ဝတၳဳတို စုစည္​းမႈ

ေဂးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္

ေဂးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္
----------------------------------------------
ဆရာမ ႏုႏုရည္ (အင္း၀) ​ေရးသားသည္​။

•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••


ခ်ယ္တို႔က 'ဂ်ယ္' ဆိုေတာ့၊ မိန္းမလွ်ာဆိုေတာ့ အဲ...အဲ...ရိုင္းရိုင္းေခၚရင္ အေျခာက္မ၊ ဂ်ီမေတြဆိုေတာ့
ကိုယ့္စကား အထင္အျမင္ ေသးခ်င္ၾကတယ္။
စကားေပါ့၊ စကားပို၊ စကားလွ်ံ ထင္ၾကတယ္၊
ဖိနပ္ၾကားက နတ္စကားထြက္မလားေပါ့...
ဒီလို...သူတို႔က။

ေျပာပါေစ...ေျပာပါေစ...ထင္ပါေစ...။
တေန႔ေတာ့ ဂ်ီမ ေစတနာကို သိလာမွာပါ။
ဘယ္သူက ဘာေတြထင္လည္း ဂရုမစိုက္ေသးဘူး။
ဂ်ီမဘ၀ကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ခံယူလိုက္ၿပီးကတည္းက ခ်ယ္ တို႔
(အခ်စ္္၀တၳဳေတြထဲက ခပ္တည္တည္ ဇာတ္လိုက္မ ေလသံနဲ႔ ေျပာရရင္)
"ခ်ယ္တို႔ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ၿပီ၊ ေသမွာမေၾကာက္လို႔ ေပတရာ ေလွ်ာက္ေနတာ...၊ ဘယ္အရာကို ခ်ယ္ဂရုစိုက္ရမည္နည္း။ ခ်ယ္ ဂရုမစိုက္လိုၿပီ...။
ခ်ယ္ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့...။ ေလးငါးတန္းမွ်သာတတ္တဲ့ ပညာမဲ့မွ မဟုတ္ဘဲ။ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္တေယာက္အေနနဲ႔ သိပ္နားလည္သည္ေပါ့။

ဒီဘ၀ ဂ်ီမျဖစ္ရတာဟာ ဟိုအရင္ဘ၀က သူမ်ားသားမယားကို ေစာ္ကားပစ္မွားခဲ့လို႔ဆိုတဲ့ ဗုဒၶတရားေတာ္အလိုအရလည္း ခ်ယ္သိတယ္။
သိပၸံနည္းက်က် ေလ့လာၿပီး စိတ္ပညာရွင္ေတြက ေျပာတဲ့ (Homo Dysfunction) ဟိုမုန္း ေျပာင္းလဲတဲ့ ေရာဂါ၊ ဟိုမုန္း ကေမာက္ကမ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါဆိုတာကိုလည္း ခ်ယ္ သိတယ္။
ေရာဂါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ဋ္ခံရတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ီမဘ၀ဟာ မေကာင္းဘူးဆိုတာလည္း ခ်ယ္သိတာပါပဲ။
ကိုယ့္ကိုျမင္သူတိုင္းက ရယ္စရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို သေဘာထားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ရြံစရာ သတၱ၀ါတေယာက္လို ၾကည့္ၾကတယ္။
ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ဘယ္သူမွ မေလးစားခ်င္ဘူး။
အထင္ေသးၾကတယ္။ ေယာက်္ားတန္မဲ့နဲ႔ ေရသာခိုအေခ်ာင္လိုက္ေနၾကတယ္လို႔ ထင္ၾကတယ္။
ခုဆို ပိုဆိုးေသး၊ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခ်ယ္တို႔နဲ႔ လူေတြက တြဲမထိုင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါပိုး ျဖန္႔ေ၀သူလို႔ ထင္ၾကျပန္တယ္။ ကဲ...စဥ္းစား...ဂ်ီမ၊ အေျခာက္မ ျဖစ္ရတဲ့ဘ၀ ဘယ္မွာေကာင္းလို႔လဲ။
ဘယ္သူျဖစ္ခ်င္ မလဲ။
တကယ္ပါ ခ်ယ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ပါ့မလား၊ ခ်ယ္မျဖစ္လိုပါ ...။ ခ်ယ္ မျဖစ္လိုတာ ေသခ်ာပါသည္ကြယ္...။


