İKİ FARKLI TEK GERÇEK

MASKELER

Benim için artık kesin olan bir şey vardı,delirmiştim. Bir kez daha Cemreyi bulmaya karar verdim. Sizce hangi Cemre?
İnanın bana,o sırada bende bilmiyordum bunu. Cemrenin sürekli kullandığı bardakla kahve içtim. En sevdiği film serisini izlemeye başladım. Her adımımda, o neyi seviyor ise onu yapmaya çalışıyordum. Bende olan eşyalarını kokluyordum.Birazdan buluşuruz gibi avutmalarla kendimi mutlu etmeye çalışırken, zil çaldı.
Başka kimsem olmadığı için tahmin ediyorsunuz. Evet oydu.
Ben yokken kaç kere bu zili çalmıştı acaba?
Kapıyı araladım ve o sessizlik tekrar oluştu. Film tekrar durdu.Yine sadece gözlerimiz konuşuyordu. Bu sefer hiç bir şey söylemeden o sarıldı bana. Beynim bana,Cemreye sarıldığımı hissettirdi. İyi değildim. Berk i düşündüğümde, suçlu hissetmiyordum. Çünkü beynim"Benim Cemremdi bu"diye sürekli bana mesaj yolluyordu. Ama psikolojimin bozukluğu dışında düşünecek olursak, Cemre ve Berk arada kalıyordu.
Gerisi çok zor değil,birlikte olduk.Son 5 ay içinde ikinci mutluluğum buydu. Keşke hayali yarattığım Cemreme, her şeyi anlatsaydım ve tüm ipler kopsaydı. Ama kendimi avutmanın verdiği mutlulukla,saklamak istemiştim.
Sabah,kötü rüyamla birlikte uykuma son verip uyandım. Ne yaşadığımı anlayamıyordum. Sağıma bakıyordum, Cemre uyuyordu. Ama Cemrenin orada olmadığı bilincindeydim. "Ne oluyor ulan" diye. Kendime kızıyordum ama artık bunun içinden çıkamayacak kadar batmıştım.
Her zaman kınadığım her zaman kızdığım bir şey vardır. 'Pes etmek'
Malesef bunu düşünmeye başladım ve evden hızlıca çıktım. Hayalimizdeki ev hazırdı artık. İçindeki en küçük parçadan, dışarıda olan bahçe kapısına kadar,her şey siyahtı. Evin içine girip,o resmin karşısına oturdum.
Her şey paralel olarak, iki şekilde devam ediyordu. "Cemre yoktu,olsaydı bana kızardı" ile "Cemremle beraberdim" Cumleleri kafamda birbirlerine paralel yüzüyordu. Böyle geçen her saniye,daha kötüye gidiyordum.