.....9.Bölüm.....
Bana doğru gelen iri yapılı adama baktım. Ne yaptığını ise hiç anlamadım. Beni kaçıracaklardı belki de. Adam bana doğru gelirken iki adım geriledim.
"Sera bir sorun mu var canım?" Arkamdan gelen ses ile adam geri giderken "Gökçe Soysal" diye mırıldandı. Arabaya binip gitti.
Dönüp Gökçe Hanıma sarıldım hani şu Kuzey'in üvey annesi olan.
"Ne oldu Sera yüzün bembeyaz olmuş" galiba bu gün olanlar beni çok etkilemişti özelliklede Kuzey...
Bedenim hissizleşince kendimi daha fazla kaldıramadım ve yere yığıldım son duyduğum şey ise Gökçe Hanım'ın "Sera!!" Diye bağırışıydı.
Başımın ağrısı beni öldürecek cinstendi. Uyanıktım ama gözlerimi açamıyordum. Bilincim yerindeydi ama hareket edemiyordum.
Birden kapı açılma sesi geldi ve biri içeri girdi.
"O iyi mi?" Bu Esra'ydı ben neredeydim?
En son Gökçe Hanım vardı...
"Serum taktılar uyanmasını bekliyoruz" bu Kuzey'in sesiydi.
Daha fazla gözümü kapalı tutmadım ve ağır bir şekilde açtım gözümü. Boğazım kurumuştu. Gökçe Hanımın sesini duydum "uyandı" ilk önce bulanıktı her yer ama gittikçe netleşti sağımda Esra ve Mert vardı diğer tarafımda ise Gökçe hanım ve Kuzey. Koltukta oturan Akın. Gözlerim hepsinde dolaşırken Kuzey de takılı kalmıştı.
"Sera iyimisin kızım" Gökçe hanımın sorduğu soruya cevap verdim.
"Neredeyim ben?" Hepsi bana bakıyordu. Başım çatlayacak derecede ağrıyordu. Ve uyukum vardı.
"Yolda bayıldın ve ben de Kuzey'i aradım beraber seni Hastaneye getirdik" başımı olumlu anlamda salladım. Esra ve Mert'te Akın'ın yanına oturdular Esra ağlamıştı galiba Gökçe Hanım yandaki sandalyeye oturdu Kuzey ise duvara yaslanmış bana bakıyordu.
Kapı açılınca içeriye bir adam girdi beyaz önlüğü olduguna göre bu Doktordu.
Elindeki dosyaya baktı.
"Evet Sera Hanım. Tahlil yaptık uzun zamandır aç kalmaktan bayılmışsınız. Yemek yememeniz sizi bu hâle getirmiş. Serum bitince taburcu edeceğiz" dedi ve çıktı.
Akın yanıma geldi ve elimi tuttu.
"Neden Yemek yemiyorsun Sera. Döveyim mi şimdi seni?" Dedi ve devam etti. "Eve gidince görürsün sen" gülümsemeye çalıştım ama olmadı çok yorgundum.
"Sadece dinlenmek istiyorum" dedim.
"Çok mu kötüsün" sadece gözlerimi kapatmakla yetindim.
Esra hastane kıyafetinden kurtulmamı sağladı ama ben hâla çok yorgundum. Ve gerçekten kendimi yürüyecek gibi hissetmiyordum.
"Ya Sera sen cok kötüsün bekle ben Kuzey'i çağırayım" odadan çıktı sonra içeri Kuzey girdi. Ayağımı yataktan sallamıştım.
Önümde diz çöktü ve elleri ile yüzümü avucunun içine aldı.
"İyi misin?" Dediği ile mavilerimi onun kahveleri ile birleştirdim "iyiyim" diyebildim sadece yüzümü elinden çekerken son yaptığını unutmamıştım.
"Sera" dediğine şaşırsam da cevap verdim.
"Boşver" diye lafını keserek gülümsedim. Gözleri gülümsememe kaydı ve o da gülümsedi.
"Şimdi hanımefendi eve gitme zamanı. Annem seni bizim eve getirmemi söyledi." Tam itiraz edecekken "veee itiraz istemediğini de söyedi" başımı olumlu anlamda salladım.
Beni kucağına aldığı gibi hastaneden çıkardı. Arabanın arka koltuğun koyarak kapıyı kapattı. Gökçe Hanım da ön tarafa oturmuştu. Başımı koltuğa yaslayıp düşünmeye başladım.
Bu gün ki adamlar kimdi? Ayrıca babamım adını nereden biliyorlardı? Ve Gökçe hanımı görünce neden hemen arabaya binip gittiler.? Kafamda deliler gibi dönen sorular vardı ben hiç birinin cevabını bilmiyordum.
Kuzey'e duyduğum bu yoğun his neydi bilmiyordum. Bir his vardı ona karşı içimde ama adını koyamıyordum ya da koymak istemiyordum. Çünkü ne zaman o hissi bulmaya çalışsam aklıma Deniz geliyordu ve Kuzey ile sevgili oldukları geliyordu aklıma. Bu nedensiz kalbime kapanmayacak yaralar açıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SEN BENİMSİN
Humor"Hiç aşık oldun mu?" "Hayır" hiç şaşırmamıştım çünkü onun aşık olmasını bekleyemezdim. "Ama şimdi sanki bir şeyler değişti" diye devam etti. "Nasıl" dedim ben de. "Yani eskisi gibi değil içimde bazı hisler var ve ben bu hislere anlam veremiyorum. Ve...
