Χαμένη

3✓

Ένα μήνα πριν...

Φθινόπωρο, 3 Οκτωβρίου
Μέρος Πάτρα

Οπτική Όλγας

Το κρύο σταμάτησε να χτυπά ελαφρά το σώμα μου καθώς έμπαινα στο αστικό που μόλις είχε φτασει.

Ένιωθα μια αβάσταχτη δυσφορία. Τα χέρια μου πονούσαν από τις σακούλες με τα ψώνια, ενώ ο πονοκέφαλος μου γινόταν όλο και πιο έντονος.

Το αυτί και ο αυχένας μου πονούσαν τόσο έντονα δημιουργώντας μια αναστάτωση στο στομάχι μου.

Το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν να ξαπλώσω. Να πιω ένα παυσίπονο και να ξεκουράσω τον αυχένα μου.

Το να αναλάβω όμως τα ψώνια ήταν ο μόνος τρόπος να ξεφύγω από το σπίτι. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μείνω λίγη ώρα μόνη μου μακριά τους.

Κατέβηκα γρήγορα και ξεκίνησα να περπατάω προς το σπίτι. Ο καιρός ταίριαζε υπερβολικά με τη διάθεση μου. Συννεφιασμένος και μουντός.

"Όλγα" άκουσα μια γυναικεία φωνή να με φωνάζει και γύρισα το σώμα μου. Βρήκα την ευκαιρία να πάρω μια ανάσα καθώς αντίκριζα την σπιτονοικοκυρά να έρχεται προς το μέρος μου.

"Καλημέρα σας" είπα με χαμόγελο προσπαθώντας να φανώ ευγενική.

Παρόλο αυτά με κοίταξε με αντιπάθεια και σταύρωσε τα χέρια κάτω από το στήθος της.

"Ήρθα σπίτι χθες για το νοίκι, αλλά δεν μου ανοίξατε" είπε κοφτά χωρίς να περιμένει, παρατηρώντας με από πάνω μέχρι κάτω.

Αν και δεν τη συμπαθώ, έχει απόλυτο δίκαιο.

"Δεν γνωρίζω κάτι για το ενοίκιο. Εγώ βλέπετε σήμερα ήρθα και πήγα για λίγα ψώνια" βρήκα μια ψεύτικη δικαιολογία.

Το αποδοκιμάστικό ύφος της έπεσε επάνω μου καίγοντας με. Δεν μπορούσα όμως να ασχοληθώ περισσότερο. Ένιωθα πως θα κάνω εμετό.

"Ωραία, οπότε δεν θα σε πείραζε να έρθω να πάρω τα λεφτά μου τώρα;" ο τόνος της φωνής της ήταν έντονος και επιθετικός. Σαν να ήξερε ότι λέω ψέματα.

Τα λόγια, το ύφος και ο τόνος της μου έδειχνε πως δεν μου άφηνε άλλη επιλογή από το να δεχτώ, όμως ήξερα πολύ καλά πως ούτε εκείνη τα λεφτά της θα πάρει, αλλά ούτε εγώ θα μπορούσα να ξεκουραστώ μετά όπως ήθελα.

"Κοιτάξτε" έπρεπε να κάνω μια απόπειρα να την ηρεμήσω. Να την πείσω να μην έρθει σπίτι μαζί μου.