Zırdeli | Tamamlandı|

2

Dream| zzelistan
Instagram| zzelistan

Medya; Hande Kandemir

***

Adetlerimize göre ve büyüklerimizden gördüğümüz gibi akşam yemekleri ve kahvaltılar her zaman birlikte yenirdi. Aile olduğumuzu anladığım en belirgin özelliklerden biriyken akşam yemeği masasında iki kişi eksikti.

Baran ağabeyim ve babam masada yoklardı.

"Sabah alınacaklar var konak için. Dicle, Mirza ile birlikte inersiniz çarşıya. Ben sana alacaklarını bir liste yaparım. Hemen gider, gelirsiniz."

Alışverişin üzerime yıkılmasına karşılık tepki vermek yerine başımla onaylamıştım. Çarşıya gitmek şuan için çok daha iyiydi. Hem almam gereken bir kaç şeyim vardı. Onlarıda gitmişken hallederdim.

"Yarın sabah çarşıya ben inerim," dedi Hazal, tek kaşımı kaldırıp ona baktığımda omuz silkmişti. "Yoldan geldi ablam, dinlensin. Ben alışverişi yaparım, bir de poşetlerimi taşıtalım doktor kıza!"

Yapmaya çalıştığı şeyi az çok anlamıştım. Her ne olduysa konağa gitmek istemiyordu. Burada yem olarak atılan kişi olmak hoşuma gitmesede Hazal için kabullendim.

Omzunu şakayla karışık ittirdiğimde annemin kartal bakışları bizi buldu ve kınarcasına baktı.

"İtişmeyin kızım, kocaman kızlar oldunuz hâlâ aynısınız!"

Annem yine o klasik azarlarından biriyle bizi sustururken derin bir nefes aldım.

Yarın görüşmem vardı hastaneyle.

Babamın, abimin ve annemin haberi yoktu henüz, kendimce bir işe kalkışmıştım. Sabah kalkıp gidecek ve o işi alacaktım.

Altı yıl beyin çürütmüş biri olduktan sonra evde koca beklemek istemiyordum haliyle. Gerekli kişiyle görüştükten sonra oluru olduğuna inanıyordum. Notlarım çok yüksekti. İyi bir derecem vardı. Başarılı biriydim.

Babam.. babam bu konuda karşıma geçmek gibi bir hata yapmamalıydı.

Ben bir kuştum ve kafese girmek için fazla özgür ruhluydum. Kanatları varken insan, neden yürürdü ki?

Onun gibi bir meseleydi bana göre. Sanki içimdekileri okumuş gibi annem, "Kızım bundan sonra neler yapacaksın, okulun bitti," dediğinde Mirza abime baktım göz ucuyla. Yirmi dokuz yaşında olmasına rağmen bana göre fazla genç gösteriyordu.

Dikkatimi annemden tarafı çekerek, "Mardin il hastanesine gideceğim, orada başlayabilirim gibi duruyor," dedim düz bir sesle. Bir yandan çok mutluydum, bir yandan deli gibi korkuyordum. Mirza abim beni bozacak diye ödüm patlarken korkuyla baktım ona. Hem babama benziyor, hemde babamdan o kadar başka bir adamdı ki.. Mimiksiz yüzünden hiç bir anlam çıkaramıyordum.

"Altı yıl okudum, yeri geldi sizden ayrı düştüm, memleketten ayrı düştüm. Bunların elbette bir sonucu olacak. Her insan gibi, bende mesleğimi en iyi şekilde yapacağım."

Annem bir şey demediğinde Mirza abim öksürerek boğazını temizlemiş, ilgileri üzerine çekmişti. Annem dahil hepimiz ona baktığında, "Daha bir karar alma Dicle. Üzülen sen olursun, babam daha gelmedi," demişti. Kötü bir cümle gibi değildi ilk başta, sonradan çok can yaktığını kavrıyordunuz. Babam.. her zaman hayatımda benim karşımda olan taraf olmak zorunda mıydın? Babama karşı gelmek zorunda kalmak istemiyordum.