Thorns And Roses

Kabanata 12

Kabanata 12

I opened my eyes and found myself in a four-walled room. Kaagad akong binalot ng takot, I still remember being trapped inside that horrible room that feeds the monsters inside my head.

Am I back? Am I trapped again?

Kumalabog ang dibdib ko at mabilis na napabalikwas ng upo sa kama.

"Scira!" a voice said, sa paglingon ko ay halos manghina ako nang makita si Thorn sa tabi ko.

"T-Thorn..." I whispered. He cursed, bigla siyang tumayo sa upuan at naupo sa tabi ko.

"Sshh, it's fine..." he whispered. Napabuntonghininga ako at nang hawakan niya ang baywang ako ay sumandal ako sa kanya.

He let me rest on his chest, humalik naman siya sa ulo ko at doon ko naramdaman ang pagkalma ng puso ko.

"W-where am I?" I whispered.

"Hospital..." bulong niya. Napapikit ako roon at napahawak sa damit niya. "You fainted."

I nodded, still not speaking at mas humigpit lang ang hawak ko sa damit niya.

I need to get out of this room, I hate it!

"I wanna go home..." I whispered weakly.

"Are you okay?" bulong niya. I nodded, humigpit naman ang hawak niya sa baywang ko bago marahang sinilip ang mukha ko.

"Yes," sagot ko. "I just..."

He pulled away, saglit niyang hinaplos ang pisngi ko at pinagmasdan ang mukha ko.

"What? May masakit sa 'yo? Did you hit your head when you fell?"

I shook my head, tumango naman siya at hinawi ang buhok ko.

"It's stress, what are you stressing about, hmm?" aniya.

Ngumuso ako, I suddenly remembered that man pero hindi ako nagtanong sa kanya. Maybe I was just overreacting, baka wala lang iyon. Maybe that's what I am stressing about kanina kaya nawalan ako ng malay.

"Will we go home?" Instead, I asked. He sighed, natigil ako nang umiling siya at kaagad akong kinabahan doon. "W-why? Ayoko—"

"Look at me." I stopped. Mabilis akong tumitig sa kanya at nang abutin niya ang kamay ko ay kumalma ako.

"I'll stay here with you," aniya sa mahinang tono. "I won't leave you here, I promise," he kissed my hand and I felt relieve.

In my world full of chaos, he is my calm...

"The doctor just have to check on you more kung may injury o wala. Isa pa, it's a hassle if we go home, gabi na." Napasulyap naman ako sa orasan at nagulat nang makita na ala-una na nang madaling araw.

Mabilis ko siyang nilingon at tinuro ang orasan. He chuckled and nodded at me.

"Yes, reyna, you slept that long..." ngumuso ako roon. Tumawa naman siya at inabot ang balikat ko.

"Tara, higa tayo..." aniya.

I lay on the bed, sa gulat ko ay humiga rin siya roon at iniangat ang ulo ko para makahiga sa braso niya.

Kaagad ko siyang nilingon at natawa ako nang pinagpilitan talaga niyang magkasya kami sa hospital bed. I shook my head, kumindat naman siya sa akin.

"You're so cute." I smiled at him.

Marahan kong inabot ang salamin niya at tinanggal bago ito inilagay sa gilid ng lamesa.

"You made me so damn worried, I was smiling when I went out but then, you fainted. Imagine my reaction, doktor ako oo, pero hindi ko pa rin maiwasan mag-panic dahil ikaw 'yon." Natawa naman ako roon. Seryoso ang mga mata niya habang sinasabi iyon kaya inabot ko ang ilong niya at pinisil.