«Αν δεν στηρίξεις το ένα σου πόδι έξω απ’τη Γη, ποτέ σου δεν θα μπορέσεις να σταθείς επάνω της»
Πολλά πλάσματα θελήσανε να φύγουν απ΄τον κόσμο,
να φτάσουν τ’άστρα, να βρουν το φώς,
όμως φοβόντουσαν να τεντώσουνε το χέρι για να πιάσουν του ουρανού τη χαίτη,
να χαϊδέψουν το διαφορετικό, το ξένο, το άπυρο…
Γιατί τους τρέλαινε η γλύκα του, μεθούσαν με τ’άρωμα του
και γράφανε τραγούδια για το άγνωστο,
που τα ζήλευε και ο μεγαλύτερος ποιητής, τα λαχταρούσε και ο πιο τρελός ζωγράφος, τα είχε ανάγκη κι ο πιο βαθιά πληγωμένος.
Κι ένα μικρό παιδί,
που την ένια του φόβου δεν εγνώριζε,
κοίταξε τα’άστρα κι αποφάσισε να τα γνωρίσει.
Και ανέβηκε σε ένα δένδρο, και αναστέναξε η Γή,
και πήδηξε και ξεσήκωσε τον κόσμο ολάκερο.
Οι θάλασσες και τα βουνά τρόμαξαν και πήγαν να το βρουν.
Και είδαν το παιδί να σκαρφαλώνει με πόδια και χέρια ματωμένα πάνω στο δένδρο
και να πέφτει ξανά και να πονά και να τραυματίζεται.
Ώσπου ο Όλυμπος το λυπήθηκε και του είπε:
«Γιατί πονάς; Γιατί χαραμίζεσαι; Δεν φοβάσαι;»
Και το παιδί απάντησε «Όχι!»,
και τίναξε τα χέρια του, περιποιήθηκε τις πληγές του, συνέχυσε να προσπαθεί.
«Και τι θα καταφέρεις;» τον ρώτησαν.
«Ίσως τίποτα» απάντησε εκείνος,
και τον ρωτήσανε και πάλι,
«Γιατί το κάνεις;» Και εκείνος είπε:
«Γιατί αν δεν γνωρίσω το άγνωστο, δεν θα σεβαστώ το γνωστό».
Και ένα άστρο τέντωσε το χέρι του,
κι από αυτό γαντζώθηκε το μικρό παιδί,
και γνώρισε τους πλανήτες, που ήταν ομορφότεροι και από θεούς,
κι ερωτεύτηκε τα σύννεφα, που τον κοίμιζαν στην αγκάλη τους,
κι δεν θέλησε να γυρίσει πίσω στην Γή.
Και η Γή ζήλεψε και έκλαψε και θύμωσε
και χτύπησε το μικρό παιδί δυνατά στην πλάτη και το τρόμαξε,
κι εκείνο έπεσε στο χώμα κι έβγαλε φτερά.
Τα πλάσματα μαζεύτηκαν γύρο του να τον θρηνήσουν.
Επιπόλαιο, τον ονόμασαν οι θάλασσες.
Ονειροπόλο, η βροχή.
Αισχρό ο αγέρας,
μα γενναίο, η Ανατολή…~ Το παραπανω ποιημα, το εγραψα εγω. Το εστειλα στον 3ο Πανελληνιο Διαγωνισμο που διπργανωσε το Πειραματικο Γυμνασιο Πανεπιστιμιου Πατρων (ΠΓΠΠ) κ πηρε το πρωτο βραβειο...~
YOU ARE READING
Φωνες απ'αλλον πλανητη
PoetryΤα ποιηματα ειναι λεξεις. Πολλες φορες, δεν καταλαβενουμε τι συμενουν. Αλλες, ο καθενας τα καταλαβενει με τον δικο του τροπο. Θα μπορουσαν τα ποιηματα αυτα -αυτες οι περιεργες λεξεις- να ερχονται απο αλλο πλανητι; Ε λιπον ειναι η ωρα να το ανακαλιψε...