One Last Cry

Chapter 4

I was staring at the window watching the raindrops falling on the ground.  Parang ako nahulog na at hindi alam kung paano pang aahon muli. I was realized that I'm not important for him that I'm just like a toy that can leave without assurance if he will come back again.

Mahirap pala talagang maattach ng sobra sa isang tao. Dahil tao nga lang siya pero ginawa ko siyang mundo ko. Akala ko nung naging kami kami na talaga akala ko hindi na ko magiisa pa pero at the end of the day he prove to me that I will be forever alone. Na wala talagang tatagal na relasyon sakin. I don't know if I'm the reason of that or maybe they are not contented with me.

Sa tagal ng pinagsamahan namin sa walang katapusang sabihan ng matatamis na salita pagaalaga sa isa't isa sa pagmamalaki na kami na ay may katapusan pala. I started to cry when the door opened and it was my mom.

"Anak."

"Yes mom, what can I do for you po?"

"I know you're in pain right now but don't forget that you still have a mother. Wag mong sarilinin ang problema mo." I hugged my mom and started to cry.

"Mom, I'm sorry. I'm sorry for being absent whenever we have a family outing, gathering even reunion. I'm sorry if you feel that these family is not my priority." Niyakap na din ako ni mama.

"It's okay my sweetheart. You're a teenager ayaw namin ng daddy mo na ipagdamot sayo ang mga gusto mo. Gusto din naming maranasan mo ang mundong kinakagalawan mo." Tumingin ako kay mama.

"Mom, are you mad? I mean kahit kelan hindi ka po nagalit or nagtampo sakin dahil po dun?" Mom smiled at me.

"Anak, hindi ko kayang magalit o magtampo sayo. Yun ang dahilan kung bakit ka nagiging masaya hindi ba? Maliban saming family mo sakanya ka din sumasaya. So, why would I?" Niyakap ko si mama ng mahigpit habang patuloy ako sa pagluha.

"Mom, I love you. Don't worry mama babawi po ako sa inyo lalo sa mga kapatid ko." Pinunasan ni mama ang aking luha.

"Sige lang anak kung saan ka magiging masaya at kung saan mo madaling makalimutan ang lahat gawin mo lang anak." I smiled at my mom.

"Mama, pwede po ba akong lumayo?"

"Lumayo? Para saan anak?"

"Para po makalimutan ang lahat ng sakit."

"Bakit naman ang paglayo ang unang pumasok sa isipan mo anak?"

"Ibang lugar po kasi yata ang magpapawala ng sakit mama, baka dahil din po dun mahanap ko ang sarili ko mabalik ko kung sino ako at maging masaya ulit. Besides mama matututunan ko po ulit na maging magisa."

"Anak, sabi ko susuportahan kita sa kahit anung gusto mo hindi ba? Gusto kitang suportahan diyan sa desisyon mo pero hindi ba at mas lalo kang mahihirapan? Anak, ang paglayo sa problema ay hindi magandang solusyon. Lahat ng problema hinaharap hindi tinatakbuhan o tinatalikuran. Hindi ikaw ang may mali anak kaya bakit ikaw ang lalayo? Binibigyan mo lang siya ng kalayaan dito dahil wala ka mas lalo niyang hindi maiisip ang pagkakamali niya. Naiintindihan mo anak? Ang dating kasi ikaw ang apektado siya ay hindi dahil ikaw ang lalayo at siya ay nananatili lang dito na parang wala siyang maling nagawa sayo."

"Pero mama, it's like unwind."

"You can unwind by yourself if you want, but never ever run or turn your back into your problems. Harapin mo anak, harapin mo yang sakit na yan at diyan mo makikita muli ang sarili mo at masasabi mong kaya mo talaga kahit wala siya. Na kaya mo din siyang harapin kahit nandito kayo sa iisang syudad."

"You think mama that I can?" Kumunot ang noo ni mama.

"You can what anak?"

"Na kaya ko po yang sinasabi niyo."

"Of course anak, you're brave and strong right? Huwag mong hahayaang mawala yung ikaw ng dahil lang sa iisang lalaki. Every woman is a jewel, na dapat nilang inaalagaan. Kung hindi ka niya naalagaan then he's not worth it to you anak dahil isa kang kayamanan iniingatan at hindi pinapabayaan o sinasaktan." Napahagulgol nako ng iyak kay mama.

"Mama thank you for being always here for me may problema man ako o wala."

"That's the duty of being a mother anak, dapat lagi ko kayang binabantayan dahil alam kong nagkaka problema din kayong magkakapatid pero ayaw niyong magsabi kaya ako na ang nagkukusang kumausap sa inyo. I love you anak, family ang nagmamahal ng totoo sayo."

"Mama naman hindi nako magtigil sa kakaiyak dahil sa mga sinasabi mo." Mama laughed.

"Don't worry anak yan ay hindi kasinungalingan yan ang totoo." She smiled sweetly at me.

"Kaya mahal na mahal ko kayo mama eh, ang FAMILY ko."

"Kami lang ang kakampi mo anak at magmamahal sayo habang buhay, o paano tara magoouting tayo kami ang makakasama mong lumimot sa sakit na nararamdaman mo."

"Yey! Okay mama magaayos lang ako ng damit then I'll go downstairs susunod po ako." Mom kiss my forehead.

"Hihintayin ka namin anak."

"Sure mom! This time I'll be there."

"Sige na anak magayos kana meron pa tayong 3hrs para magprepare."

"Yes mom!" Then I salute.

"Hahaha. Ikaw talaga anak kalokohan mo din. Sige na at magayos kana magaayos lang din ako ng pang baon natin."

"Sige po mama, I love you." I kissed mom on her left cheek.

My mom was right family lang talaga ang makakasama mo habang buhay, sila lang din ang magmamahal sayo ng pang habang buhay at hindi ka iiwan kahit ano man ang mangyari. I'm so luckt to have them.

****