Zinnia

|| 5 ||

"Φτάνουμε!" διαβεβαίωσα τον Ethan, καθώς ήταν αλήθεια πως είχαμε περπατήσει αρκετά ώστε να φτάσουμε στο δικό μου, ένα και μοναδικό, αγαπημένο μέρος αυτής της πόλης. Ο Ethan δε μου είχε δείξει το δικό του γιατί δεν είχε ένα αγαπημένο -ήταν τέσσερα τα μέρη που σύχναζε και είχαμε ήδη πάει στα τρία με το τέταρτο να είναι μια καφετέρια λίγο πιο έξω από την πόλη όπως με είχε ενημερώσει την οποία θα επισκεπτόμασταν κάποια στιγμή την άλλη βδομάδα. Προς το παρόν, συμφωνήσαμε και οι δύο πως αφού είχα ένα μόνο στέκι και ένα μόνο αγαπημένο μέρος, καλύτερα να το γνώριζε πριν ολοκληρώναμε και το τέταρτο δικό του.

"Νιώθω πως τελικά έπρεπε να είχαμε πάρει το αυτοκίνητό μου," σχολίασε γελώντας. "Περπατάμε τουλάχιστον είκοσι λεπτά."

"Το καλό είναι όμως πως δεν έχεις παραπονεθεί ιδιαίτερα μέχρι στιγμής," σχολίασα χαμογελώντας. "Και αυτό νομίζω πως αξίζει ένα μπράβο."

"Γενικά δε παραπονιέμαι, αυτό είναι ένα από τα προτερήματά μου."

Όταν φτάσαμε επιτέλους στο δικό μου ξεχωριστό μέρος, εισέπνευσα βαθιά και γύρισα πίσω ώστε να τον κοιτάξω. Φαινόταν κουρασμένος -αν μη τι άλλο είχε αρκετή ζέστη και αυτό δυσκόλευε την κατάσταση παρά το γεγονός ότι ήταν απόγευμα- αλλά καθόλου ενοχλημένος που αναγκάστηκε να κάνει τόσο δρόμο με τα πόδια. Κοίταξε τριγύρω και χαμογέλασε ικανοποιημένος από το θέαμα που αντίκρισε.

Τον είχα φέρει σε ένα λιβάδι που μου είχε προτείνει η Iris, η κολλητή της Heather, από τις πρώτες μέρες που με γνώρισε. Ήμουν και γω λάτρης της φύσης και επειδή μου άρεσε να τριγυρνάω, θεώρησε πως θα μου άρεσε να βρίσκομαι σε χώρους ανοιχτούς, μακριά από κάποια κατοικήσιμη περιοχή και φυσικά μακριά από τη βαβούρα της πόλης -και είχε απόλυτο δίκιο. Μου είχε εξηγήσει στο περίπου που βρίσκεται και μια μέρα, επισκέφτηκα το μέρος με το ποδήλατό μου. Από τότε, έγινε το αγαπημένο μου σημείο. Πήγαινα εκεί όταν ήθελα να χαλαρώσω, να διαβάσω κάποιο βιβλίο ακούγοντας μουσική ή απλά να ξεφύγω από την κούραση της δουλειάς. Τώρα, ήταν η πρώτη φορά που έφερνα κάποιον μαζί μου και μέχρι στιγμής δε το είχα μετανιώσει.

"Μπορώ άνετα να ταυτίσω το μέρος αυτό με σένα," ήταν το πρώτο πράγμα που είπε. Πλησίασε και στάθηκε δίπλα μου και χαμογέλασα πλατιά στα λεγόμενά του.

"Αλήθεια;"

"Ω ναι. Άπλετος χώρος γεμάτο πράσινο, διάσπαρτα δέντρα από δω και από κει, καθαρός ουρανός και κυρίως, κανένα σημάδι ανθρώπινης ζωής. Ναι, σίγουρα είσαι εσύ."