Zinnia

|| 2 ||

"Περίμενε μισό λεπτό, πάω να βρω τη μητέρα μου ώστε να τη ρωτήσω σχετικά με τα λουλούδια και επανέρχομαι. Να σου προσφέρω κάτι;"

Δεν πίστευα στ' αυτιά μου. Ο γιος της οικογένειας με ρωτούσε αν ήθελα κάτι να φάω ή να πιω. Όλο αυτό ήταν τόσο σουρεαλιστικό, που δεν ήξερα αν έπρεπε καν να απαντήσω. Παρόλα αυτά, το έκανα για να μη φανώ αγενής. "Όχι, είμαι εντάξει, σε ευχαριστώ. Θα περιμένω εδώ, ελπίζω να μη πάρει πολλή ώρα γιατί πρέπει να επιστρέψω στη δουλειά μου."

"Μα νόμιζα πως ήσουν ήδη στη δουλειά σου," σχολίασε χαμογελώντας πονηρά. Είχε και χιούμορ ο τύπος.

"Είμαι, και αν θέλω να συνεχίσω να είμαι, πρέπει να επιστρέψω στο ανθοπωλείο," είπα σταθερά και κάπως απότομα. Δεν είχα ιδέα γιατί του μιλούσα με αυτόν τον τρόπο -εκείνος ήταν αρκετά ευγενικός και χαλαρός μαζί μου. Για κάποιον όμως λόγο, μου έβγαινε μια άμυνα και αυτή είχα σκοπό να κρατήσω μέχρι και να φύγω από την οικεία του.

"Δεκτό," απάντησε, κρατώντας κι εκείνος μια απόσταση. "Πάω να τη βρω και επιστρέφω αμέσως."

Με άφησε μόνη στο χολ και βρήκα τον χρόνο να ρίξω μια καλύτερη ματιά στο χώρο. Εκτός από το μακρύ χαλί που κατέληγε μπροστά στις σκάλες που οδηγούσαν στους πάνω ορόφους, πίνακες ζωγραφικής πλαισίωναν τους τοίχους τόσο δεξιά, όσο και αριστερά. Ήθελα να προχωρήσω λίγο ώστε να ρίξω μια ματιά στο καθιστικό που κατά πάσα πιθανότητα βρισκόταν στα δεξιά, όταν άκουσα βήματα και έμεινα ακίνητη στη θέση μου. Ο Ethan κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και το βλέμμα του έπεσε κατευθείαν πάνω μου. Χαμογελούσε συνεχώς και δε μπορούσα να καταλάβω αν το έκανε επίτηδες ή αν ήταν απλά χαζοχαρούμενος. Με πλησίασε περισσότερο.

"Μπορείς να μου τα δώσεις, θα τα παραδώσω εγώ με τη σειρά μου στην Tania, την οικιακή βοηθό. Πόσο είναι; Για να σε πληρώσω."

"Α ναι, εμ, κράτησε λίγο," είπα, δίνοντάς του τα μπουκέτα. Έβγαλα την απόδειξη από την τσέπη μου και αφού την είδα του την έδωσα. "27 ευρώ."

Έβγαλε το πορτοφόλι του και μου έδωσε 30 ευρώ. "Τα ρέστα δικά σου."

"Τι; Όχι, δεν μπορώ να-"

"Σε καθυστέρησα, είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω."

"Δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι όταν είπα πως με καθυστερείς," είπα αμέσως. "Θέλω να πω, δεν έχω τόσο αυστηρά αφεντικά."

Γέλασε κουνώντας το κεφάλι του. "Παρόλα αυτά θέλω να τα κρατήσεις. Τρία ευρώ παραπάνω δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο."