[A/N: I'm so sorry mga bebeker. Dapat kahapon pa ako na kapag update. Kaso hindi pala na-save ung draft ko ng kabanata 18 :( so I need to start from the beginning of this chapter syempre naman alangan sa huli diba? But anyways, this is it. I hope you enjoy it :) please do vote and comment hihihi ;) iloveyou guys 💕 BTW, sa lumang phone ko lang ako nagtatype yeah you read it right sa phone lang Luma na. Samsung Galaxy V. Hahaha and take note 3 years na kami pa 4 na. Ss sa phone ko. Okay, lang may paki sakin :( kaya sorry sa mga typos and ungramaticals. So yun nga Dami kong satsat. Hehehe ;)]
(This chapter is dedicated to @GarbageMunch Bebeker, Iloveyouuu daw Sabi ni Likas. Choss!)
Malapit nako sa pinagparkingan ko ng kotse ko nang may humablot sa braso ko. Hindi agad ako nakabawi sa paghatak kaya napaharap ako. Ngunit nagulat lang ako nung makita ko kung sinong hinayupak ang gumawa sakin nito.
"L-Likas?" Nauutal kong Sabi Pag angat ko ng tingin sa kanya.
"Kelan pa? Bat hindi mo ako hinintay? Babe, I waited for you for so damn long." He asked. Gulong gulo ang itsura nya. Malayo sa Likas na nakita ko kanina.
"Please Likas. We're both tired please stop this non sense drama." Walang gana kong Sabi Bago sya tinalikuran pero muli nya akong pinigilan. Kanina ko pa pinipigilan ang galit na gustong gustong kumawala. I don't deserve this. I want to be happy but how? Paano? Kung kada nakikita ko sya e bumabalik lahat ng sakit na dulot nya.
"Callista, please answer me. I deserve to know why?" He begged. Pero wala pa din akong masabi. I just look at his handsome face. He's still the man that I used to love. Ang lalaking kinababaliwan ko noon.
"I'm so sorry. But I can't." Iyon na lang ang aking nasabi. Dahil nagsisimula na ulit mawindang ang sistema ko.
"I'm fucking still in love with you Cali! I am! and I will! Nasasaktan ako at nahihirapan. But somehow naintindihan ko kung bakit galit na galit ka sakin. But Love, ang tagal na non. Why can't you just move on and forgive me?! But fuck! Naalala ko, hindi nga pala madaling magpatawad. That's why I want to change. I want to be the better version of myself because you thought me that. Love, I'm so sorry for all the stupid things that I've done to you. Please Callista, Let me love you. Please Baby, Let's start again. I promise I won't hurt you again. Baby, please come back to me." He begged for my love and forgiveness. But right now I can't give him what he wants.
Hindi ko namalayang nakaluhod sya at nakayakap sa mga binti ko.
Ganitong ganito ang eksena namin noon. Pero ako ang nagmamakaawa pero sya naman e walang ganang nakatingin sakin.
"Likas, please. Ano pa bang kulang? Please bumalik ka na sakin. Please Likas. Wag mo akong iiwan. O-Okay lang sakin kahit Dalawa kami. Please Likas wag mo akong iiwan. Okay lang kahit saktan mo ako Likas. Please Love. Please don't leave mahal na mahal kita. Please Likas. No! Please Likas Don't leave! No! No! Wag mo akong iiwan. Sasama ako Sayo!"
"Can't you see Callista? Hindi kita mahal! At hindi kita minahal. Gusto lang talaga kitang isahan. I'm tired of you Callista. Get lost. Maghanap ka ng taong magmamahal Sayo. Tsaka tigilan mo na si Audrey. You desperate bitch." Iyak lang ako ng Iyak non. I'm so fucking dumb. Lahat na ata ng Santo e dinasalan ko na para di nya ako iwan but it looks like hindi nila pinakinggan ang dasal ko. Iniwan nya pa rin ako. Kahit Anong pagmamakaawa at Pag iyak ang Gawin ko e aalis pa din sya at babalik kung Kelan nya lang gusto.
Ibang beses nya akong sinasaktan parehong emosyonal at pisikal pero heto ako, ako pa din si Callista Sylvestre na kahit gaano pa kasakit ang Pag iwan at pananakit nya sakin Ay patuloy pa din akong mag iintay sa kanyang pagbabalik.
"I'll wait Likas. Babalik ka din sakin. I'll never get tired of you, love." Humahagulgol kong Sabi habang pinagmamasdan ko si Likas na naglalakad palayo sakin. At pupunta Kay Audrey.
Mapait akong napangiti nung naalala ko ang sakit na pinagdaan ko. Ang martyr ko pala dati.
Malungkot akong napatingin Kay Likas. Kung dati Ay dinadaluhan at niyayakap ko sya sa mga panahong nasasaktan sya. Pero ngayon, ang tanging magagawa ko lang e lumayo palayo sa kanya.
Dali dali akong sumakay sa kotse at hindi ko na nagawang umiyak dahil pagod na pagod ang isip at katawan ko.
BINABASA MO ANG
Tatlong Hakbang Palayo Sayo
Random"ayoko na." mga salitang bumasag sa pagkatao ko. halos manlumo ako nung sinabi mo yan sakin. Pagod na ako. Pagod na akong intindihin ka. Pagod na ako sa maraming bagay. pero bakit ganon? ang dali lang sayong bitawan ako? ang dali lang sayong iwan ak...
