatle dinlemişti. Yanakları hafif pembeleştiğinde ona doğru eğildim. Boğazıma bir yumru oturmuştu, göğsümde de bir ağırlık vardı.

  Elini ellerimin arasına aldığımda gözlerimiz buluştu. Rahatsız görünmüyordu. Aksine sanki sevinmiş gibiydi. Bu yüzden elini bırakmadım. Zaten bırakmayı da istemiyordum. Ellerini mutlak sonsuza dek tutmak, kokusuyla ciğerlerimi doldurmak, bütün sevgimi ve aşkımı onun uğrunda feda etmek istiyordum.

"Anlat bana. Kendinden bahset biraz."

"Pekâlâ, tam olarak nereden başlamalıyım emin değilim aslında. Senden üç yaş küçüğüm. Seni ilk gördüğüm zamanı çok net hatırlamıyorum ancak sana düştüğüm zamanı çok net biliyorum. Piyanonun tuşlarında gezinen parmaklarını ve çaldığın hüzünlü melodiye eşlik edem gözyaşlarını gördüğümde sana düşmeye başladım."

  Garson geldiğinde dahi elimi çekmemiştim. Zira saklayacağım bir şey yoktu zaten. Yoongi siparişini hemen vermiş, ardından tekrar bana dönmüştü.

"Aslında kendim hakkında anlatabileceğim pek bir şeyim yok. Sıradan biriyim. Resim bölümündeyim, kendimi ifade edebilmemin tek yolunun resim olduğunu fark ettim çok küçükken. Ailem de bu konuda desteklediği için bir hayli şanslıyım. Busan'da doğdum ancak ailemle ben liseye geçeceğim zaman Seul'e taşındık."

  Bir yandan kafasını sallayarak beni onaylıyor, diğer yandan da yeni gelen kahvesini yavaş yavaş yudumluyordu. Üstelik elini de ellerimden çekmemişti ve ben şu an kalp krizi geçirmek üzereydim.

"Birini gerçekten sevebileceğime pek inanmazdım. Değmediğini düşünüyordum ancak yanılmamı sağladın. Ben bu durumdan oldukça memnunum, inkar etmeyeceğim."

"Bunları yüzüme de rahatlıkla söyleyebileceğini düşünmemiştim açıkçası," gülmeden edememiştim. Ben de düşünmemiştim ancak onu böyle karşımda oturuyor görürken kelimelerim dudaklarımdan birer birer dökülüyordu.

"Kalbime sığmıyor artık sevgim. İstemsizce konuşuyorum."

"Baksana ne diyeceğim, normalde birilerine kolay kolay alışmam ya da hayatıma almam. Öte yandan seni yanımda istiyorum Jungkook, bu yüzden görüşmeye devam edelim. Şimdi gitmem lazım, yeğenime bakmam gerek."

  Söylediklerini sindirdiğimde o çoktan bana doğru eğilmiş, saçımı karıştırıp yanağımdan öpmüştü.

"Teşekkür ederim, Yoongi. Seni hayal kırıklığına uğratmayacağım."

"Ben de öyle düşünüyorum. Akşam yazarım!"

  Giderken el sallamış ve bana o aşık olduğum gülümsemesini sunmuştu. O gidene kadar onu izlemiştim. Göğsümdeki ağırlık yavaş yavaş kalkıyordu ve ben huzurlu hissediyordum. Kesinlikle huzurlu hissediyordum.

  Eheuheeuehuee sevdim ben bu bölümü :d Umarım siz de sevmişsinizdir, öptüm 💜