ခ်ယ္ ေရာဂါစတာ ငါးႏွစ္သမီး။
အဲ...ငါးႏွစ္သားေလာက္ကေပါ့။
ခ်ယ့္ဒက္ဒီက အစိုးရအရာရွိတေယာက္၊
မာမီက ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ ပြဲစားမေပါ့။
ခ်ယ္က အႀကီးဆံုးသား ၾသရႆ၊ သားႀကီး ၾသရႆအေျခာက္ျဖစ္တာေလ ေကာင္းၾကေရာ။
ခ်ယ္တို႔အိမ္က ဂ်ယ္လီ...ဂ်ယ္လီနဲ႔ ခ်စ္စႏိုးေခၚၾကတယ္ေလ။
ေယာက်္ားနာမည္ မွည့္ထားတာက ေတာ့ 'ေအာင္ျပည္စိုး' တဲ့။ ထားလိုက္ပါေတာ့ ဒါက တကပ္။
ရုပ္ရွင္စကားနဲ႔ ေျပာတာေလ... ကပ္ ခ်ိန္းလိုက္ဦးမယ္။
အဲ...ငါးႏွစ္သားေလာက္မွာ ခ်ယ္ဆိုတဲ့ ဂ်ီမေပါက္စေလးက၊ မာမီ့မိတ္ကပ္ေတြ၊ ႏႈပ္ခမ္းနီေတြ ယူလိမ္း၊ ယူဆိုး၊ ၿပီးေတာ့ မာမီ့ထမီႀကီး ၀တ္ၿပီး တိုက္ခန္း၀ရန္တာမွာ ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ကေနတာပဲ။
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဘာျဖစ္မွန္းလည္းဘယ္သိမလဲ။
အဲဒါ လမ္းေပၚက ေရွာက္သီးေဆးျပားေရာင္းတဲ့ အေခ်ာက္မႀကီးေတြက ျမင္ေတာ့
'သမီးေလး...သမီးေလး...' နဲ႔ လွမ္းလွမ္းေခၚၾကတယ္။
ဇာတ္သြင္းတာေလ...၊
အေခ်ာက္မႀကီးေတြလုပ္ပံု လုပ္စရာလား...။
ခ်ယ္ကေတာ့ အဲလိုေခၚရင္ ရွက္ရွက္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္ေျပးတာပဲ။
ခ်ယ္ အဲလို ကကေနတာကို အစကေတာ့ ဒယ္ဒီေရာ၊မာမီေရာ ကေလးပဲဆိုၿပီး ၾကည့္ေနေသးတယ္။
ဆယ္ႏွစ္သားေက်ာ္လာေတာ့ ဒယ္ဒီတို႔ မာမီတို႔ လန္႔လာၿပီ ေဘာင္းဘီရွည္မခၽြတ္တမ္း၀တ္ၿပီး ဖင္ေလးလိမ္က်စ္လိမ္က်စ္နဲ႔
ဂ်ယ္လီကေလ...၊ ဂ်ယ္လီကေလ...နဲ႔ေျပာရာကေန ခ်ယ္က...ခ်ယ္က...နဲ႔ျဖစ္လာၿပီေလ။
ေက်ာင္းစာအုပ္အဖံုးမွာလည္း 'ပန္းခ်ယ္ရီမမ' တဲ့
နာမည္ေတြေျပာင္းလို႔...။ အဲတင္ ဒယ္ဒီက အိမ္ေရွ႕၀ရန္တာမွာ ႀကိဳးနဲ႔တုတ္ေတာ့တာပဲ။
ျပီးေတာ့ ႀကိမ္လံုးနဲ႔
'ေဟ့ေကာင္...မင္း...မိန္းမ လား...၊ ေယာက်္ား လား...ေျပာစမ္း' ဆိုၿပီး 'ရႊမ္း' ဆိုတခ်က္ခ်။
ခ်ယ္က ေက်ာေလးေကာ့ၿပီး
'အမယ္ေလး...မိန္းမပါဒယ္ဒီရဲ႕...' ဆိုၿပီး ေအာ္တာပဲ။

