MAZİ 1 - MAZİ 2 (Mazi Sonsuza Kadar) YEDİ AŞİRET SERİSİ II (Tamamlandı)

MAZİ 2🖤(Mazi Sonsuza Kadar) 31. Bölüm

Genco

Bir saate yakın zamandır yanında oturuyordum. Neden kaçmaktan vazgeçtiğini az önce aldığım haberle anlasam da kabullenemiyordum. Avucumda onun yokluğunda tamir ettiğim kelebek kolyenin soğuk zinciri, yüreğimde amansız bir ateş vardı.

"Eşiniz beş aylık hamile..."

O gün, ona dokunduğum o son gün benden bir parça can bulmuştu bedeninde. Peki, neden bu zamana kadar beklemişti? Neden öğrenir öğrenmez bana haber vermemişti? Bu kadar zaman sonra oğullarımızı korumak için kaçan kadın karnında bebeğimizle neden bana dönmüştü?

Sakinliğimden ve tavrımdan şüphelenseler de ses etmeyen ağalar sessizce gitmişlerdi. Tekrar karşıma geleceklerini ve yaşananları derinlemesine sorgulayacaklarını biliyordum. Umurumda değildi. Hepsiyle yüzleşebilirdim.

Yedi Aşiret ve liderlik umurumda bile değildi. Hayatımdaki tek önemli şey Amelya ve oğullarımdı. Onlar için herşeyi yapabilirdim. Lakin bir kez daha gitmelerine izin verecek kadar güçlü değildim.

Hafif şiş karnına dokunmak için uzanan elimi geri çektim. Orada benden,bizden bir can olduğunu bilmek kalbimi sızlatıyordu. Eğer oradayanında oturmaya devam edersem ona dokunmadan duramayacaktım.

Bastonuma dayanıp cama yürüdüm. Önünde durup puslu geceyi izledim sessizce.

Kıpırdandığını fark ettiğimde doğruldum. Ona yakın olmak isteyen kalbimi susturdum. Camın önünde durup, dışarı bakarken kendisine gelmesini bekledim.

"Genco... Buradasın," dediğinde sessizce başımı salladım.

"O kadın..."

"Gitti," dediğimde sessiz kaldı. "Neden geldin?" dediğimdeyse derin iç çekişini duydum.

"Ben... Hamileyim."

"Doktor söyledi." Ona dönüp ellerim ceplerimde baktım yüzüne. "Oğullarımı benden kaçırdın. Şimdi karnında bir bebekle yine bana dönüyorsun."

"Bu bebek, hakikatleri görmemi sağladı. Yaman'ı korumak isterken bencillik yaptım ben. Noyan'ı da kopardım senden."

Bu durumu geç de olsa anlaması ve yaptığının benim için haksızlık olduğunu görmesine sevinsem de sessiz kaldım.

"Ferman Aşireti birazdan burada olur," dediğimde başını salladı.

"Onlar almak istediklerini aldılar. O yüzden gelmeyecekler."

Şaşkınlıkla baktım yüzüne. "Yaman'ı, oğlumuzu bana sormadan onlara mı teslim ettin?"

"Hayır. Yaman ait olduğu yerde, bizim yanımızda olacak."

"Anlayamıyorum. Bunu nasıl kabul ettiler?"

Dolan gözlerini kaçırıp belirginleşmeye başlayan karnını sardı. "Yedinci yaş gününe kadar... O gün Yaman, Ferman konağınaaşiretinin ağası olmak için dönecek."

"Ne!" Öfkeyle yürüdüm üzerine. Aramızda biraz mesafe kala karnına değen bakışlarım durmamı sağladı. Dişlerimi sıktım. "Nasıl kabul edersin bunu?" dediğimdegözlerinden yaşlar süzülürken gülümsedi.

"Noyan ve doğacak bebeği senden mahrum edemezdim, Genco. Yaman'ı kurtarabilmek için Noyan'dan da vazgeçemeyiz. Hem onunla geçireceğimiz 5,5 sene var daha önümüzde. Güzel anılar verebiliriz ona. Bizden uzak olacak. Ama onune kadar çoksevdiğimizi hep bilecek." Hıçkırıklar dudaklarından dökülürken içim sızladı. "Bir gün... Bir gün neden vazgeçmek zorunda olduğumu anlayacak."

"Ondan vazgeçtiğimizi anladığında kalbinde bize dair nefretten başka bir duygu kalmayacak."

"Benim vazgeçtiğimi söylerim." Gözlerinden süzülen yaşlarla baktı yüzüme. Elleri karnını sarmıştı. "Kardeşleri için bunu yapmak zorunda olduğumu anlatırım. Varsın benden nefret etsin. Ama sana, onlara küsmesin."

Sözleri yüreğime dokunurken ona daha fazla uzak kalamadım. Yanına yaklaşıp yatağın kenarına oturdum. Güzel gözlerinden süzülen yaşları sildim. Bebeğimizi taşıyan karnına dokundum.

"Sen değil, ben vazgeçtim ondan. Böyle bilsin. Sana düşman olmasına dayanamam. Varsın beni, babasını düşmanı bilsin."

"Beni affedebilecek misin, Genco?"

Geri çekildiğimde telaşlandı. Dirseklerinin üzerinde doğrulmaya çabaladığında mâni oldum. Bende kalan yadigârını usulca aldım gizlediğim iç cebimden. Elini tuttuğumda ne yaptığımı anlamaya çalışarak bakıyordu yüzüme. Sessizce avucunun içerisine bıraktım. Kanatlarını örttüm parmaklarıyla.

Elini yavaşça kaldırdı. Yaraladığı ama yeniden iyileştirdiğim kelebeği gördüğünde bir hıçkırık koptu dudaklarından. Güzel gözleri gözlerime değdiği anda hemen başucundaydım.

"Ne kadar uzağa uçarsan uç, geri döneceğin yer hep benim yanım olacak, demiştim. Seni, beni bıraktığın yerde yaralarını sarmak için bekledim."