Zinnia

|| 8 ||

Ήμουν απογοητευμένη από τον εαυτό μου.

Νόμιζα πως το να απομακρύνω τον Ethan από τη ζωή μου θα μου έκανε καλό, αλλά μέχρι στιγμής είχα πέσει δραματικά έξω.

Μερικές μέρες αργότερα και δεν είχα κανένα νέο του. Δεν είχε κάνει καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί μου και φυσικά και τον δικαιολογούσα, αφού προφανώς μου είχε θυμώσει, ενώ παράλληλα περίμενε από εμένα να κάνω την πρώτη κίνηση. Και θα την είχα κάνει, αν δεν ήμουν τόσο εγωίστρια.

Η Heather μου φώναζε όλες αυτές τις μέρες, λέγοντάς μου πως έπρεπε να διορθώσω όλο αυτό το χάλι, όμως είχα φορέσει ωτοασπίδες και δεν άκουγα κουβέντα. Ήξερα πως και εκείνη είχε δίκιο, αλλά για άλλη μια φορά δεν ήθελα να το παραδεχτώ.

Για να ήμουν απόλυτα ειλικρινής, δεν είχα καταλήξει ακόμα στο τι ήθελα να πετύχω με τη στάση που κρατούσα. Ενδεχομένως να ήθελα να δείξω προς τα έξω ότι ήμουν σκληρή και δε χρειαζόμουν κανέναν στο πλευρό μου για να είμαι έτσι. Από την άλλη βέβαια, αυτό δεν ίσχυε στο εκατό τοις εκατό. Ήμουν και γω άνθρωπος, και αυτό σήμαινε πως κάποτε σίγουρα θα χρειαζόμουν τη βοήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου για τον οποιονδήποτε λόγο.

Ένα πρωινό, η Heather είχε αποφασίσει να διευθετήσει η ίδια κάποιες τραπεζικές υποχρεώσεις για λογαριασμό του μαγαζιού και πίσω είχε μείνει ο Edward, ο οποίος συνήθως ήταν εκείνος που αναλάμβανε τέτοιου είδους δουλειές. Είχε περάσει και η Iris για να τον δει λίγο, καθώς σύντομα έπρεπε να πάει στη δουλειά της.

Όση ώρα εκείνοι συζητούσαν για διάφορα θέματα -και κυρίως για πιθανά μέρη διακοπών-, εγώ χάζευα την επικαιρότητα στο κινητό μου χωρίς ωστόσο να δίνω την απαραίτητη σημασία. Στην πραγματικότητα, δεν ήμουν επικεντρωμένη πουθενά. Επιθυμούσα να πάρει κάποιος πελάτης τηλέφωνο και να ζητήσει την υπηρεσία delivery ώστε να φύγω από το μαγαζί και να πάρω λίγο καθαρό αέρα χωρίς κανένα πρόσχημα αλλά δε μου έκανε κανείς τη χάρη, λες και όλοι και όλα επιθυμούσαν να μείνω κλεισμένη εκεί, να σκέφτομαι και να ξανασκέφτομαι τα γεγονότα που είχαν συμβεί.

"Είσαι εντάξει, Zinnia; Φαίνεσαι πεσμένη," παρατήρησε κάποια στιγμή η Iris. Όταν σήκωσα το κεφάλι μου, με κοιτούσε τόσο εκείνη όσο και ο Edward. Δεν πρόλαβα να της απαντήσω, πήρε το λόγο το αγόρι της.

"Ναι, τώρα που το λέει έχει δίκιο."

"Σε τι πράγμα;" αναρωτήθηκα τελικά.

"Στο ότι φαίνεσαι πεσμένη. Και όχι μόνο σήμερα, γενικότερα τις τελευταίες μέρες. Συμβαίνει κάτι;"