ဒယ္ဒီကလည္း "ေယာက်္ားပါ" လို႔ မေျပာမခ်င္း ခ်တယ္။ ဘယ္ခံႏိုင္မလဲ ၾကာေတာ့ လက္ေျမွာက္ ဒူးေထာက္ အညံ့ခံလိုက္ရတာေပါ့။
သဲ့သဲ့မွ်ေသာ ေလသံေလးနဲ႔...
'ေယာက်္ားပါ ဒက္ဒီရယ္' လို႔သာ ေျပာလိုက္ရတယ္။


ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ဒယ္ဒီ အမိန္႔အတိုင္း ေယာက်္ားေလးလို ပုဆိုး၀တ္ရတယ္။
ရွပ္အကႌ်၀တ္ရတယ္။
မိန္းကေလးေတြနဲ႔ မကစားရဘူး။
ညေနတိုင္း ဒယ္ဒီနဲ႔ လက္သီးထိုးရတယ္။
ခ်ယ္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကိုေျပာင္းပါတယ္။
ဒယ္ဒီကို ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္တယ္။
မာမီကိုလည္း သနားပါတယ္။

ခ်ယ္ ခုႏွစ္တန္းေလာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္သြားေသးတယ္။
ေယာက်္ားေလးလို ျပန္ျဖစ္သြားတယ္။
တခါတေလ ေပၚလာတဲ့ ကႏြဲ႕ကလ် ေနခ်င္စိတ္ေတြကိုလည္း အတင္း ေမာင္းထုတ္ပစ္တာကိုး။
ဒါေပမယ့္ ဒယ္ဒီတို႔ အမွားေၾကာင့္ ခ်ယ္ဒုကၡေရာက္သြားပါတယ္။
ဒယ္ဒီေပါ့၊
ခ်ယ္ပိုၿပီး ေယာက်္ားပီသေအာင္ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလး ေရာေနတဲ့ေက်ာင္းကေန ေယာက်္ားေလးေက်ာင္းကို ေျပာင္းပစ္တယ္ေလ။
ေျပာင္းစရာလား...။
သူက ထင္တာေလ...။ ထင္တာ...။
ေယာက်္ားေလးေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ေယာက်္ားပိုျဖစ္မယ္ ထင္တာ။
ျဖစ္လိမ့္မယ္... ျဖစ္လိမ့္မယ္...။
အရြယ္ေလးက ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါး၊ စိတ္ကစားတဲ့အရြယ္။
ၿပီးေတာ့... စိတ္ကေလး မခိုင့္တခိုင္ကို
အတင္း က်ားကန္ခိုင္းထားရပါတယ္ဆိုမွ အထာကၽြမ္းေနတဲ့ ေက်ာင္းသားဆိုးေတြက ေခ်ာင္ေတြမွာ အတင္းလိုက္လိုက္ ဖက္နမ္းေတာ့ သြားေရာ...။
'ေအာင္ျပည္စိုး' ကေန 'ပန္းခ်ယ္ရီမမ' ျပန္ျဖစ္ေရာ...။


မေျပာနဲ႔ေတာ့...
ေက်ာင္းမွာေတာ့ ခ်ယ္ရီတို႔က စူပါစတားေပါ့။
တေန႔တေန႔ စာအေစာင္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရတယ္။
အကုန္လံုး ႀကီးႀကီးမာစတာ့ သားေတြခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျပန္မႀကိဳက္ပါဘူး။
"ပညာသင္ေနတုန္း အခ်စ္ေရးကို မစဥ္းစားေသးဘူး..." လို႔ စဥ္းစားရင္း ေရွ႕ဆံုးကထည့္ စဥ္းစားပါ့မယ္ လို႔ စာျပန္လိုက္တာေပါ့...။

