Χαμένη

12✓

Οπτική Μιχάλη

Κοίταξα φευγαλέα τη κοιλιά της και με δυσκολία μπόρεσα να διακρίνω τις μελανιές στο σώμα της.

Έσμιξα τα φρύδια μου σφίγγοντας τα χείλη μου σε μια λεπτή γραμμή.

Ποιος θα μπορούσε να της το κάνει αυτό.

Τα χτυπήματα του σώματος της από κάτω μου εμπόδιζαν να σκεφτώ καθαρά και να επεξεργαστώ το θέαμα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα μόλις εφυγα από κοντά της αφήνοντας την να γίνει σχεδόν μια μικρή μπάλα για να παρηγορήσει τον εαυτό της.

Τι κάνω; Σκεφτόμουν.

Πήγα κοντα της τυλίγοντας το χέρι μου στο λεπτό της μπράτσο. Το σώμα της φαινόταν αδύναμο, σχεδόν άρρωστο.

Ήθελα να μάθω ποιος ακριβώς την είχε χτυπησει και ήταν σε τόσο άθλια κατάσταση.

Όσο όμως και να ρωτούσα εκείνη δεν απαντούσε. Η μόνη απάντηση που έπαιρνα ήταν το ηχηρό της κλάμα με τα δάκρυα να πέφτουν σα φωτιά στο δέρμα της.

Τα μάτια μου πέρασαν ξανά πάνω από τις μελανιές που ήταν τόσο έντονα χαραγμένες πάνω της και έβρισα τον εαυτό μου.

"Ηλίθιε" μουρμούρισα και έφυγα από κοντά της.

Της είπα να πάρει κάποιο ρούχο μου για να βάλει και βγήκα από το δωμάτιο.

Έκλεισα τη πόρτα πίσω μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Ο θυμός με είχε κάνει να συμπεριφερθώ σαν αγρίμι.

Δεν θα την πείραζα. Ηθελα απλά να την κάνω να φοβηθεί. Να καταλάβει πως είμαι επικίνδυνος και πρέπει να τρέξει να σωθεί.

Κούνησα το κεφάλι μου για να διώξω αυτές τις σκέψεις, που πριν μερικά λεπτά φαινόταν αρκετά καλές, και στήριξα το σώμα μου στο τραπέζι της κουζίνας.

Ποιος θα μπορούσε να την πειράξει;
Είναι σα μικρό παιδί.

Ξεροκατάπια στη σκέψη πως πήγα να δημιουργήσω φόβους με τέτοιο τρόπο και άρπαξα ένα κουτί μακαρόνια.

Οι δείκτες του ρολογιού άφηναν την ώρα να περνάει εξαιρετικά βασανιστικά.

Είχα αφήσει ήδη δύο πιάτα στο τραπέζι, όμως η Όλγα δεν έκανε να εμφανιστεί.

Ίσιωσα το κορμί μου και με διστακτικά βήματα άνοιξα τη πόρτα ώστε να αντικρίσω ένα σώμα να κάθεται στο πάτωμα, μαζεμένο όπως πριν από μερικά λεπτά.

Τα μελαγχολικά της μάτια γύρισαν προς το μέρος μου, ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά.

Ήταν τόσο εκφραστικά.
Τόσο διαφορετικά.