Φωνες απ'αλλον πλανητη

Κατι παραπανω απο 24 ωρες

Το χαραγμα της αυγης
κ -αντιστηχα- οι ψυθιροι της νυχτας
μας βρησκουν μαζι.

Εγω να κανω ονειρα κριμενη στην αγκαλια σου,
εσυ να με ακους και να χαμογελας...

Σιωπη.

Το μονο που ακουγεται τωρα ειναι η καρδια σου,
που παλεται ανεμελη,
στο ακουσμα ενως ομορφου ονειρου.

Το επομενο χαραμα μας βρησκει μαζι.
Πλεον εχει μαθει ο ηλιος το μυστικο μας.
Ακου! Τα πουλια το τραγουδουν.
Οι ακτηνες του ηλιου χαϊδεβουν τα μαλλια μου,
τα χειλη σου περνουν ζωη απ 'τα δικα μου χειλη.
Μας προφτενει το σκοταδυ.

Τελικα δεν μας φτανουν οι 24 ωρες.
Μια μερα διαρκει μοναχα μερικα δευτερολετα,
μεσα στον γυαλινο κοσμο μας.

Ισως θα επρεπε η μερα να μεγαλωσει για χαρη μας...
Κ οχι, δεν μου φενεται καθολου εγωιστηκο αυτο το ονειρο.
Ειμαστε ερωτευμενοι.
Δικαιουμαστε πολλα περισσοτερα απο εναν ηλιο, ενα φεγγαρι κ 24 ωρες...
Ισως μια ακομα ζωη.
Κ τοτε οι μερες θα παψουν να μας φενονται μικρες,
στο ακουσμα ενως αθανατου ερωτα...