Spookverhalen

De stenen bruid

Lang geleden, toen er nog geen elektriciteit was uitgevonden, stond er ergens een grote kerk verlicht met kaarsen. Er woonde niemand. Althans, dat werd er gedacht ... De geruchten gingen namelijk, dat er een jonkvrouw woonde, maar geen levende ... je begrijpt vast wat we bedoelen. Een geest, dus. De mensen konden haar horen jammeren. Ooit, honderd jaar geleden, zou ze gaan trouwen. Maar haar man was niet komen opdagen. "Ik blijf hier wachten tot je eindelijk komt!" hoorde men soms met een hese, schorre stem uit de oude kerk, waar niemand meer kwam, krijsen. Het was angstaanjagend...

De verlaten bruid wachtte en wachtte honderd lange, eenzame jaren, waarin ze rondspookte en huilend door de hele kerk zweefde, uitkijkend naar de komst van haar man. Ze jammerde hartverscheurend, zo ... griezelig. Niemand durfde zelfs maar in de buurt van de kerk te komen! Overdag was de bruid slechts een stenen beeld, de tranen nog wel rollend over haar wangen. Het was angstaanjagend om te zien.

Op een dag, toen er honderd jaar precies waren verstreken, kwam er een man naar de kerk, een toerist die het hele verhaal niet kende. Hij liep rond en dacht: "Wat leeg allemaal!" Toen zag hij het stenen beeld. Hij raakte het met een trillende hand aan. De dichte ogen van het beeld sprongen open. Ogen waarin een eenzame leegte heerste. Ogen die betraand waren. Ogen die jaren hadden gewacht ... en gewacht ... en gewacht. Het beeld greep de pols van de toerist en liet met een piepende, schorre en verdrietig maar kwade stem horen: "Daar ben je dan! Ik heb honderd jaar op je gewacht!" Geschrokken en verbaasd rukte de toerist zich los en vroeg zich af waar het beeld het over had. "Nu ga je boeten, om mij zo lang te laten wachten". Het beeld stond op en rende achter de bange toerist aan. "Ik zal je!" krijste ze. Gillend rende de toerist weg, maar vond een dichte deur. Hij draaide zich om en zag hoe de bruid een ijzeren stok onder een paar lappen vandaan haalde. "Dit ... heb ik honderd jaar laten wachten!" krijste ze en liep met grote, langzame stappen op de toerist af. Ze hief de staaf ..........

Vanaf die dag is het beeld van de vrouw verdwenen en ligt er een rode vlek voor de dichte deur...........