" အာ့ ... အာ့ ... အာ့ ..... နာတယ္ ေျဖးေျဖး Hyung "
" အင္း .... အာ့ ...... Baby .... အင္း ..... "
အခ်စ္စိတ္ေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အခန္းငယ္ေလးထဲ ပန္းႏုေရာင္အခ်စ္တစ္ခုကို စိတ္တူကိုယ္တူဖန္တီးေနၾကတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ငယ္ႏွစ္ခု .....
ညနက္အခ်ိန္မို႔ပတ္ဝန္းက်င္ကတိတ္ဆိတ္ေနေပမဲ့ ထိုအခန္းငယ္ထဲမွာေတာ့ အခ်စ္သံေလးေတြဆူညံေနသည္။ အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အခန္းငယ္ေလးထဲ အ႐ွိန္အဟုန္ျပင္းစြာထိကပ္ေနတဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အခ်စ္ကိုဖန္းတီးေနၾကသည္မွာ အားႀကိဳးမာန္တက္ႏွင့္ ....
အဝတ္တစမကပ္သည့္ထိုခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုသည္ အ႐ွိန္ႏွင့္ျပင္းထန္စြာထိကပ္လိုက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာသည့္ၫီးညဴသံ အားနဲ႔ပစ္သြင္းခ်က္ေတြက သံကုတင္ကတကြၽီကြၽီနဲ႔ ညီးညဴေနသည္ကိုသတိမထားမိသည္အလား ႏွစ္ေယာက္သား နိဗၺာန္ဘံုဆီကူးခတ္ေနၾကသည္။
တစတစလႈပ္႐ွားမႈေတြကျပင္းထန္လာသည္ႏွင့္အမ်ွ တိုးညႇင္းေသာညီးညဴသံေတြကေန က်ယ္ေလာင္ေသာ မြတ္သိပ္သံေတြအျဖစ္ကူးေျပာင္းကာ မ်ားမၾကာေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာပင္ လႈပ္႐ွားမႈကိုရပ္တန္႔သြားသည္။
သူတို႔ႏွာေခါင္းထိတ္ေလးေတြကိုျငင္သာစြာဖိကပ္ထားရင္ ႏႈတ္ခမ္းသားဟကာအေမာေျဖေနၾကသည္။
" Hyung .... ေမာသြားပီလား ဟင္ .... "
ဆံပင္အျဖဴေရာင္နဲ႔ေကာင္ေလးရဲ႕ပုခံုးထက္ကိုလက္သ်ိႉသြင္းလိုက္ရင္း ႏုႏုညံ့ညံ့ေလးေမးလိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေမွးစင္းစင္းေလးေတြက ပြင့္လာကာ
" မေမာပါဘူး JiMin ေလးရဲ႕ .... ဘာလို႔လဲ ... "
ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ပါးေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ထိုေကာင္ေလးရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကိုႏွာေခါင္းနစ္သြားေအာင္ဖိကပ္နမ္းပလိုက္သည္။
" အာ .... Hyung ကလည္းအေပၚကေန ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ ... "
" ဘာျဖစ္လို႔လဲ .... နာေနလို႔လား "
