Χαμένη

2✓

Δύο μήνες πριν...

Φθινόπωρο, 3 Σεπτεμβρίου
Μέρος Αθήνα

Οπτική Μιχάλη

Ο εκνευριστικός και δυνατός ήχος φτάνει στα αυτιά μου χαλώντας την ηρεμία της ησυχίας και χωρίς προθυμία ανοίγω τα βαριά βλέφαρα μου.

Οι ακτίνες του ήλιου εισβάλουν επιθετικά στο δωμάτιο εμποδίζοντας την όραση μου.

Κλείνω βιαστικά το ξυπνητήρι και τρίβω κουρασμένος τα μάτια μου.

Το γνωστό βουητό βασανίζει την ακοή μου αλλά προσπαθώ να μην δώσω σημασία. Πρέπει να σηκωθώ όσο δύσκολο κι αν μου φαίνεται αυτή τη στιγμή.

Η δουλειά με περιμένει και δεν έχω απολύτως καμία δικαιολογία ώστε να μην παω. Θέλω να πάω. Θέλω να απασχολήσω τις σκέψεις μου με υποχρεώσεις. Έτσι και αλλιώς είναι το μόνο που κάνω.

Ωστόσο, κάτι βαρύ πλακώνει τα πόδια μου αναγκάζοντας με να στρέψω τη προσοχή μου σε αυτό. Αντικρίζω μια γυναικεία φιγούρα να με αγκαλιάζει στον ύπνο της και ξεφυσάω, σκεφτόμενος πόσο μπορεί να ήπια το προηγούμενο βράδυ.

Διώχνω με τα χέρια μου όσο πιο γρήγορα αλλά και ευγενικά μπορώ από πάνω μου το σώμα της.

Εισπνέω βαθιά γεμίζοντας τα πνευμόνια μου με αέρα και κατευθύνομαι προς το μπάνιο.

Δε περνάει πολλή ώρα και εγώ βρίσκομαι σχεδόν έτοιμος μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου να κοιτάω τον εαυτό μου. Οι γνωστές σκέψεις πλημμυρίζουν το κεφάλι μου, αλλά τις διώχνω αμέσως.
Ξεροκαταπίνω και δένω τη πετσέτα γύρω από τη μέση μου καλύπτοντας τη γύμνια.

Η ξανθιά κοπέλα πλέον στέκεται στο πάγκο της κουζίνας κοιτώντας με από πάνω μέχρι κάτω. Το βλέμμα της είναι λάγνο, ερωτικό.

Χαμογέλασα ελάχιστα πηγαίνοντας κοντά της. Παρατήρησα πως είχε ετοιμάσει καφέ και δύο ψημένα τοστ.

"Καλημέρα" η φωνή της ήταν γλυκιά αλλά κάπως τσιριχτή. Τα καστανά της μάτια κολλημένα πάνω στα δικά μου.

Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει καθώς το χέρι της μου πρόσφερε ζεστό καφέ, τον οποίο δέχτηκα με ευχαρίστηση.

"Εγώ θα ντυθώ και θα φύγω".

Μου φαινόταν αδιάφορο αν ήθελε να μείνει ή να φύγει από το σπίτι μου.