ανθίζω

1

   Όταν η Διώνη επιστρέφει σπίτι, δεν περιμένει να βρει τον Θάνο ξύπνιο. Είναι αργά το βράδυ, ο δείκτης του ρολογιού μερικά χιλιοστά μακριά από τις δώδεκα ακριβώς. Ίσως, για έναν φυσιολογικό άνθρωπο, το 0:00 να μην θεωρείται και τόσο παράλογη εικόνα, αλλά ο Θάνος δεν ήταν ποτέ φυσιολογικός. Όχι στα ζητήματα ύπνου, όχι στα περισσότερα πράγματα.

   Αλλά τώρα την περιμένει ξύπνιος. Είναι καθισμένος στον καναπέ και χασμουριέται ακατάσχετα, τα μαύρα μαλλιά του μια φωλιά άγριου ζώου στο κεφάλι του και η μπλούζα του ένα ναρκοπέδιο από τσαλάκα. Κρατάει ένα βιβλίο στο χέρι αλλά δεν δείχνει απορροφημένος. Φαίνεται ότι είναι περισσότερο μια απελπισμένη προσπάθεια να παραμείνει ξύπνιος. Έχει πιάσει τους νομπελίστες τον τελευταίο καιρό και αντί να προχωράει χρονολογικά ή αλφαβητικά, τους παίρνει ανά καταγωγή. Τον προηγούμενο μήνα είχε καταπιαστεί με τους Ισπανόφωνους. 

   Έχει συνηθίσει σε τέτοιες εκρήξεις ιδιορρυθμίας του Θάνου. Είναι παντρεμένοι πέντε χρόνια, σε σχέση δεκαεννιά. Έχουν ένα παιδί μαζί, τον Λεωνίδα. Τον γνωρίζει αρκετά καλά ώστε να μην πέσει στην παγίδα του. Υπήρχε μια περίοδος, θα ήταν δεν θα ήταν στο τρίτο τους έτος στη σχολή, που ο Θάνος έπαιρνε μέρος στα πιο τρελά σεμινάρια, έβρισκε τις πιο απίθανες εθελοντικές εργασίες, έμπλεκε με κάτι κομματικά της πλάκας και γυρνούσε πάντα σπίτι με καινούρια, άσχετα μεταξύ τους ως προς το θέμα τους, φυλλάδια. Τη μια μέρα θα της μιλούσε για την Οκτωβριανή επανάσταση και την άλλη θα πήγαινε στην εκκλησία της γειτονίας για να ακούσει κηρύγματα για τη φρίκη των εκτρώσεων. Δεν πίστευε ούτε τις μισές από τις απόψεις που αντιπροσώπευε, ούτε αντιπροσώπευσε τις μισές από τις απόψεις στις οποίες πίστευε, απλώς τον εξίταρε η διαδικασία, η ανατροπή της ρουτίνας. Και η Διώνη, που περνούσε τις μέρες της από βιβλιοθήκη σε βιβλιοθήκη και από εργασία σε εργασία, ανασήκωνε τους ώμους και τον άφηνε να ζει τη ζωή του όπως ήθελε.

   Αυτή η ανάγκη του για ανατροπή της ρουτίνας ήταν - και είναι - άλλωστε, το σύνηθες. Κατά κάποιο τρόπο έχει δημιουργήσει μια ρουτίνα αποφυγής της ρουτίνας.

   Είναι τόσο απελπισμένος να την αποφύγει που τη δημιουργεί και η Διώνη τόσο απελπισμένη να την διατηρήσει που πάντα αποτυγχάνει να το καταφέρει.

«Είναι τόσο καλό το βιβλίο που θα σε κρατήσει ξύπνιο όλη τη νύχτα;» τον ρωτάει τώρα καθώς βγάζει τα παπούτσια της. 

«Είναι... εντάξει», της απαντάει. «Αλλά λίγος ύπνος θα ήταν καλύτερος».

«Τότε γιατί δεν είσαι στο κρεβάτι;»