de honger spelen (bedrogen)

Hoofdstuk 13 (de veertiende dag/bedrogen worden)

We zijn nu al twee dagen hem aan het zoeken, maar hij lijkt spoorloos verdwenen. We houden weer even pauze, om wat te slapen. Het is 2 uur middernacht. We slapen ieder 3 uur lang. Dat sterkt ons weer genoeg aan en we kunnen nu in het licht verder zoeken. "We moeten eerst langs het meer. Het water is op." Zegt Aqua. We hebben nu geen paarden meer, want zijn paard is gewond geraakt, tijdens onze zoektocht. We lopen naar het meer toe. Onderweg nemen we wel een keer pauze. Bij het meer, vullen we onze flessen. Dan zien we hem, dagen lang leek hij spoorloos verdwenen, maar daar staat hij nu gewoon. De jongen uit 2. We sluipen naar hem toe, want met het verassings element, kunnen we hem makkelijker doden. We lopen van achteren naar hem toe. Aqua grijpt hem vast. Ik ontwapen hem. De jongen gilt hard, want hij kan nu niks meer tegen zijn dood doen. Ik kies zorgvuldig een slecht mes, zodat zijn dood lang en pijnlijk wordt. Ik maak een snee in zijn gezicht. Ik martel hem met het mes en hij gilt het uit. De mensen die kijken vermaken zich vast nu wel. Uiteindelijk na een minuut of 15 stopt zijn hart, hij is doodgebloed. We laten de jongen (die nauwelijks nog te herkennen is) achter en ik was het bloed van me af, Aqua doet hetzelfde. Daarna gaan we op het gras liggen.

"Hoe ga je mij doden?" Vraagt Aqua. Ik schrik me een ongeluk. We staan alle twee op. "Ik ga je niet doden." Zeg ik. "Ze hebben een winnaar nodig en we kunnen niet alle twee winnen. Dus je dood me nu meteen." Zegt hij streng. Daarna geeft hij me een kus. "Dood me nu." Zegt hij. Ik pak twijfelend mijn mes, ik wil het richting hem steken, maar ik kan het niet. "Ik kan het niet." Zeg ik zacht. Ik draai me om en de tranen lopen over me wangen. Hij gaat achter me staan, ik denk om me te troosten, maar dan voel ik een verschrikkelijke pijn in me rug. Ik draai me om, ik weet wat hij gedaan heeft, hij heeft een mes in mijn rug gestoken. Zijn ogen staan niet schuldbewust, verdrietig of iets in die richting. Ik begin te twijfelen of hij wel van me houdt. Ik val dan op mijn rug op de grond. Door het vallen en op mijn rug liggen, gaat het mes dieper mijn rug in. De tranen stromen over mijn wangen. Ik voel me ook dom, Savory wist dit volgens mij al, ze heeft immers die pijl in zijn arm geschoten.

"Je houdt niet van me." Zeg ik huilend. "Tuurlijk wel." Zegt hij. "Niet ik zie het in je ogen." Zeg ik verdrietig. Hij zwijgt. "Waarom?" Vraag ik hem. "Wil je dat echt weten?" Zegt hij met een valse grijns. Ik knik, en heb daar vervolgens meteen spijt van. "Door jou te bedriegen, kon ik makkelijk winnen." Zegt hij. "Hoe bedoel je?" Snik ik. "Als ik jou tot het eind kon bewaren, dan was mijn finale tegenstander doden een eitje van een cent. Ik deed dus alsof ik verliefd op je was en je trapte er met open ogen in. Ik zag allang dat je me leuk vond. Ik zou zeggen dat je me mocht vermoorden, om geen argwaan op te wekken, ik wist dat je het niet zou kunnen, ik hoefde alleen maar te hopen dat je je omdraaide. Ik zou achter je gaan staan, om je zogenaamd te troosten, ik kon zo makkelijk een mes in je rug steken." Zegt hij vals. "Dus je houdt totaal niet van me." Zeg ik. "Eerst niet, maar daarna wel een beetje. Maar lang niet genoeg om jou leven boven het mijne te stellen." Zegt hij vals, maar er klinkt ook een beetje onzekerheid in zijn stem door, daardoor weet ik dat hij wel om me geeft, maar gewoon niet genoeg, om zelf dood te gaan. Hij aait over mijn haren. "Weet je wat vergeet dit maar even, dan ga je gewoon dood met een verliefd gevoel." Zegt hij nu heel lief. Dan drukt hij zijn lippen tegen die van mij. Ik kan er niks aan doen, ik zoen terug. Het is gewoon zo fijn. Ik vergeet de pijn in mijn rug, het feit dat ik aan het sterven ben en dat hij niet zoveel om me geeft als hij zij, dus dat hij me bedrogen heeft. Ik hou het gevoel vast. Hij haalt zijn lippen weg. Ik zie de prachtige kleur blauw van de lucht, maar het wordt steeds waziger. Aqua strijkt de hele tijd met zijn hand door mijn haar. De lucht wordt steeds waziger en dan niks meer...