"ေပ်ာ္ၾကတယ္မလား "
"Yes !!"
"အို ... ကြၽန္ေတာ္သိတယ္ ကြၽန္ေတာ္သိတာေပါ့ ။ ကြၽန္ေတာ္ကပိုေပ်ာ္တယ္ဆို ယံုမွာလား "
"No !!"
"ဘာလို႔လဲ "
"ေကာင္မေလးကို ေပက်င္းမွာထားခဲ့ရလို႔ "
တစ္ေယာက္ကထေျပာလိုက္တဲ့ စကားသံမွာ ရီ႐ွင္းနဲ႔ အတူက်န္တဲ့သူေတြပါ ထရယ္ၾကသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေကာင္မေလး႐ွိတယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ "
"ဒါဆိုမ႐ွိဘူးလား "
ခပ္ျမန္ျမန္ထြက္လာသည့္ မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕အသံေတြက ဝမ္းသာလံုးေတြပဲ စို႔ေနသလို ။ ရီ႐ွင္းက အရယ္မရပ္ဘဲ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပဲ ျပန္ေျဖသည္ ။
"မွန္းၾကည့္ဗ်ာ " တဲ့
•••
"ကန္တင္းမွာပဲထမင္းစားတာဟ "
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က မင္ေဆာ့က သူ႔ေနာက္ကိုေက်ာ္ၾကည္ျပီး ထိုစကားကိုအထူးအဆန္းတစ္ခုႏွယ္ေျပာလိုက္သည္ ။ သိပ္စိတ္မဝင္စားသလိုဟန္ပန္နဲ႔ ေနာက္လည္းလိုက္လွည့္ၾကည့္မေနဘဲ ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားေနတဲ့အခါ မင္ေဆာ့ကသူ႔ကိုတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္လာသည္ ။
"ရီ႐ွင္းေလ "
ထိုနာမည္ၾကားမွပဲ သူ႔ကိုယ္လံုးေလးေတာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
"ငါတို႔လိုပဲ ကန္တင္းမွာပဲထမင္းစားတယ္ "
"အဲ့ဒါ ထူးဆန္းလို႔လား "
"No ! ဒါမဲ့ အျပင္မွာပဲ Leader ေတြနဲ႔အတူလိုက္စားမယ္ ထင္တာ "
ထမင္းဘယ္မွာစားတာကအစ ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာေရးလိုက္လုပ္ ေနသည္ ။ ဂြၽန္ေျမာင့္အမူအရာက အဲ့အတိုင္းေလး ။ အဲ့တာထူးဆန္းလား စိတ္ဝင္စားစရာမဟုတ္တာဆိုတာမ်ိဳး ။ ေနာက္ကိုလွည့္ုၾကည့္ခ်င္စိတ္ကို အတင္းႀကီးခ်ိဳးႏွိမ္ထားရတာကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ပဲသိသည္ ။
ေနာက္ၿပီး အေၾကာင္းမၾကားဘာမၾကား ေပက်င္းရံုးကေန ဆိုးလ္ဂန္နမ္းရံုးအထိ ေျပာင္းေရႊ႕လာသည့္ ရီ႐ွင္းကိုလည္း အံ့ျသမိေနေသးသည္ ။ ပထမကေတာ့ ေတြးထားတာေပါ့ မေတြ႕တာၾကာတဲ့အခါ ကိုယ့္ဘဝနဲ႔ကိုယ္ပဲ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ကေလးေတြကို တကယ္စင္စစ္ေမ့သြားမွာပဲေပါ့ ။ အဲ့အခါက် သူ႔ေနရက္ေတြလည္း ပံုမွန္လည္ပတ္ေနမွာပဲလို႔ေပါ့ ။
