KLONBİA

47. MEKTUP

# Victoria #

Merhaba Eric.

Merhaba.

Saat henüz çok erken. Ama ben uyanığım.  Neden deme şimdi. Hemen muhalefet de olma. Dinle önce. Uyku tutmuyor işte. Uyuyamıyorum. Elimde değil , bakma öyle azarlar gibi. Okula gitmeyi bıraktım. 1 hafta kadar sabretti okul. Sonrası malum. Kapıya dayanıp yaka paça götürdüler beni. 'Altı üstü 1 yıl, bir zahmet gelsin ' dediler bu zorlamanın açıklaması olarak da. Sonuç olarak her gün okula gitmek zorundayım.

Arkadaşlarını da merak edersin şimdi. Hepsi iyiler. Ama üzgünler aynı zamanda. Eksik gibi bir şeyler. Gerçi doğru ya , sen yoksun.

Klon ailen de gayet iyi. Sana olanı duyunca yıkıldılar tabi. Yas falan da tuttular. Ama şimdi iyiler. Arada bir gülüyorlar en azından.

Burada her şey bıraktığın gibi.

Detaylar hariç.

En büyük detay benim sanırım.

Iyi değilim Eric. Hem de hiç. Uyuyamıyorum mesela. Olur ya arada bir dalarsam eğer, en fazla yarım saat sürüyor. Çığlıklarım uyandırıyor beni. Kabuslar,  kabuslar ve hayaletin. Gözlerimi kapatmaya korkar haldeyim anlayacağın.

Ve sen gittin gideli,  gündüzlerim de tıpkı gece gibi. Sanki eksik bir şey var , ne kadar parlak olursa olsun tepemdeki güneş , yine de karanlık benim dünyam. Bazen  önümü göremiyorum. Düşüyorum arada bir. Düşersem düşeyim diyorum  en son. Sen bana düşünce kalkmayı öğrettin.  Kalkıyorum yeniden.

Seni özlüyorum Eric.

Bir şey daha fark ettim senin yokluğundan beri. Çok yalnızmışım meğer. Oysa hiç fark etmemiştim. Gerçi fark etsem de dert etmezdim, çünkü sen vardın. Ama şimdi ne çok yalnızmışım anlıyorum. Sokağa adımımı atsam tüm bakışlar üstüme geliyor. Kimse unutmamış seni aldıkları günü. " Ne cesur bir kız ama. "diyorlar o gün için. Oysa ben cesur falan da değilim Eric. Korkuyorum... Çünkü yapayalnızım.

Ve , Eric. Senin hayatımda ne kadar önemli bir yerinin olduğunu görmedim. Senin benim hayatımın ta kendisi olduğunu gördüm. Güneşimmişsin meğer , fark etmediğim.

Ölümünün üstünden 47 gün geçti. 47 tane mektubum var sana biliyorsun. Daha yeni yeni sindiriyorum öldüğün gerçeğini.

Bu gecelik de bu kadar gün ışığım. Bir sonraki uykusuz gecelerde ben yine elimde bir kağıt ve harap olmuş bir kalemle sana yazacağım , hiç okumayacağını bilsem de. Şimdi sen uyu, ben seni hayal eder seyredururum hayatı.