Risk

*1*

Γιατί όλοι φοβούνται το σκοτάδι; Λένε ότι είναι τρομακτικό και ότι κρύβει πολλούς κινδύνους. Αλλά στην πραγματικότητα από το σκοτάδι ξεκινούν όλα. Προτού δημιουργηθεί αυτός ο κόσμος υπήρχε το απέραντο σκοτάδι, και τώρα; Τώρα υπάρχει η αρχή ενός όμορφου κόσμου. Μήπως τελικά το σκοτάδι είναι η αφορμή μιας νέας αρχής; Και μήπως όλοι φοβούνται το σκοτάδι γιατί φοβούνται τις νέες αρχές; Και εγώ λοιπόν στην αρχή φοβόμουν το σκοτάδι αλλά τώρα έμαθα να ζω σε αυτό!

Άνοιξα τα μάτια μου. Αλλά ακόμα ήταν θολά. Δεν μπορούσα να δω τίποτα.

Προσπάθησα να σηκωθώ από εκεί που ήμουν ξαπλωμένη.

Μα που βρίσκομαι? Και πως βρέθηκα εγώ εδώ?

Άνοιξα καλύτερα τα μάτια μου για να διακρίνω ένα μικρό και σκοτεινό δωμάτιο. Σαν αποθήκη φαίνεται.

Όλα ήταν όμως τόσο σκοτεινά που δεν μπορούσα να τα διακρίνω καλά. Είχα και αυτήν την θολούρα. Γαμωτο ζαλίζομαι τόσο πολύ.

Τότε παρατήρησα ότι τα χέρια μου και τα πόδια μου ήταν δεμένα.

Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Και με πονούσαν γιατί ήταν πολύ σφιχτά δεμένα.

Ήμουν ξαπλωμένη πάνω σε ένα παλιό και βρόμικο στρώμα.

Έριξα μια ματιά ξανά στο δωμάτιο. Τώρα μπορούσα να διακρίνω κάποια πράγματα πιο εύκολα.

Άλλωστε με την ώρα το φάρμακο που προφανώς μου έδωσαν θα έχανε τις ιδιότητες του.

Μια μεγάλη ντουλάπα δίπλα στο κρεβάτι μου. Παλιά, σχεδόν έτοιμη να κατάρρευση. Και πολλες σακούλες με πράγματα πεταμένες στην άλλη άκρη του σκοτεινού δωματίου.

Ένα μικρό παραθυράκι ήταν δίπλα μου. Μόνο που δεν έμπαινε καθόλου φως μέσα. Αυτό σήμαινε ή ότι είναι νύχτα ή ότι απλά ποτέ δεν μπαίνει φως από εκεί.

Παντού στο δωμάτιο ησυχία και σκοτάδι. Το απόλυτο σκοτάδι.

Και ο χορός του δωματίου ήταν τόσο αποπνικτικος.

Φοβόμουν. Φοβόμουν πολύ. Δεν ήξερα καν πως βρέθηκα εκεί και γιατί?

Δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα.

Γαμω τι στο πουτσο έγινε? Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ.

Μετά από λίγο άκουσα βήματα.

Αργά, αργά, μπορούσα να τα άκουσω να κατέβουν σκάλες.

Άρα σίγουρα ήμουν σε κάποιο υπόγειο.