Χαμένη

5✓

Οπτική Όλγας

Ένιωθα πως το κεφάλι μου θα εκραγεί.

Η διορία σήμερα λήγει. Πρέπει να δώσω μια απάντηση.

Τα πόδια μου χτυπούσαν σε γρήγορο ρυθμό το πάτωμα χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.

Δε γίνεται να παντρευτώ έναν άγνωστο.
Ούτε θέλω όμως να μείνω για όλη μου τη ζωή σε αυτό εδώ το σπίτι.

Η εξέλιξη μου. Οι σπουδές μου... Είναι όνειρο ζωής για μένα.

Αν συνεχίσω να μένω εδώ δεν θα αλλάξει τίποτα. Θα παραμείνω η δούλα και ο προσωπικός σάκος του μποξ για τον Τάσο.

"Δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση..Το έψαξες και είδες πως δεν σε θέλει κανείς. Η πόλη είναι μικρή. Τα πάντα ταξιδεύουν γρήγορα, χρέη, λαμογιές... είναι κάτι γνωστό σε όλους" μουρμούρισα στον εαυτό μου καθώς δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν άλλον.

"Έλα μέσα. Εγώ και ο πατέρας σου θέλουμε να σου μιλήσουμε" η μάνα μου άνοιξε απότομα και αδιάκριτα τη πόρτα, αγνοώντας τις άπειρες φορές που έχω ζητήσει να χτυπάει προτού μπει.

Σηκώθηκα απρόθυμη για την 'οικογενειακή κουβέντα' παραβλέποντας το γεγονός ότι εξακολουθεί να τον λέει πατέρα μου.

Στάθηκα μπροστά τους, όρθια σα μικρό παιδάκι που το μαλώνουν.

"Κάτσε" πρόσταξε και ακολούθησα τα λόγια του.

"Θυμάσαι τι σου είχα πει όταν γνωριστήκαμε;" ρώτησε μόλις έκατσα στον καναπέ καθώς πήγαινε πάνω κάτω.

Θυμάμαι.

"Απαντά" η άγρια φωνή πλημμύρισε την ησυχία.

Δεν χρειαζόταν να φωνάξει για να φοβηθώ.

"Τώρα είμαστε οικογένεια. Μεταξύ μας δεν υπάρχουν μυστικά. Ό,τι γίνεται εδώ μέσα μένει εδώ μέσα και ό,τι συμβαίνει έξω δεν πρέπει να το κρύβουμε" απάντησα γρήγορα φέρνοντας στο μυαλό μου τα λόγια που είχαν χαραχτεί στη μνήμη μου.

Ήμουν δώδεκα χρονών παιδάκι.

"Σωστά! Γιατί Όλγα μετά χάνεται η εμπιστοσύνη μεταξύ μας" άρχισε να λέει, όμως δεν καταλάβαινα για ποιο λόγο μου τα λέει όλα αυτά.

"Και εμείς κόρη μου τα λέμε όλα μεταξύ μας, έτσι δεν είναι;" ρώτησε και σταμάτησε να περπατάει.

Έγνεψα θετικά χωρίς να βγάλω μίλια. Ο κόμπος στο στομάχι δεν άργησε να  δημιουργηθεί, ενώ παράλληλα το κρύο αυξανόταν θεαματικά. Ξεκίνησα να τρέμω από το τρόμο που μου προκαλούσε.