ανθίζω

3

   Δεν περίμενε ποτέ πως θα ερωτευόταν τον Θάνο. Πόσο μάλλον πως θα τον αγαπούσε. Όχι με τον ακατανίκητο, ακατάπαυστο και βαθύ τρόπο που τον αγαπάει. Όταν άρχισα να βγαίνουν ήταν 14 και ακολουθούσαν και οι δύο τη σκέψη του «Γιατί όχι;» Ήταν αστείο να είναι το πρώτο σοβαρό ζευγάρι του σχολείου, να κάθονται μαζί σε μερικά από τα διαλείμματα του προγράμματος, υπερβολικά κοντά και περισσότερο για τη μόστρα. Την πρώτη φορά που τη φίλησε ήταν μέσα στην τάξη, αφότου την περίμενε πέντε ολόκληρα λεπτά να βρει ένα τετράδιο που κάποιος της είχε κρύψει. Ήταν μονάχα μια στιγμή, μια πίεση, ένα άγγιγμα. «Έχεις φιλήσει ποτέ κάποιον άλλον;» τη ρώτησε και στο αρνητικό κούνημα του κεφαλιού της, συμφώνησε: «Ούτε εγώ». Την επόμενη μέρα, τον παρακολουθούσε σε όλη τη διάρκεια του μαθήματος, τόσο έντονα που όταν της απήθυνε η καθηγήτρια μια ερώτηση της απάντησε για την ιστορία, παρόλο που έκαναν μαθηματικά. Στο σχόλασμα τον έπιασε από το χέρι και γύρισαν μαζί σπίτι.

   Συνέχισαν να γυρνάνε παρέα για τα επόμενα 4 χρόνια, μέχρι την αποφοίτηση. Και κάπου μέσα στην πορεία: στις ατέλειωτες μέρες, στα διαγωνίσματα, το άγχος και τις πανελλήνιες. Κάπου ανάμεσα στους απαίσιους καθηγητές και στα ακόμη πιο απαίσια παιδιά, στο φροντιστήριο και τους βαθμούς. Κάπου ανάμεσα στις εκδρομές και στις βόλτες, στον καύσωνα και τις βροχές, τον είχε ερωτευτεί. Την αρχική βεβιασμένη αμηχανία, την είχε διαδεχτεί φιλία. Που την είχε διαδεχτεί εμπιστοσύνη. Και πριν το καταλάβει η Διώνη ήταν 18 και απόλυτα σίγουρη πως θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής της με τον Θάνο.

   Τη μέρα μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελληνίων, έκαναν πρώτη φορά σεξ. Θα μπορούσαν, θεωρητικά, να είχαν δοκιμάσει νωρίτερα. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι το είχαν κάνει. Ήταν αυτονόητο για, δυο παιδιά, 18 χρονών που ήταν μαζί χρόνια, πολλά χρόνια και που μοιράζονταν μια έντονη και θεμελιώδη χημεία. Ήταν αυτονόητο πως δεν θα είχαν αντέξει να κρατηθούν. Αλλά δεν είχαν γνοιαστεί ιδιαίτερα. Δεν ήταν καν θέμα εγκράτειας, δεν ήταν θέμα ηθικής, δεν ήταν θέμα υπομονής. Απλώς ήταν. Η Διώνη ένιωθε απίστευτα τυχερή που και ο Θάνος σκεφτόταν με τον ίδιο τρόπο. Θα ήταν απίστευτα δύσκολο να το εξηγήσει σε κάποιον με διαφορετική κοσμοθεωρία. Αλλά ήταν και οι δυο τους παιδιά της περιφέρειας, δεν βρίσκονταν ποτέ στο κέντρο των καταστάσεων, έλεγχαν τη ζωή τους με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο.

   Είχαν μεγαλώσει μαζί. Δίπλα, δίπλα. Ο ένας κοντά στον άλλον. Είχαν απλώσει κλαδιά και είχαν επεκταθεί, ευθεία και παράλληλα ή σε διακλαδώσεις που μερικές φορές μπλέκονταν και άλλες όχι. Η Διώνη και ο Θάνος των 14 ήταν διαφορετικά άτομα από τη Διώνη και τον Θάνο των 18. Και ενώ είχαν μεγαλώσει μαζί, αντί να μεγαλώσουν προς αντίθετες κατευθύνσεις απλώς είχαν αμφότεροι αψηφήσει την έννοια του επιπέδου και μεγάλωναν όπως ήθελαν, και όπου ήθελαν και όποτε ήθελαν. Και αντί αυτός ο χρόνος, που μπήκε και φούσκωσε την έννοια της ύπαρξης τους, να τους χωρίσει, τους κράτησε μαζί.