ဒက္ဒီတို႔ မာမီတို႔ မသိေအာင္ မုန္႔ဖိုးစုၿပီး
မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၀ယ္၊ ေက်ာင္းမုန္႔ဆိုင္က အေဒၚႀကီးဆီမွာ အပ္ထားရတယ္။
ေက်ာင္းေစာေစာ လာၿပီး မုန္႔ဆိုင္အကြယ္မွာ
မိတ္ကပ္ ပါးပါးလိမ္း၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ပါးပါးဆိုးၿပီးမွ အတန္းထဲ၀င္တာ၊
ခ်ယ္တို႔မ်ား အတန္းထဲ ၀င္လာၿပီးလားဆိုမွျဖင့္ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ ေလခၽြန္သံေတြမွ ဆူညံလို႔။
"ခ်ယ္ေလးေရ...ခ်စ္ခ်စ္" နဲ႔ အသံမစဲဘဲ။
ၾကည္ႏူးရတာမ်ား မေျပာနဲ႔ေတာ့။
တကယ္ေျပာတာ။
မိန္းမအစစ္ေတြလိုပဲ ၾကည္ႏူးသာယာတာ၊
ခ်ယ္ 'စပိမေတြ' ကိုေမးၾကည့္ဖူးတယ္။
စပိမဆိုတာ မိန္းမအစစ္ကို ေခၚတာေလ။
ခုဆို 'စပိမ' လို႔ မေခၚေတာ့ဘူး။
'ငံျပာရည္' လို႔ေခၚတယ္။ ထားပါေတာ့ ဒါကတကပ္။

အဲဒီ့စပိမေတြက ေျပာတယ္
သူတို႔လည္း ေယာက်္ားေလးေတြက ကိုယ့္ကိုလွတယ္ေျပာရင္၊ ခ်စ္တယ္ေျပာရင္ ၾကည္ႏူးသာယာတာပဲတဲ့။ အဲဒီခံစားမႈဟာ တမ်ိဳးဘဲတဲ့၊
ကိုယ္ကခ်စ္ေနတဲ့သူဆို ပိုေတာင္ခံစားရေသးသတဲ့။
အဲဒီခံစားမႈဟာလည္း ဘာနဲ႔မွမတူဘူးတဲ့။
သိပ္မွန္တာေပါ့ကြယ္။ အခ်စ္ရဲ႕ ခံစားမႈကို ခ်ယ္တို႔လည္း ခံစားခဲ့ဖူးသည္ေပါ့။
ရင္ထဲက အသည္းႏွလံုး ေပါက္ခုန္ထြက္မတတ္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္ေမာဟိုက္လာေစေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေစတာလည္း အခ်စ္၊
ကမၻာေလာကႀကီး တခုလံုးကၽြမ္းထိုး ေမွာက္ခံုျဖစ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တာလည္း အခ်စ္ေပါ့။
ပန္းမမခ်ယ္ရီ တေယာက္ အခ်စ္၏ ေက်းကၽြန္ဘ၀ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္။
အႀကိမ္ႀကိမ္ ရႈံးနိမ့္ဖူးသည္ေပါ့ကြယ္...။


ဒါေပမယ့္ ခ်ယ္ အခ်စ္ဦးကို တကၠသိုလ္ေရာက္မွ စေတြ႕တာပါ။
ဆယ္တန္းမွာ တေယာက္ေတြ႕ေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္... ခ်ယ္ မ်ိဳသိပ္လိုက္ပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လည္းဆို ကိုးတန္းႏွစ္မွာ ခ်ယ့္ အမူအရာေတြကို အိမ္က ျပန္ရိပ္မိၿပီး တိုက္၀ရန္တာ လူျမင္ကြင္းမွာ ဒယ္ဒီက ပုဆိုးခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။
ရိုက္စရာလား...။
အပ်ိဳဖားဖားႀကီးကို လံုခ်ည္ခၽြတ္ ရိုက္တယ္ရယ္လို႔။
ရွက္လိုက္တာ။
ဒယ္ဒီရဲ႕ ႀကိမ္ဒဏ္ရာေတြကေတာင္ ခ်ယ့္အရွက္ကုိ မဖံုးလႊမ္းႏိုင္ဘူး။
ငိုေနတဲ့ မာမီ့ကုိသနားၿပီး ဒယ္ဒီကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ေျပာရျပန္တယ္။
'က်ေနာ္ ေယာက္်ားပါခင္ဗ်၊ ေအာင္ျပည္စိုးပါခင္ဗ်...' လို႔ ဆယ္ႀကိမ္ ေျပာရျပန္တယ္။
အဲဒီတခါ ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္သြားတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိတယ္။
ခ်ယ္ စာေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ဖတ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သိလည္း သိေနၿပီေလ။
ရခဲလွတဲ့ ေယာက္်ားဘ၀ကို ခ်ယ္ တကယ္လိုခ်င္ပါတယ္။
ရေနလ်က္သားနဲ႔ ခ်ယ္မလိုခ်င္ေနတာက ခ်ယ့္ အမွား၊ ခ်ယ္ညံ့လို႔ဆိုၿပီး ခ်ယ္ႀကိဳးစားျပန္တယ္။


