Φωνες απ'αλλον πλανητη

Οτι δεν σου μιαζει δεν ειναι λαθος...

Σε μερη μακρινα, σε ενα απομερο της γης αυλακι,
λουλουδι περιφανο εβγαλε τις ριζες του.

Χωρις να το εχει δει προσωπου γης,
χωρις κανενας να το εχει ονομασει,
χωρις να εχει κ αυτο ταμπελα, οπως ολα τα αλλα,
το λουλουδι ζουσε ελευθερο.

Χρονοι πολλοι περασανε, μα το λουλουδι δεν γερνουσε, δεν ξεριζονοταν απο του αγερα τα παιχνιδια,
μιτε τσακιζαν τα φυλλα του οι δυνατες ψυχαλες.

Κ εται οπως ητανε περιφανο, του κοσμου το μοναδικο αριστουργημα,
μια σκια το πλησιασε κριβοντας του τον ηλιο που το ζεστενε.
Κ το λουλουδι θυμομενο τεντωσε την κορμοστασια του,
προσπαθοντας να βρει μια ακτινα ηλιου.

Κ η σκια το αγκιξε περιφανα, απαλα,
γιατι θεορησε κατορθωμα το οτι το λουλουδι ανθησε σε δισβατα μερη.
Πλησιασε η σκια στον ανθο κ τον μυρισε,
μα ο ανθος δεν εβωδιαζε οπως ολοι οι αλλοι.

"Δεν ειναι τριανταφυλλο" παρατηρησε η σκια.
Το λουλουδι γελασε & τεντωσε οσο μπορουσε την κορμοστασια του
"Εγω τριανταφυλλο δεν ειμαι, μιτε πετουνια, μιτε μαργαριτα.
Εγω ανθος του ερωτα ειμαι, απλα χωρις ταμπελα.
Δεν υπαρχει σαν εμενα αλλο, μοναχα εγω!"

Μα πριν προλαβει το λουλουδι να τελιωσει,
η σκια το τραβηξε με δυναμη κ του στερησε την ζωη.
"Εδω φυτρωνουν μονο τριανταφυλλα" ειπε...