our love, our last hope •zakończone•

2

Notka na dole↓

Szybko zeszłam po schodach po czym ubrałam buty i wybiegłam do białego domu nie mówiąc nic mojej rodzicielce.

Gdy dotarłam zapukałam dwa razy, a drzwi otworzyła mi dziewczynka. Możliwe, że miała 9 lat.

Pamiętam ją...

-Hej? Jesteś tu nowa?-zapytała Emma.

-Hejka nie, nie jestem. Przyjechałam z Polski i aktualnie szukam twojego brata, Marcusa. Jest może w domu?-zapytałam czekając na odpowiedź.

-Tak, jest w domu.-odpowiedziała.-zaraz go zawołam.

-Marcus! Chodź szybko!-krzyknęła dziewięciolatka.

-Co się stało, Emma?-spytał się swojej siostry, a ja od razu poznałam ten głos.

Identyczny.

-Jakaś dziewczyna Cię szuka.

-Ty chyba fanki nie wpuściłaś.-powiedział.

-Nie, raczej nie.

Gdy zszedł i mnie zobaczył od razu szczęka mu opadła i przybiegł najszybciej jak potrafił.

-O matko! To ty! Śniłaś mi się, rozumiesz to?!-zapytał cały wystraszony.

-Słuchaj, Marcus. Musimy pogadać.-powiedziałam stanowczo.

-Nadal nie wierzę, że cię spotkałem, ale okej. Kiedy i gdzie?-zapytał.

-Jutro, godzina 15:00, park.

-Dobra, do zobaczenia!

-Do zobaczenia.

Odchodząc zobaczyłam przy drodze jakiegoś człowieka.

Kto to jest?

Nie wyglądał za ciekawie. Miał rozszarpane włosy, czarną bluzę z kapturem i patrzył się na mnie z nienawiścią.

Ja wale... Uciekam.

Zaczęłam uciekać jak idiotka do domu, a ten za mną. Gdy już miałam otwierać drzwi poczułam rękę na moim ramieniu.

-Kim ty jesteś?!-krzyknęłam.

-Bądź cicho i mnie posłuchaj.-powiedział.

-Czego chcesz?-zapytałam.

-Nie próbuj nawet rozmawiać z Gunnarsenem.

-Czemu? Nic mnie nie powstrzyma.

-Marcus nie jest taki jaki może Ci się wydawać.

-Co chcesz mi przez to przekazać?-zapytałam.

-Szukając go zagrażasz sobie i jemu.
On ma problemy z typami z okolicy.

-Powiesz mi więcej?-spytałam.

-Spotkajmy się, ale gdzieś w jakiejś kawiarni.

-Pojutrze, pasuje?

-Tak, pasuje. Uważaj na siebie, oni cię obserwują. Miej oczy dookoła głowy.

-Okej. To do zobaczenia?

-Do zobaczenia, Julio Moure.

O japierdziele, w co ja się wpakowałam?

Musiałam dodać rozdział bo jesteście tacy kochani w komentarzach, że hit!

Dziękuję za aktywność, za miłe komentarze to naprawdę znaczy dla mnie wiele❤

dziękuję, dziękuję, dziękuję!!