Multi- Akın
14.BÖLÜM
İnsanı yaralayan tek şey gerçektir.
Kum taneleri ayağıma yapışarak o iğrenç hissi verirken. İlerlemeye devam ettim. Ayaklarım yavaş yavaş denizin soğuk suyunda ileriye doğru yol alıyordu. Hiç kimsenin beni bulamayacağı bir boşluğun içerisindeydim. Kendimi orada kaybetmiştim, ne kadar bağırsam da kimse beni duymayacaktı. Bu gün olanlar yıkık dökük hayatımı bir kez daha sarsmıştı. Tamam diyorum, bu sefer mutluyum. Tamam diyorum, kimse beni üzemez. Tamam diyorum, ağlama ama olmuyor işler daha çok sarpa sarıyor ve ben ağlamaya devam ediyorum. Hayatın bana sundukları bunlardı. Belki de mutlu olmayı haketmiyordum. Ben şu karanlık evrende ki, beyaz noktalar gibi parlamayı haketmiyordum. Ben karanlığın içinde karanlığımla kaybolmayı hakediyordum.
Ayağımı yavaş adımlarla ilerletiyordum. Her adımımda masmavi su beni içine daha çok çekiyordu. Su belime ulaştığında titremeye başladım. Gözlerim muhtelemen ağlamamdan dolayı bulanık görüyordu. Olduğum yerde durdum etrafıma baktım. Burada.. Burada ölürsem kimse beni kurtarmaya gelmeyecekti. Ölümün soğukluğunu ensemde hissediyordum. Artık yorulmuştum daha fazla devam edebileceğimi sanmıyordum. Yaklaşık beş saattir buradaydım. Ve gidip gelen olmamıştı. Aklıma Kuzey gelince gözümde ki yaşlar bir bir denizin berrak suyuna karıştı. Elimi suya vurarak deli gibi bağırdım.
"Özür Dilerim" İlerlemeye devam ederken su omuzlarıma gelmişti artık. Ayaklarım kayıp giderken "neden" diye bağırdım tekrar tekrar sözlerim suyun içine girmemle birlikte boğuk bir şekilde çıkmıştı. Bu kadardı artık olmayacaktım belki de. Aklımda ki tek şey ardımda bıraktıklarımdı.
Bekle Baba ben geliyorum.
5 saat önce
"Kızım telefonda söylemenin iyi olmayacağını düşündüm. Biliyorsun ben seni kendi evlatlarımdan ayırt etmem" Amcanın elini tutarak
"Tabii ki de amcam. Ben de seni baba gibi görüyorum. " gülümsedi. Ak sakalları ile saçları onu çok hoş gösteriyordu. Babama çok benziyordu. Beraber çekildikleri fotoğraflarını görmüştüm bir keresinde. Oradan biliyordum.
"Beni baban kadar çok sevemezsin. Babana olan sevgini biliyorum kızım " yüzümde buruk bir gülümseme oluştu. Ailemden kalan tek kişi amcamdı. Ve ben onu çok seviyordum. Annem de ailemden kalan ikinci kişiydi ama beni pek umursamadığı için gelmiyordu ya orası ayrı.
"Peki amca anneme ne olmuş?" Elimi sıkıca tuttu ve konuşmaya başladı.
"Biliyorsun kızım kardeşim vefat ettiğinden beri Ezel'in nerede olduğunu arıyorum. Kaç yıl geçti ve ben sonunda bir şeye rastladım " söyleyeceklerini sindirebileceğime emin değildim.
"Ve bulduğum şey seni hem şaşırtacak hem üzecek. Kuzey diye bir arkadaşın var sınıftan doğru mu?" Bu konunun Kuzey ile ne alakası olduğunu düşünürken kötü bir şeyler çıkacağını hissettiğimden kalbim korku ve heyecanla beni tekmeliyordu. Başımı salladım.
"İşte kızım senin annen Ezel Kuzey'in annesi Gökçe'nin ablası "
Gerçekler kalbime bıçak misali saplanırken ruhuma verilen zararın haddi hesabı yoktu. Bu güne kadar acılarımla başa çıkmayı başarmıştım ama bundan sonra bu kadarını da kaldırabileceğimi sanmıyordum.
"Ne" o kadar güçsüzdü ki sesin benden çıktığından bile emin değildim. Gözlerimde ki yaşlar özgürlüğünü ilan ederken.
"Ama şöyle bir şey var ki Kuzey Gökçe 'nin öz oğlu değil. Babasının ikinci evliliğiymiş. Kuzeyin annesi küçükken ölmüş. Çok araştırdım kızım. Yani Gökçe senin teyzen"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEN BENİMSİN
Humor"Hiç aşık oldun mu?" "Hayır" hiç şaşırmamıştım çünkü onun aşık olmasını bekleyemezdim. "Ama şimdi sanki bir şeyler değişti" diye devam etti. "Nasıl" dedim ben de. "Yani eskisi gibi değil içimde bazı hisler var ve ben bu hislere anlam veremiyorum. Ve...
