Χαμένη

10✓

Οπτική Μιχάλη

"Δεν έκανα κάτι κακό" διαμαρτυρήθηκα χωρίς να με ενδιαφέρει πραγματικά.

"Δεν σε μεγάλωσα έτσι εγω" φώναξε ο πατέρας μου με νεύρο όμως δεν με άγγιξε.

Δική του ιδέα ήταν όλο αυτό. Δεν είμαι υποχρεωμένος να έχω κάποια συγκεκριμένη συμπεριφορά.

Ειδικά σε ένα γάμο με συμβόλαιο.

"Τι είναι αυτό που θες; Πες μου. Τι θες;" ξεκίνησα να λέω άγρια, κοφτά σχεδόν νευριασμένα.

"Νομίζεις πως θα δείξω ενδιαφέρον και θα ερωτευτώ; Αυτό νομίζεις;" συνέχισα καταλαβαίνοντας πως όλοι μου οι μύες έχουν τσιτωθεί.

Τον πλησίασα αφήνοντας το βλέμμα μου παγωμένο.

"Λοιπόν σου έχω νέα. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ" η μάτια του είχε πέσει έντονα πάνω μου. Ένιωθα πως παλεύω με άγριο θηρίο.

"Αυτό θα το δούμε αγόρι μου" μουρμούριζε.

Έφτιαξε τη γραβάτα του και έσυρε το σώμα του μακριά από το δικό μου για να φύγει.

[...]

Κοιτούσα το ρολόι σαν να μη περνάει η ώρα περιμένοντας την Όλγα.

Μου έρχονταν πολλές σκέψεις ώστε να πάρω τον Νίκο αλλά αντιστάθηκα.

Θέλω απλά να πάω σπίτι να ξεκουραστώ.

"Συγγνώμη, άργησα λιγάκι" η φωνή της με διέκοψε καθώς άνοιγε τη πορτα για να μπει μέσα.

"Πώς πήγε η συνεδρία;" ρώτησα απλά για να ρωτήσω.

Δεν με απασχολούσε είναι η αλήθεια. Ήμουν απλά ευγενικός.

"Περίεργα να πω την αλήθεια" παραδέχτηκε βάζοντας τη ζώνη της και με αυτό το σήμα εγώ ξεκίνησα το αμάξι.

Καθόταν ήσυχα δίπλα μου χωρίς να μιλάει. Κοιτούσε μπροστά με ένα σκεπτικό ύφος.

Ήταν σαν να έχει χαθεί.

Απομάκρυνα αμέσως το βλέμμα μου από πάνω της συνεχίζοντας να κοιτάω το δρόμο.

Ο ήχος όμως του κινητού της κέντρισε τη προσοχή μου.

Με την άκρη του ματιού μου έβγαλε μέσα από τη τσέπη της ένα παλιό κινητό τηλέφωνο με κουμπάκια και στο πρόσωπο μου σχηματίστηκε ένα γελάκι χωρίς να το περιμένω.

Ξεροκατάπιε.

Μπορούσα να καταλάβω πως ένιωθε άβολα.

"Σήκωσε το ελεύθερα" της έδωσα την άδεια χτυπώντας ρυθμικά, με τη μουσική που έπαιζε μέσα από τα ηχεία, τα χέρια μου στο τιμόνι.