Χαμένη

8✓

Οπτική Μιχάλη

"Όλα εντάξει; Τι έγινε;" τον ρώτησα βιαστικά προσέχοντας μη τυχόν και μας δει κανένας.

"Όλα εντάξει" μου απάντησε και έκλεισε το μάτι του.

Χτύπησα με νόημα τη πλάτη του και έφυγα πηγαίνοντας μαζί με τους υπόλοιπους.

"Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι έφερες μια τυχαία να παντρευτεί τον γιο μας"  άκουγα τη μάνα μου να μιλάει εκνευρισμένα, προσπαθώντας να καταπιέσει την ένταση της φωνής της.

"Ακόμα δεν ήρθε, δημιουργεί σχόλια" το βλέμμα της έπεσε κατευθείαν πάνω μου και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Πώς θα τη παρουσιάσουμε πες μου" συνέχισε αγνοώντας την ύπαρξη μου δίνοντας σημασία μόνο στο πρόβλημα που θεωρούσε εκείνη πραγματικά σοβαρό.

"Φτάνει" πρόσταξε άγρια ο πατέρας μου αφήνοντας την έκπληκτη.

"Το κορίτσι κατέρρευσε. Δεν έχεις τον Θεό σου Μαρία" σχολίασε οργισμένος περνώντας τα χέρια του πάνω από το πρόσωπο του.

"Αυτό το κορίτσι θα φύγει αύριο κιόλας από το σπίτι μου" απαίτησε, αλλά η αδιαφορία του πατέρα μου την εξόργισε περισσότερο.

"Ακούμε καλά Αντώνη" το ύφος της αυστηρό και κάθετο.

"Αυτή η κοπέλα, θα φύγει. Δεν θα γίνει ποτέ μια Παπαδοπούλου. Αυτό στο υπόσχομαι" είπε τη τελευταία της κουβέντα πρώτου αποχωρήσει.

"Δεν έχω παράπονο πάντως πατέρα" η θέληση μου να φύγει από εδώ μέσα η Όλγα ήταν μεγαλύτερη από την ενσυναίσθηση μου για εκείνη.

"Μην αρχίσεις και εσύ" τα λόγια του ακούστηκαν σχεδόν σαν να παρακαλάνε κουρασμένα.

"Δεν αρχίζω κάτι" υπερασπίστηκα με αυτοπεποίθηση τον εαυτό μου, αρπάζοντας ένα ποτήρι λευκό κρασί.

"Εσύ την έφερες" ήπια μια γλυκιά και έκλεισα τα μάτια μου απολαμβάνοντας το χάος που είχε δημιουργηθεί.

"Χωρίς να προσπαθήσω, απέδειξε μόνη της πόσο συναισθηματικά σταθερή είναι" η ειρωνεία έσταζε σε κάθε μου λέξη.

"Ευκαιρία βέβαια. Μπορείς να πας και εσύ μαζί της για ψυχοθεραπεία. Ίσως βρεθεί τι στο διάολο είχες στο μυαλό σου" κατέληξα αρκετά θυμωμένα ξέροντας πως ξεπέρασα τα όρια του.

"Η κουβέντα τελειώνει εδώ" απάντησε όσο πιο ήρεμος μπορούσε να είναι αλλά το κοκκίνισμα στο πρόσωπο του μαρτυρούσε το θυμό.