Yaralı Serçe

2.bölüm

2.bölüm

Bir yolunu bulup gitmemeye karar vermiştim. Şu hayatta babamdan daha değerli kimse yoktu benim için.

Beni bu günlere o getirmiş ve bunca zorluğa rağmen okutmuştu şimdi onu çiğneyip gitmek olmazdı.

Babam için bunu yapmaya karar vermiştim.

Doktorluğum elimden alınsa bile babam için gitmeyecektim Mardine

"Baba sen merak etme seni üzecek bir karara varmam asla senin için gitmeyeceğim için rahat olsun."

Sabah ilk işim baş hekimle konuşup gitmemek için ısrar etmekti.

Mecburdum bunu yapmaya babam bunca çileyi çekmişken bunu ona yapamazdım.

"Hafsa'm benim güzel kızım sen beni üzmezsin bunu biliyorum."

Babamla yemek yiyip çay içtikten sonra odalarımıza çekildik.

Yorgun geçen bir gündü ve direnmeden uyumaya karar vermiştim.

Sabah çalan alarm sesiyle gözümü yeni güne araladım.

Babam kahvaltı hazırlamış beni bekliyordu.

"Günaydın babam her sabah yorulmuyor musun kahvaltı hazırlıyorsun bak hastasın sen Bende çocuk değilim korkma aç kalmam"

"Ben seni her sabah işe uğurlamasam akşam olur mu sence? Hafsa'm yüreğim yerinden çıkıyor sen şu kapıdan içeri girene kadar."

"Korkma babam kurulu düzenimiz bozulmayacak"

Yanağını öpüp sofraya oturdum yılladır bu böyleydi hayatımıza çok insan dahil olmamıştı çok az dostumuz vardı.

Babam bana güvenilir bir hayat sunmak için meğer uzak durmuş herkesten.

Bunu yıllar sonra öğrenmek içimi acıtmıştı.

Beni daha nereye kadar sakınıp saklayacaktı?

Bazen gerçeklerle ne kadar erken yüzleşirsek o kadar az canımız yanardı.
Babam için bir süre daha gizlenecektim ama korkumdan değil babama olan sevgimden.

Kahvaltımı yaptıktan sonra evden ayrılıp çalıştığım hastaneye gittim.

Ilk işim baş hekimle konuşup gitmek istemediğimi söylemekti sonuçlarına katlanmaya hazırdım ben.
Evden ayrılıp hastaneye gittim.

Hastaneye varır varmaz danışmaya Muhsin beyin gelip gelmediğini sordum. İşimin başına geçmeden önce bu konu hakkında bir sonuca varmam gerekiyordu.

Henüz gelmediğini söyleyen danışmana geldiğinde haber vermesini söyleyerek yerimden ayrılıp hastalarıma bakmak için odama geçtim.

Hasta listeme baktığımda günlerden salı olduğu için aşırı yoğunluk vardı.

Umarım bunca yoğunluk arasında konuşmak için fırsat bulurum.

Hastalara bakarken zaman su misali akıp geçmişti.

Ve nihayet öğlen yemeğine çıkacaktık belki bu boşlukta Muhsin beyle konuşma fırsatı bulurum.

Danışmayı tekrar arayıp hastane de olup olmadığını sordum

Ve öğlen yemeği için dışarı çıktığını öğrendim.

Sanki konuşmam için sürekli bir engel çıkıyordu.
Bütün tabiat bir olmuş gibiydi.
Oysa biran önce konuşmak üstümde ki bu ağır sorumluluktan kurtulmak  istiyordum.

Şayet ben gitmeyeceksem yerime birinin ayarlanması gerekiyordu.

Yemek molası kısa sürdü benim için daha yarım saatim varken işimin başına geçmiştim.
Hastaları ne kadar erken bitirirsem o kadar erken konuşma fırsatı bulurdum.