God Gave Me You

Chapter 20 - Be with me? FOREVER?...

Chapter 20 – Be with me? FOREVER?...

Krystalin’s POV

Pagkatapos namin kumain at maligo. Pumunta na kami doon sa pagpaparaktisan namin nila Larry at naabutan namin sila ng banda niya na tumutugtog.

Sina Zouis, Niam, Niall, Wayne. Naririnig kong andun, nakanta na nang biglang napatigil si Larry para salubungin kami sa door. Yata.

“Krysta! And...who are you again?...”

“Uh, I’m Patrick Mac, boyfriend of Krysta..” sagot ni Mac.

“Ano?!” bulong ko kay Mac.

Tapos tinignan na lang niya ako ng makiride-ka-na-lang look. :|

“Ah, Krysta haven’t told me anything about you so.. anyway, come in!” pumasok kami ni Mac. “The band are practicing since morning and yeah, we’re all waiting for you Krysta. I thought you were not coming. Haha!”

Tumingin lang ako sandali kay Mac pumasok na kami sa loob.

“What song are we gonna play for the program again? :D” i said, grinning. Hha!

“Breathe by Taylor Swift. That’s the song. You like it?” Larry said.

“Ha. Sure yeah, I know that song.”

Tapos ayun, nagpractice na kami ng maraming beses kasi ngayong araw lang kami makakapagpractice dahil sa susunod na araw eh program na..

“Okay, last practice guys!” sigaw nung drummer nila.

Tumayo na ulit ako sa gitna at hinawakan ang mic.

(PLAY THE MUSIC AT THE RIGHT SIDE. LOOOL)

Nagsimula na magstrum ung guitarist nila.

“I see your face in my mind as I drive away... cause none of us thought it was gonna end that way..”

Tumingin ako kay Mac na naglalaro lang sa iPod niya. Sus, kahit kailan napaka moody niya talaga.

“People are people and sometimes we change our minds.. but it’s killing me to see you go, after all this time..”

“Mmmm.. mmm..mmm” nagsway sway lang ako..

“Music starts playing like the end of a sad movie.. it’s the kind of ending you don’t really wanna see..”

“Cause it’s tragedy and it’ll only bring you down.. now I don’t know what to be without you around...”

Sumilip naman ako sa likod ko... kina Larry..

“,And we know it’s never simple never easy.. never a clean break.. no one ever save me. You’re the only thing I know like the back of my hand.. and I can’t---

“I can’t breath...” napahawak ako sa kamay ni Larry na nasa likod ko dahil sa sobrang hirap ko sa paghinga. Sht.

“M-Mac..” umiiyak na ako.

Naramdaman kong binuhat ako bigla ni Larry papunta sa kotse niya tapos bigla na lang akong nagblack-out.

....

~Sa hospital...

“Krysta, Krysta, Krysta.. sht gumising ka naman please!!!” dinig kong sigaw ni Mac sa tabi ko.

Minulat ko ang mga mata ko at nakita siya na nakaluhod sa may tabi ng bed ko.  

“Huy,” mahina kong sabi.. “Mac!” pilit kong sigaw sa kanya.

“Krysta!” sabi niya sabay yakap sa akin. “Buti naman okay ka na!” dagdag pa niya.

“Ano ba nangyari?” tanong ko.

“Kumakanta ka tapos bigla kang nahimatay nang pagkasabi mo nung line na ‘I can’t breathe’”

“Nagpapatawa ka ba?” tanong ko ulit.

“Hindi. Yun naman kasi talaga sinabi mo eh. ‘I can’t breathe’ tapos nahimatay ka na. Haha!”

“Tss..” nasabi ko na lang at pumikit ulit. Feeling ko kasi ang bigat bigat ng pakiramdam ko. Hayy.. pagod lang siguro ako.

“Sabi nga pala ng doctor kanina, baka daw mga 3 days ka daw maconfine dito-“

“ANO?! TEKA, BAKIT DAW?!” pilit kong tumayo pero hindi talaga nakaya ng katawan. Ang bigat ng feeling ko sa sarili ko.

“Oh Krysta, bawal ka daw magpagod at bawal ka rin daw muna lumabas ng hospital dahil may nakitang nakabara sa...”

“Saan? Saan Mac?”

“Sa...”

Sa pagtitig ko sa mga mata ni Mac habang naghihintay ng sagot ay bigla na lang akong may nakitang luha sa mga mata niya.

“Mac...” hindi ko na rin tuloy napigilan, lumuha na ako kahit sa loob loob ko. Alam ko na kung ano ang problema sa akin..

Niyakap niya na lang ako at tumuloy siya sa paghikbi sa likod ko..

Aaminin ko, first ko makakita ng lalaking umiiyak. Ang bigat sa pakiramdam. Parang sa tingin ko kasi, bilang na ang mga araw ko. Ewan ko ba.

~Kinabukasan

Nagising ako sa ingay ng tv sa hospital room. Si Mac lang pala, nanunuod ng A Walk To Remember.

Tumagilid na lang muna ako sa kama ko at pinilit ko muling matulog.

Patrick Mac’s POV

Masakit man aminin pero tanggap ko na ang lahat. 3 days macoconfine si Krysta at sa tatlong araw na iyon. Dapat siyang maalagaan at maipagdasal ng lubusan. Hindi man lang niya sinabi sa akin, may sakit pala siya sa puso. Pero napatawad ko na siya doon. Ang mahirap lang talagang tanggapin ay sa ikatlong araw na nakaconfine siya dito, yun yung araw ng surgery niya. Sa ngayon, naghahanap pa sila ng magiging donor niya.

“Mac..” narinig kong tawag sa akin ni Krysta.

“Oh, buti naman gising ka na. Ano? Gusto mo bang humingi ako ng pagkain sa nurse?”

“Ah.. oo. Pwede ba?”

“Psh, oo naman! Sige wait lang..”

Krysta’s POV

Ano ba yan, nahihiya na ako kay Mac. Parang sobrang bait naman kasi niya eh. Siya pa nga ata ang magbabayad ng bills ko dito sa hospital. Nako, wag naman sana. Ano na lang ang ipambabayad ko sa kanya pag nawala na ako sa mundo.. hay. :(

Eto na naman ako, naluha. Sobrang sakit kasi na malaman na, ito na pala ang itinakdang panahon para sa akin. Para kunin ako ng may kapal. Masakit sobra.

Mayamaya ay bumalik na si Mac ng may dalang pagkain.

“Oh Krysta, may binigay rin na gamot ang nurse para inumin mo. Pagkatapos mo daw ito kumain saka mo iinumin ang mga gamot na ‘to tapos ito namang isang—“

“Tama na Mac, kain na lang muna tayo. :)”

Kukunin ko na sana yung spoon and fork ko kaso bigla naman niyang inagaw sa akin at inayos niya ang kainan ko tapos sinubuan niya pa ako...

~to be continued.

Kraykiee: Sorry sorry sorry po sa sobrang late na update! HAHAHA! Tatapusin ko na lang po ito and magsisimula na po akong gumawa ng isang damakmal na ONE SHOTS. :) THANK YOU! .xx