ΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΓΓΙΓΜΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΚΑΕΠΤΑ

Πλησίασα την γυάλινη τζαμαρία και η καρδιά μου σφίχτηκε στην θέα της.
Και μόνο στην σκέψη οτι δεν την προστάτευσα η ψυχή μου πονούσε.
Κάθησα αρκετή ώρα και την κοιτούσα ακίνητος.
Παρόλη την ταλαιπωρία που είχε περάσει η μορφή της δεν είχε χάσει ούτε λίγο απ' την λάμψη της.
Τα καστανόξανθα μαλλιά της απλώνονταν στα λευκά μαξιλάρια σαν χειμαρρώδης καταρράκτης.
Οι τύψεις έκαναν δειλά την εμφάνιση τους μες στο μυαλό μου.
Με την σκέψη οτι μπορούσα να την χάσω,ένιωσα το στομάχι μου να σφίγγεται σαν γροθιά.
Σκέφτηκα οτι θα έπρεπε να βρω τον Carlos και να τελειώσω μια και καλή μαζί του.

Τις σκέψεις μου διέκοψε ο γιατρός.

"Είστε συγγενής;" με ρώτησε με τυπική ευγένεια.

"Ναι" του απάντησα ψέμματα.

Ξέρω πως δεν ήταν σωστό, αλλά μες στα υπόλοιπα παραπτώματα μου ας γραφτεί κι αυτό.

Τα μάτια μου τον κοιτούσαν με αγωνία.

"Η ασθενής ξεπέρασε τον κίνδυνο,θα μείνει καθαρά προληπτικά απόψε εδώ κι αύριο θα την μεταφέρουμε σε δωμάτιο" μου είπε και απομακρύνθηκε.

Μια αχτίδα χαράς φώτισε την ψυχή μου.

Η νύχτα πέρασε βασανιστικά αργά.
Το πρωί την μετέφεραν σε δωμάτιο.
Άφησα την θεία Nicol μαζί της και πήγα στο κοντινότερο ανθοπωλείο.
Αγόρασα ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα, τ' αγαπημένα λουλούδια της Angy.
Ήθελα να την κάνω να χαρεί ύστερα απ' την μεγάλη ταλαιπωρία που πέρασε.

Μπήκα στο δωμάτιο της και πλησίασα κοντά της.
Τα μάτια της φωτίστηκαν μόλις με είδε.
Της πρόσφερα τα λουλούδια και την είδα να τα πέρνει με λαχτάρα και να τα μυρίζει.

"Είναι υπέροχα"μου είπε με χαρά, μου θύμισε μικρό παιδί που μόλις έχει πάρει στα χέρια του ενα καινούριο παιχνίδι.

"Τίποτα δεν είναι πιο υπέροχο από σένα,όλα τ' άνθη του κόσμου δεν φτάνουν την ομορφιά σου" της είπα και ένα λαμπερό χαμόγελο φάνηκε στο πρόσωπο της.

Δεν χόρταινα να την βλέπω.Κάθε λεπτομέρεια του προσώπου της χαράκτηκε μες στην μνήμη μου.

"Πονάς;" την ρώτησα με έντονο ενδιαφέρον.

"Όχι πολύ" προσπάθησε να με καθησυχάσει.

"Ανησύχησα τόσο πολύ για σένα" της είπα με μια σκιά θλίψης να περνάει μέσα στα γαλανά μάτια μου.

Η Angy άπλωσε το χέρι της και έσφιξε το δικό μου.
Το άγγιγμα της βάλσαμο στην ψυχή μου.
Το είχα τόσο πολύ ανάγκη.

"Είμαι καλά" μου είπε ήρεμα.

Ξαφνικά μια σκιά φάνηκε στο βλέμμα της.

"Τι έγινε εκεί πάνω;" με ρώτησε με αγωνία.

Πήρα μια βαθιά ανάσα.
Πως μπορούσα να της εξηγήσω τους άδικους κανόνες του παραδείσου.
Πως μπορούσα να της πω πως όσο κι αγαπιόμαστε δεν μπορούμε πια να είμαστε μαζί;
Τα μάτια της με κοιτούσαν διαπεραστικά λες και προσπαθούσε να διαβάσει την ψυχή μου, να μάθει την αλήθεια που δίσταζα τόσο να της πω.

"Πες μου πως δεν θα φύγεις από κοντά μου."
Η φωνή της βγήκε τρεμάμενη με παρακαλετική χροιά.

"Όχι" της απάντησα γρήγορα "δεν πρόκειται να σ' αφήσω μόνη."

Τουλάχιστον αυτό μπορούσα να της το πω με σιγουριά.
Έδειχνε να ηρεμεί, ένας σιγανός αναστεναγμός βγήκε απ' τα χείλη της.

"Ευτυχώς,δεν θ' άντεχα να σε χάσω" μου είπε με φωνή γεμάτη έντονο συναίσθημα.

Μέσα μου ένιωθα σαν ένα μαχαίρι να μου τρυπάει την καρδιά.
Της είχα πεί μόνο την μισή αλήθεια, μόνο το ευχάριστο μέρος της απόφασης.
Είναι ακόμα πολύ ευάλωτη,δεν χρειάζεται να το μάθει τώρα, μόλις γίνει τελείως καλά θα της τα πω όλα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου.
Η αλήθεια ήταν οτι κι εγώ πονούσα μ' αυτή την απόφαση.
Με την προοπτική να είμαι δίπλα της και να μην μπορώ να την αγγίζω,να την κλείνω στην αγκαλιά μου.
Θλίψη απλώθηκε στην καρδιά μου,μια θλίψη που έκρυψα βαθιά μέσα μου, χαρίζοντας στην Angy ένα μεγάλο ψεύτικο χαμόγελο.