de honger spelen (bedrogen)

Hoofdstuk 1 (de boete)

Ik was hard mijn huid schoon, ik ben bang. Vandaag is mijn eerste boete! Ik krijg een jurk aan, die mijn moeder zelf heeft gemaakt, ze maakt kleren voor de rijkere mensen uit district 12. Ik was even mijn zwarte haren. En dan droog ik mezelf af, met een doek. En trek de mooie witte jurk aan. Het is best raar een arm meisje in een dure jurk. Ik heb verder een heel apart uiterlijk. Zo'n uiterlijk uit district 11! Dat komt omdat ik een ongelukje ben... Mijn vader komt uit district 11, maar het is eigenlijk kwam, want toen ze erachter kwamen, dat hij de regel, geen vrouw of kinderen tijdens het vredebewaker zijn had overtreden, werd hij bruut vermoord. Ergens in district 11 heb ik ook een halfzus van rond de zestien. Dat is een kind van mijn vader, van voor hij een vredebewaker werd. Daar begon hij pas mee, toen het uit ging met zijn vrouw. Ik hoop dat als ik mee moet doen, dat ik win, maar dat gaat niet gebeuren, want ik ben pas twaalf jaar...

We hebben nu wel een nieuwe mentor Haymitch Abernathy heeft vorige jaar gewonnen in de 50e editie van de honger spelen. Nu is de 51e editie. Ik ben steeds banger, vannacht had ik ook al gedroomd dat ik moest. Ik heb mezelf gewoon in diezelfde droom zien sterven, het was zo eng! Mijn moeder staat achter me, ik zie het in de spiegel. "Ben je klaar?" Haar stem trilt een beetje. Ik heb medelijden met haar, want ik ben het enige dat ze heeft. Haar verdere familie is dood, door een mijn ongeluk, ook mijn andere halfzus (ja, ik had nog een halfzus), ze was toen pas net achttien en werkte nog maar net daar. Als ze één week later achttien was geworden, had ze nu nog geleefd...

Mijn naam is trouwens Arnica, dat komt van Valkruid. Mijn naam is het enige dat mijn vader me heeft gegeven, voor hij werd gedood...

Mijn moeder staart me aan, o, ja ik moest nog even ja zeggen "ja, ik ben klaar." Zeg ik. Ze zucht van opluchting, dan gaat het alarm af, de boete gaat beginnen...

Ik loop met mijn moeder mee, maar bij de rij voor het aanmelden splitsen we op. Ik wacht in de rij en ik ben al heel snel aan de buurt. "Hoe heet jij?" Zegt de vredebewaker, hij kijkt me raar aan, waarschijnlijk door mijn uiterlijk. "Arnica Graanmolen." Zeg ik. "Ah, jij bent dat half district 11 kind." Zegt hij, ik voel me beledigd door de manier waarop hij het zegt. Is daar iets mis mee ofzo! Ik geef dan zoals iedereen mijn vinger en schrik me vervolgens rot. Hij prikt in mijn vinger voor bloed! Ik schrik en trek als hij klaar is mijn hand snel terug. Die stomme vredebewaker lacht me hard uit en verteld dan waar ik heen moet, boos loop ik weg. Stomme vredebewaker denk ik boos. Daarna ga ik bij mijn leeftijdsgenoten staan, en het wordt steeds voller.

Ik voel me echt niet op mijn gemak, we staan veel te dicht op elkaar! Echt claustrofobisch en laat ik dat nou net hebben. Ik hoop dat dit snel voorbij is en ik terug naar huis kan.

"Hallo, hallo, hallo! Hallo district 12. Vandaag trekken we de dappere tributen die district 12 mogen vertegenwoordigen in de 51ste honger spelen. Maar eerst hebben we een speciale film, speciaal voor jullie, helemaal uit het Capitool." Zegt Effie. Die stomme saaie film begint en ik kijk geeneens. Ik wacht gewoon tot Effie weer begint. "Nou, dan is het nu tijd om een dapper meisje en dappere jongen te selecteren voor de honger spelen. Zoals altijd eerst de meisjes." Zegt ze. Ze loopt naar de meisjes bol, waar ik gelukkig maar één keer in zit. Ze grabbelt lang en pakt dan één kaartje. Laat het niet een bekende zijn. Laat het niet een bekende zijn. Ze loopt terug naar de microfoon en leest de naam op, nou het is iemand die heel erg een bekende van me is. Want ze zegt. "Arnica Graanmolen." Ik stort in, ik moet naar de honger spelen. Ik vecht tegen de tranen. Iedereen gaat voor me aan de kant, ik loop naar voren, maar dan begin ik te rennen. Ik ren weg, ik moet hier weg, de alarmbellen in mijn hoofd rinkelen. Ik moet weg! Ik ren keihard weg, maar het wemelt hier van de vredebewakers en ze hebben me zo gevangen. Ik begin hard te huilen en schop en sla om me heen, om te ontsnappen. Ik ben zo bang en het boeit me niet dat iedereen kijkt. Ik sla één vredebewaker nog een keer heel hard, hij verliest zijn evenwicht en ik spring over hem heen, om weer te vluchten. Ik zie dat ze verbaasd zijn dat ik zo sterk ben, maar ik kan het wel verklaren. Als ik bang of boos ben, wordt ik altijd heel sterk, om te vluchten of aan te vallen. Meerdere vredebewakers grijpen me vast, ik kan nu niet meer schoppen of slaan. Ik laat mijn hoofd hangen. Ik geef me over, ik heb verloren...

Ze voeren me mee naar het podium. Daar laten ze me los en vrij staan, ik laat ook nog steeds mijn hoofd hangen. Effie doet haar best me op te vrolijken. "En Arnica, hoe oud ben je?" Vraagt ze vriendelijk en enthousiast. Ik weet dat ik eruit zie als een tienjarige, maar ik ben twaalf en dat zeg ik dus ook. "Twaalf." Zeg ik, ze kijkt me ongelovig aan, ze dacht vast dat tien was ofzo. "En aparte huidskleur heb je voor district twaalf, hoe kom je eraan?" Vraagt ze. "Mijn vader kwam uit district 11" zeg ik. "Oké, maar het is nu om de jongens tribuut te kiezen." Zegt ze vrolijk. Ze loopt naar de bol voor de jongens. Ze grabbelt lang en pakt dan een kaartje. "Coal Steenhouder." Een jongen van zestien kijkt angstig, dus ik neem aan dat dat Coal is. Maar het is hem niet, want een twaalfjarige komt naar voren. De andere jongen rent naar hem toe. Coal is verbaasd. "Waarom ren je naar voren? Ga je je voor me aanbieden?" Vraagt hij hoopvol. "Nee, ik wou je alleen nog één laatste knuffel geven." Zegt die jongen harteloos. Hij geeft Coal een knuffel en loopt dan weg. Stom hoor, om hem eerst hoop te geven en dat dan weg te nemen. Coal loopt naar voren en ze vraagt aan hem, alleen zijn leeftijd, hij is inderdaad twaalf, maar hij lijkt van dichtbij ouder. "De tributen van district 12. Arnica Graanmolen en Coal Steenhouder." Zegt Effie. Er wordt geklapt, maar we weten dat ze het niet menen. Ze klappen omdat het moet.