Zomerregen

Hoofdstuk 9

Vlammen leven, ze hebben een geboorte waarna ze groeien en groeien tot ze een bepaald punt bereiken en na enige tijd weer krimpen en uiteindelijk uitdoven. De vlammen van engelen leven ook. Ze zitten gevangen in het lichaam van een medium en smeken elke seconde van elke dag of ze naar buiten mogen. Als het medium nog jong is zijn de vlammen dat ook, ze zullen misschien af en toe een ontsnapping wagen maar over het algemeen vinden ze het genoeg om te wachten tot ze nodig zijn en geroepen worden. Wanneer het medium ouder wordt en de vlammen hun eigen krachten beter kennen willen ze constant weg, niet langer tevreden met het moeten wachten op hun beurt. En soms, wanneer de vlammen te sterk worden voor het medium vinden ze een weg naar buiten, waarbij ze het lichaam van hun bewaarder opbranden en het medium sterft in een zee van zijn eigen vuur.
Hayates vlammen zijn verlegen, had Kuro hem verteld. In tegenstelling tot zijn oudere broer heeft hij nog nooit ongelukjes gehad. Dat zou kunnen betekenen dat hij heel goed in het controle houden over zijn vuur is, ware het niet dat ze ook niet tevoorschijn komen als hij ze die kans geeft. Iedereen zegt dat het niet erg is, dat zijn tijd wel komt, maar Hayate weet beter.
Hij weet hoe vader steeds minder tijd met hem doorbrengt. Vader heeft minder tijd dan vroeger, maar hij kiest ervoor om die tijd te besteden aan Kuro, wiens vlammen al zeer groot zijn voor zijn leeftijd maar die perfect naar hem luisteren, en aan Haru die pas bij hen is komen wonen. Maar van Haru begrijpt hij het. Zijn moeder had hem verteld dat haar ouders nooit meer met haar zouden oefenen en zich bij de engelen gevoegd hadden, hun vlammen doorgevend aan een volgende generatie. Hij weet niet precies wat dat betekent, maar zijn familie was heel verdrietig geweest dus waarschijnlijk is het gewoon een ingewikkelde manier om te zeggen dat ze dood zijn. Hayate weet wat dood zijn is. De kat die elke ochtend de tuin binnensloop omdat hij wist dat Hayates moeder eten voor hem klaar zou zetten was op een dag in slaap gevallen en niet meer wakker geworden. Moeder had toen gezegd dat hij dood was. Eigenlijk wel raar dat een kat dood is en zijn oom en tante zich bij de engelen gevoegd hebben. Het komt op hetzelfde neer, hij zal beide nooit meer zien.
Dus vader brengt nu tijd door met Kuro en Haru, maar voor hem heeft hij geen tijd meer. Normaal zou moeder dan wel spelletjes met hem spelen of hem helpen met zijn lessen, maar ook zij kwam steeds minder vaak bij hem kijken.
En daarom zit hij vandaag alleen aan de veel te grote tafel in de eetkamer waar hij normaal met zijn moeder werkt. Voor hem ligt een dik boek over de geschiedenis van de mediums. Normaal vertelt moeder hem over de verhalen in het boek. Ze maakt het allemaal een stuk simpeler en makkelijker merkt hij nu. In het boek staan allerlei woorden die hij niet kan ontcijferen en lange lappen tekst die zo saai zijn dat hij bijna in slaap valt. Toch zet hij door, want hoe trots zal vader wel niet zijn als hij erachter komt hoeveel zijn jongste zoon wel niet geleerd heeft vandaag. Nu is dat niet erg veel, want hij is nog steeds op dezelfde pagina als waar hij begon en hij weet niet zeker of ze hier wel gebleven waren.
Zijn vingers wijzen aan waar hij in de tekst gebleven is en hij leest de woorden zachtjes hardop voor zichzelf. Toch moet hij de regel nog drie keer opnieuw lezen en zelfs dan snapt hij er nog niks van. Met een zucht laat hij zich achterover vallen. In zijn eentje leren is moeilijk, misschien moet hij maar gewoon stoppen voor vandaag.
Maar alleen al bij de gedachte aan opgeven ziet hij de teleurgestelde blikken van zijn ouders en broer al voor zich. Hij hoort zijn vader al bijna zeggen: "Wat moet ik toch met jou, welk medium kan nou niet zijn eigen vlammen beheersen? Was je maar meer zoals je broer!" Vader zou zo boos op hem worden en dan zou hij hem vast wegdoen. Vader heeft wel vaker gezegd dat hij niks heeft aan zwakke mediums die nog geen demon kunnen doden.
Maar nee, hij wil niet weg bij zijn familie. Ondanks dat vader streng is af en toe geeft hij wel om zijn kinderen en zijn moeder houdt enorm veel van hem. En Kuro, Kuro is de liefste broer die hij zich kan voorstellen.
"Waarom doen jullie het niet gewoon! Waardeloze lafaards!" Roept hij en hij smijt het boek wat voor hem ligt naar de andere kant van de kamer. Wat hij niet doorheeft is dat zijn broer net de eetkamer binnen is gelopen. Met een knal hoort Kuro iets op de grond landen en wanneer hij vluchtig de kamer rondkijkt ziet hij een dik geschiedenisboek op de grond liggen.
"Hayate, was je aan het leren?" vraagt hij, maar wat zou zijn broertje anders met het boek doen? Zijn jongere broertje geeft de voorkeur aan boeken met fantasievolle verhalen dus hij zal vast niet voor zijn plezier een saai boek over hun geschiedenis lezen.
"Misschien." snikt Hayate. Dat betekent dus gewoon ja. Maar de tranen staan in zijn broertjes ogen dus Kuro laat het er verder bij. Hij loopt verder de kamer in om zijn broertje in zijn armen te nemen. De brandgeur die zijn neus binnenkomt doet hem echter stoppen.
Hayate ziet Kuro zijn kant opkomen en hij spreidt zijn armen in afwachting van de knuffel waarvan hij weet dat die eraan komt. Dan stopt Kuro plotseling. Hayate begrijpt het niet, maar ziet zijn broer naar iets anders kijken en volgt zijn blik. Daar op de grond ligt het boek wat hij zojuist weggegooid had. Maar anders dan net dansen een aantal kleine vlammetjes op de voorkant van het boek. Hayate kijkt met grote ogen naar zijn broer, een vragende blik in zijn ogen.
Kuro schudt zijn hoofd en komt weer langzaam naar Hayate toe. "Rustig maar Haya, het is al goed." fluistert hij en hij sluit zijn armen om zijn kleinere broertje, "zeg ze maar dat ze op mogen houden."
"Hoe bedoel je?" vraagt Hayate. Hij snapt er oprecht niks van. Kuro zou het boek niet laten branden, maar ze zijn alleen met z'n tweeën.
"Je vlammen Haya, roep ze terug." fluistert Kuro in Hayates oor en met een beetje hulp en aanmoediging lukt het hem om de vlammen te doven. Het boek is dan allang geruïneerd, maar Kuro pakt het op en steekt het onder zijn arm. "Kom je Haya? Laten we vader en moeder het goede nieuws vertellen." Hayate is ietwat overdonderd, maar hij knikt en samen gaan ze op zoek naar hun ouders.