ခ်ယ္ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ...။
ေအာင္ျပည္စိုး၊ လူေခ်ာေလး၊ အမိုက္အခိုက္ေလး ေအာင္ျပည္စိုးအျဖစ္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြကို ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။
သိတယ္ မဟုတ္လား... ဒီက
အရပ္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးနဲ႔ မ်က္လံုးေကာင္းေကာင္းရယ္။
ေနေအာင္ရယ္၊ ေက်ာ္သူရယ္၊ ရန္ေအာင္ရယ္၊ ေပါင္းထားတဲ့ရုပ္မ်ိဳး။
စဥ္းစားၾကည့္...။
စပိမေတြ၊ ငံျပာရည္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ခိုက္လိုက္ ႀကိဳက္လိုက္မလဲ...။

တလေလာက္ စပိမေခ်ာေခ်ာေလးေတြေနာက္ကို လိုက္တာ စြံေရာ၊ စပိမေလးတေယာက္နဲ႔။
ေခ်ာေခ်ာေလးပါပဲ။ နာမည္ေတာင္ ေမ့ေနပါၿပီ။
သူ႔ကိုခ်စ္ဖို႔ ေအာင္ျပည္စိုးခမ်ာ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္။

သမီးရည္းစားတို႔ ဘာသာဘာ၀ အင္းလ်ား ကန္ေတာ္ႀကီး၊ တိရိစၦာန္ရံု ေလွ်ာက္သြား ခ်ိန္းေတြ႕။
ဘယ္လိုမွ မၾကည္ႏူးဘူးရွင္...
ကဲ...။ ဒါနဲ႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး ဆိုၿပီး ရုပ္ရွင္ရံုေနာက္ဆံုးတန္း၀င္ၾကည့္ ပစ္တယ္။
ေျပာဦးမယ္ ရုပ္ရွင္ျပတာနဲ႔ သူက ကိုယ့္ပခံုးကို ႏြဲ႔မွီလာတယ္။ ကိုယ့္လက္ကို ကိုင္လာတယ္။
မီးေရာင္မွိန္လဲ့လဲ့မွာ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ဘယ္ေလာက္ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလဲ။ တခါတည္း စိတ္ေတြ မြန္းက်ပ္ၿပီး ေခၽြးေတြျပန္လာတယ္။
ရုပ္ရွင္ရံုထဲကေန ထြက္ေျပးခ်င္လာတယ္။
မိန္းမခ်င္းလိုပဲ ခ်ယ့္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားလာရတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ႏြဲ႔မွီခ်င္ေနတာက ကိုယ့္ေရွ႕ တခံုေက်ာ္မွာေလ။ ရံုထဲ၀င္ကတည္းက ျမင္လိုက္ၿပီးၿပီ။
မ်က္လံုးခ်င္းဆံုလိုက္ၿပီးလို႔ ဒိတ္ကနဲေတာင္ ခုန္သြားခဲ့ၿပီးၿပီ။
သူကကိုယ့္လို ဂ်င္းပင္ နဲ႔ တီရွပ္နဲ႔ ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ သူက ေယာက္်ားစစ္၊
ကုိယ္က က်ားေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ က်ားအတုကိုး...။

