Φωνες απ'αλλον πλανητη

Παραμυθι ανελπιδο

~Θα ξαναπω δυο πραγματα: 1εχω δυσορθογραφια αρα δν γραφω σωστα κ 2 μου ανοικουν τα πνευματικα δικαιωματα απο ολα τα ποιηματα μου. Τα εχω κατοχειρωσει νομικα... Αυτα~

Κλινεις τα ματια,
μιαζεις με μικρο παιδι που ονειροπολει.
Μιλας για πριγκιππες, ομορφα πρωτα φιλια
κ κατακοκκινα τριανταφυλλα.

Η ζωη που προσδοκεις ειναι ομορφη,
μιαζει με παραμυθι,
ομοιο με αυτα που μας ελεγε καποτε η γιαγια.
Με τους γεννεους πριγκιππες, τις αυστιρες μαναδες,
τους αμυαλους χωρικους...

Ομως κανεις δεν σου ειπε για το μυρεο τελος,
πως το φορεμα της πριγκιπισας
γεμιζει με κυλιδες αιματος
σαν ο γενναιος πριγκιππας μαχεροθει στην μαχη.

Ανοιγεις τα ματια,
βουρκωνεις,δακριζεις,κλαις.
Προτιμας να ζεις μεσα στα ονειρα σου,
παρα να βλεπεις του κοσμου μας τις οχρες πληγες.

Παραμυθι ανελπιδο αυτος ο κοσμος
κ εσυ πριγκιπισα γεννημα του ηλιου
τι κι αν ζεις σε κοσμο πιο σκοτινο απο τον Αδη.
Στο παραμυθι σου, νικαει παντα το φως...