de honger spelen (bedrogen)

Hoofdstuk 15 (interview)

Haymitch P.O.V.

Ik ben boos. Arnica had bijna gewonnen. Ze had die Aqua gewoon af moeten maken, toen hij dat zei. Zijn woorden van na haar dood doen me niks, hij heeft haar bedrogen en vermoord. Heel het Capitool heeft wel medelijden met hem, want hij is zijn geliefde kwijt. Maar even serieus hij heeft haar zelf vermoord! Dit zal ik wel vaker krijgen, dat mijn tributen die ik moest mentoren vermoord worden. Maar ze had gewoon makkelijk kunnen winnen! Ze had Aqua zoiezo niet moeten vertrouwen, die pleegzus van haar, had dat tenminste door. Snapte ze die hint van de pijl die ze schoot nou echt niet? Ik grom boos, ik heb ook echt helemaal niks kunnen doen. Ze hadden alles gewoon, er was helemaal geen parachuutjes nodig. Ik heb me dood verveelt. Een avox bied me een drankje aan, het ruikt naar alcohol. Ik neem een slok en ik vergeet meteen alle problemen en het smaakt goed. Hier kan ik wel aan wennen, geen problemen meer in mijn hoofd. Tevreden neem ik nog een slok. Handig om te onthouden dit.

Aqua's P.O.V.

Ik wordt slaperig wakker, ik lig in een bed. Ik kan me vaag herinneren dat ik al eerder een paar keer wakker ben geworden, met buisjes in mijn arm. Nu zijn die weg. Ik ben benieuwd welke dag het is. Normaal zitten er tussen het uit de arena halen en het interview een paar dagen, zodat ze het magere gewonde hoopje mens weer kunnen oplappen, maar ik heb in de arena goed te eten gehad en ben alleen aan mijn arm gewond geraakt, dus het kan best zijn dat het pas 1 dag verder is. Ik denk aan Arnica en voel me meteen weer verschrikkelijk. Ik heb haar vermoord en ze moest dood voor ik wist dat ik van haar hield. Mijn mentor komt binnen, hij heet Lodewijn. Hij lacht hard als hij me ziet. "Dat plan van jou was geweldig! En daarna doen alsof je dan pas doorhad dat je haar zogenaamd leuk vond. Het hele Capitool ligt aan je voeten uit medelijden." Zegt hij lachend. Ik voel een steek van pijn. "Maar dat laatste hoorde niet bij het plan, ik had echt daarna pas door dat ik haar leuk vond." Zeg ik zachtjes. "Nou, ontzettende dombo dan. Uit je bed, je voorbereidingsteam gaat je mooi maken voor het interview." Zegt hij. Ik knik. Hij wil alweer weg gaan. "Wacht, hoeveel dagen zijn er verstreken?" Vraag ik snel. "1, je was er zo goed aan toe, dat ze het interview vervroegt hebben." Zegt hij en dan loopt hij weg, mij alleen achterlatend. Ik weet waar ik heen moet, want we zijn alweer in het trainingscentrum. Ik ga naar mijn voorbereidingsteam toe. Ze werpen me medelijdende blikken toe en gaan dan aan de slag, druk pratend over de honger spelen. En dan vooral hoe dat op hun overkwam en hoe hun het beleefden. Ik luister niet, want dat is niet nodig. Ik wordt helemaal mooi gemaakt, maar vanbinnen ben ik een frak. En dat is mijn eigen schuld...

"Kom je mag naar Stonny." (Stonny is mijn styliste.) ik ga naar haar toe. Ze heeft een blauw pak, met golvend motief voor me. Ik begin bijna te huilen. Het doet me denken aan thuis. Ik slik de tranen snel weg. Ik mag binnenkort gewoon naar huis. Zonder Arnica zegt mijn hoofd er flauw achteraan. Ik wordt meteen weer verdrietig. Ik trek het blauwe pak aan. Het staat me heel cool. Ik moet back stage gaan, tot ik op mag.

Caesar houdt een toespraak over de spelen en mij (de tragische winnaar met liefdesverdriet). Dan kom ik op. Ik weet dat alle camera's op mij zijn gericht. Er wordt luid geklapt. Ik lach even tragisch naar ze. Caesar begroet me vrolijk. "Hoe gaat het nu met je?" "Beter, maar ik zie steeds weer haar dode ogen voor me." "Je hebt het er vast heel moeilijk mee." "ja, best wel. Vooral omdat ik haar zelf heb vermoord. Ik voel me een sukkel, omdat ik pas wist dat ik echt van haar hield, toen ze dood was." "denk je dat je er ooit over heen komt?" "misschien, met een ander meisje of met alcohol ofzo." "Ik zou dan voor een ander meisje gaan, teveel alcohol is niet echt goed." Ik werp hem een hulpeloze blik toe. "Als dat werkt tenminste." "Natuurlijk werkt dat, je moet haar gewoon vergeten." Ik kijk hem boos aan. "Probeer dat zelf is!" Ik gil het gewoon naar hem en heb daar meteen spijt van. Caesar kijkt me geschrokken aan. "Sorry, ik dacht even niet na." "Excuses aanvaard je gaat door een moeilijke tijd." "Dankje Caesar." "Graag gedaan, maar het is nu tijd, om naar de samenvatting van de hongerspelen te kijken." Ik knik en het begint.

Ik vindt het afschuwelijk. Ik dood iedereen die ik tegenkom, maar het ergste is om te zien hoe ik met Arnica was. We zoenen en slapen in elkaars armen. Ik voel steken van verdriet, maar blijf dapper kijken, alsof het me niks boeit. Elke dood wordt laten zien. Ik beleef elk moment in de arena opnieuw, maar het ergste is de finale. Ik zie hoe ik tegen haar praat en elke seconde brengt een helse pijn naar mijn hart. Als het is afgelopen ben ik gebroken. "Gaat het wel?" "Zo ongeveer." "Ik wens je veel succes, met je leven verder." "Dankje." "Tot ziens." "Tot ziens." En dan verlaat ik onder luid applaus het podium. Ik voel me verschrikkelijk, maar ik ga nu wel weer naar huis en dat vindt ik heel fijn.

-------------

Dit is het einde van het boek.