အဲဒီစပိမနဲ႔ ရုပ္ရွင္ရံုကအျပန္ လမ္းခြဲၾကတာပဲ။
ဟုတ္တယ္ ခ်ယ္ဘယ္လိုမွ သူ႔ကို ခ်စ္လို႔မွမရတာ။
ညီမလိုပဲ ခင္တယ္။
ညီအမခ်င္းေတြလိုပဲ သေဘာထားလို႔ရမယ္။
သူကေတာ့...ခ်ယ္က အသဲစား ဘုရင္ႀကီးတဲ့။
ရက္စက္မႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းတဲ့ ကိုစိမ္းပင္ႀကီးတဲ့...။
ခက္လိုက္တာမ်ားဆိုတာ စိတ္ကိုမရွည္ဘူး။
ေအာ္လိုက္ခ်င္ပါတယ္... "ငါခ်စ္တာက ခႏၶာသုခ..." လို႔။ ဟုတ္တယ္။

သနားေတာ့ သနားပါတယ္။
သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္ကို ခ်စ္သက္လက္ေဆာင္ေတြ ဘာေတြေပးလို႔။
ေပးတာက ေယာပုဆိုး အဆင္လွလွေလး။
အဲ...ကိုယ္လိုခ်င္ေနတာက...ေဟာ့ေရွာ့ ဇာအကႌ်လက္ပြ အတြန္႔နဲ႔ ႀကိဳးသိုင္းေဒါက္ဖိနပ္။
မခက္ဘူးလား...။

အခ်စ္ဦးေလးနဲ႔က တကၠသိုလ္မွာ ေတြ႔မယ့္သာေတြ႔တာပါ။
တကၠသိုလ္ေလးႏွစ္ တေလွ်ာက္လံုး ခ်ယ္ ေယာက္်ားပံုဖမ္းၿပီး သိုသိုသိပ္သိပ္ ေနခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ျပည္စိုး ဘ၀နဲ႔ဘဲ ေနခဲ့ပါတယ္။
အခ်စ္ဦးကို အေ၀း ကေန က်ိတ္ခ်စ္ခဲ့တာပါ။
သူက ခ်ယ္တို႔ ေမဂ်ာကင္း ေပါ့။
အလွဘုရင္ေမာင့္ကို မိန္းကေလးတိုင္း ခ်စ္ခ်င္ၾကမွာပါ။
ေမာင္က ဂ်င္းပင္နဲ႔စပို႔ရွပ္ကို အၿမဲ၀တ္တတ္ၿပီး ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔။
တခါတေလက် ကားအျဖဴေလးနဲ႔။
ေမာင္ဟာ ဆင္စြယ္နန္းေပၚက မင္းသားေလးတပါးပါ။
ခ်ယ္နဲ႔ ကြာေ၀းလြန္းပါတယ္။


ေမာင္ထိုင္တတ္တဲ့ အတန္းေနာက္မွာထိုင္ၿပီး ေမာင့္ကိုယ္သင္းရနံ႔ကိုပဲ မသိမသာ နမ္း႐ႈံ႕ရတယ္။
ေမာင္ ေက်ာင္းလာတာကို ေစာင့္ၾကည့္ရတယ္။
ကင္တီးမွာ ေမာင့္စားပြဲကပ္လ်က္ကို ထိုင္စားၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ လက္ဆံုစားရတယ္။ ဒါေလာက္ပါပဲ။
ခ်ယ္ ဒီထက္မပိုခဲ့ပါဘူး။ အေ၀းကပဲ ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေမာင္အတြဲရသြားေတာ့...အို...
ခ်ယ္ အသဲကြဲခဲ့ရတယ္။
ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။
ဟုိစပိမရဲ႔၀ဋ္ခ်ယ္ ေကာင္းေကာင္းလည္ၿပီေပါ့။
အသည္းကြဲေ၀ဒနာကို ခ်ယ္ ေတာ္ေတာ္က်က္ေအာင္ ကုလိုက္ရတယ္။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဂ်ီမ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ အလွျပင္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး မိတ္ကပ္ ဆံပင္ သင္လိုက္တယ္။