Swirden High [ School Of Underground Society](On-Hold)

SH[SOUS] # 27

Chapter twenty-seven: Truth Revealed

--*

Dashtineia Samara's POV

"B-but.. how.. why.."

Alam ko.. alam kong gulong-gulo na siya, maging ako.. di ko na rin alam ang dapat kong gawin.

Kung sana.. kung sana lang..

Paulit-ulit kong hiniling, na sana.. hindi na lang nangyari ang araw na yun.. sana magkasama pa kami ngayon

Pero ,alam kong hanggang sana na lamang yun. Nakakalungkot isipin.. na nakalimutan na niya ko.

Andito kami sa labas ng laboratory ni Clixstersce.

Mag-u-umaga na pala.. di ko manlang namalayan ang oras, hayy.. tumatanda na nga akong tunay.

"Pero.. anong nangyari? Wala akong maalala na masamang pangyayari.n-naguguluhan ako." Gulong sabi ni Dashen at tsaka napaluha.

Naaawa ako sa kanya.. kahit isang detalye tungkol doon ay wala siyang naaalala.

"Wala ka talagang maaalala.." panimula ko, sa wakas.. nahanap ko na rin ang boses ko.

Gulong tumingin sya sa kin.

"A..anong ibig mong sabihin?" Nagtatakang tanong niya.

Ngumiti ako tsaka lumapit sa kanya.. at hindi ko namalayan na may kutsilyo na palang nakatutok sa leeg ko.

Tinignan ko kung sino ang nagtutok sa kin nun.

Clifford..

Naiiyak ako pero ayokong ipakita sa kanila.. ayokong ipakita ang soft side ko sa kanila.

Naiiyak ako sa dahilang..

Hindi na ako masyadong naaalala ng kapatid ko.. at kinasusuklaman ako ng taong minsan ko na ring minahal.

Biglang may tumulong luha galing sa mata ko, dahilan para bahagyang maibaba ni Ford.. Clifford pala, hindi na nga pala kami tulad nung dati .. yung kutsilyong tinutok niya sa kin.

"K-kakausapin ko lang sya at ipapaliwanag ang lahat .. kung kaya ko pa." Kahit hirap na hirap na akong hagilapin ang boses ko ay pinilit ko pa ring patatagin ito at pag mukhaing normal.

Tumingin muna siya kay Shen.. Dashen pala.. kasi nga, hindi na kami close tulad nung dati.

Napatawa ako ng pagak sa isip ko.

Ang dami ko pa lang naiwanan.

Tumango si Dashen tanda ng pagsang-ayon niya .

Unti unting binaba ni Clifford yung kutsilyo na hawak niya, kaya naman pilit akong ngumiti ng bahagya at itutuloy ko na sana ang naudlot na paglalakad ko palapit kay Dashen pero.. tinutok niya ulit sa kin yung kutsilyo.

Mataman niya akong tinignan,

"Try to do anything stupid to Dash.. I swear to all that I'll freakin' ripped off your neck using this knife." Seryosong banta niya sa kin.

Napatawa naman ako ng onti sa sinabi niya.

"I better do something stupid, so that I'll just die and leave this world."may halong lungkot ang paraan ng pagkakasabi ko nun.

Nababa niya ng unti yung kutsilyo at yung mukha niya ay parang nagtatanong.

Ngumiti ako ng pilit.

Shit! Ilang oras na lang ..ugh! Ayoko na.

"..but dying is not on my vocabulary.. but I guess later it will be on it. " Dugtong ko.

Binaba niya yung kutsilyo na hawak niya.

Pinagpatuloy ko ang paglapit kay Dashen.

Pagkalapit ko sa kanya ay naupo ako agad sa tabi niya.. napapalibutan kami ng mga kasama niya. Parang binabantayan nila ang bawat kilos ko.

Hooh! No one reall trust me.. even my family doesn't. How sad.. my last time in this world will be so cruel and very sad.

"Ano yung mga nalalaman mo?" Diretsong tanong ni Dashen at wala kang mababakas na kahit anong emosyon sa mga mata niya.

Ouch! Ang sakit makita na kahit kaunting pagmamahal ay wala kang makikita sa paraan ng pagtingin niya sa kin.

Ngumiti ulit ako ng pilit..

I guess it'll be fair enough.. if my last time in this world, I'll be with my dearest little sister.

"A-ahh...." Hirap na hirap na ako sapaghagilap sa boses ko.

Please.. kahit ngayon lang makisama ka.. kahit ngayon lang.

Kinuha ko yung panyo kong puti at tinakpan ang bibig ko tsaka doon umubo.

Ehem.. ehem..

Pagkatapos nun ay nilayo ko na yung panyo sa bibig ko at.. a-ano to?

Du-dugo.. a-anong... Bakit? Ilang oras na lang sige na.

Nag angat ako ng tingin at nakita kong nakatingin silang lahat sa panyong inubuhan ko.

Agad ko namang nilukot yun gamit yung kamay ko at tsaka binulsa.

Ngumiti ulit ako ng pilit sa kanila..

Kaya ko pa to..

Huminga muna ako ng malalim at akma ng magsasalita ng naunahan ako ni Dashen..

"Ahh.. uhh.. a-ate, Dashtineia.. uhh-- at-ate.. a..ano sa susunod mo na sabihin yung gusto mong sabihin.. baka ano.. baka lumala yang sakit mo.. uhh.. kasi.."napayuko siya pagkatapos niyang sabihin yun.

Napangiti ako ng bahagya .. hindi siya pilit kundi isang totoong ngiti.

"I really appreciate your concern.. but.. I'm sorry.. I'm not sure if I am able to say it to you soon.. ah!" Napahawak ako sa batok ko.

Shit! Nagsisimula na!

Lumapit agad sa kin si Dashen at nag-aalalang hinawakan yung magkabilang balikat ko.

"Ah.. a.. ate? Ate Da.. Dashtineia.. umh.. ok ka lang? Magpahinga ka muna."nag aalalang sabi niya.

Umiling lang ako pero ramdam ko ang pag ikot ng paligid ko.. pero kahit ganun ay pinilit ko pa ring pagtuunan ng pansin ang nag aalalang si Dashen..

Hinawakan ko ang pisngi niya.. gamit ang kanang kamay ko.

"Sh-she..n"

That's the last thing I've said before everything went black and before the darkness invade my mind.. I heard Dashen's voice calling me.

"Ate Shineia!"

Napangiti ako sa isip ko.. kahit sa huling sandali, nabanggit pa rin niya yun at narinig ko..

Sa tingin ko.. payapa at tahimik na ako kapag tapos nito..

After that.. I let darkness invade and rule my mind ,body and soul.

I love you , Shen.. I always do.

Finally.. the word death is added to my vocabulary.

--*

Sorry for the very late UD.

Next UD? Try ko sa birthday ni Dashen.

Lovelots!😘

~HaveYouSeenIt