KARŞIMDA DURAMAZSIN

5.Bölüm

Bir süre gözlerimi açmadan sessizliği dinledim. Amy yokken olan sessizliği. Ve bu o kadar huzur verici ki. Ama tabii ki de en sonunda kalkıp Amy'nin nerede olduğuna bakmalıyım. Sonra başımıza bela alıyoruz. Aklıma en son yazdığım mesaj gelince hemen telefonumu elime aldım ancak hiç mesaj yoktu. Belkide görmemişti.

KESİNLİKLE GÖRDÜ. O SENİN GİZLİ SAPIĞIN SALAK KIZ. KİMLİĞİNİ SÖYLEYECEK HALİ YOK YA.

İstemeye istemeye ayağa kalktım. Hafif bir esintinin yarı çıplak bedenimi esir aldı. Ardından bu hafif rüzgarın sebebini öğrenmek için etrafıma bakındım. Veee.. DANK! Camım açık! Hadi ama! Bu  boynumdaki o eşi benzeri olmayan ağrıyı da açıklıyor. 

Üstüme kalçamı  örten bir erkek tişörtü giydim ve yüzümü yıkamaya gerek duymadan uyuşuk adımlarla odamdan çıkıp Amy'nin nerede olduğuna bakmak için alt kata indim. 

"Amy?" Ses yok!

"Heyy, malcık, burada mısın acaba?" Ses yok! 

Yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirip "EV BANA KALDIII!" diye bağırdım ve kahkaha atarak evde turladım. Off,evet biliyorum çok malım. 

Ama kahvaltı yapmama gerek kalmadı kızlar. Benden nasıl bir tepki bekliyorsunuz ki? Hemen mutfağa koşturdum ve elime 2 paket cips -vazgeçilmez- alıp özel koltuğuma -tek kişilik bi koltuk işte- kuruldum. Tv den bir müzik kanalı açtım. Imagine Dragons-It's time çalıyordu. Son ses açıp elimde cipslerle bağırarak ve zıplayarak eşlik etmeye başladım. Eminim yan evdekiler rahatsız oluyorlardır ama bana alışıklar. Yani dert ediyorlarsa da gelip bunu bana söyleyecek cesaretleri yok. 

***

It's time to begin, isn't it? 

(Başlamanın zaman, değil mi?) 

I get a little bit bigger, but then I'll admit 

(Biraz daha büyüyeceğim, ama ardından kabul edeceğim)

I'm just the same as I was 

(Geçmişte olduğumun aynısı olduğumu)

Now don't you understand 

(Şimdi sen anlamıyorsun)

That I'm never changing who I am 

(Şu an olduğum kişilikten hiçbir zaman değişmeyeceğimi)

***

Bu şarkı azda olsa beni anlatıyor. Yani kişilik konusunda. Her zaman kendimi değiştirmeye çalışmışımdır. Yada sadece babam öldükten sonra. Ama zaman ilerledikçe kendim olduğumu daha çok anlıyorum. Sadece belirli kişiler GERÇEK beni gördü. Aslında sadece Dylan ve babam.Ama sanırım ölüler sayılmıyor.Kendi kendime burukça gülümsedim.

Annem bile beni tam olarak tanımazken Dylan bana her zaman kardeşim gibi geldi. Her zaman beni korudu. Ve en sonunda ben onu kendimden uzaklaştırdım. Nedenini bilmiyorum ama sadece bunu yapmam gerektiğini hissettim. Onun iyiliği için bunu yapmam gerekiyordu. Ve bunu bilmiyordum sadece... hissediyordum işte. Dylan, sadece o benim oluşturduğum duvarın arkasına geçebildi. Sadece o  her zaman benim yanımda oldu. Dışarıdan herkes benim değiştiğimi sansa da aslında içimde her zaman bendim. Ve bunu sadece o görmüştü. Yine bana ulaşmaya çalışıyordu ama ben iğrençleşerek onu kendimden daha çok uzaklaştırıyordum. En sonunda işe yaramayacağını anlamıştı ve vaz geçmişti. Yada sadece ben öyle düşünüyorum. Çünkü her hafta buraya geliyor ve birlikte bir şeyler yapmamız için beni ikna etmeye çalışıyor. Ama ben her seferinde bi bahane bulup onu başımdan savıyorum.