İMKANSIZIM

BÖLÜM 1

Multimedya; Nur
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ben Nur 17 yaşında reşit olmayan  bir kız çok güzel bir ailesi olan arkadaşlarıyla iyi geçinen dersleri iyi örnek insan diyebileceğiniz bir hayatım var.

Sürekli gülen sürekli eğlenmesini bilen bir insan. Ne kadar mukkemmel bir hayatım var öyle değil mi? Bende öyle düşünüyorum. Tâ ki düne kadar .

Ve şimdi ise gidiyordum daha yaşadıklarımı atlatamadan Ankara'ya teyzemin yanına sürgün ediliyordum. İnsanın hayatı bir gün de ne kadar değişebilir benim hayatım tümüyle değişti.

1 GÜN ÖNCE

İçimde fırtınalar kopuyor. Babam annemi nereye götürdü hiç bir fikrim yok. Konuşmak için çıkıyoruz demelerinin ardından üç saat geçti ve ikiside daha dönmedi aramalarimi cevapsız bırakıyorlar ve bu beni daha çok endiselendiriyor.

Babamı hiç bu kadar sinirli görmemiş annemden ise hiç bu kadar nefret etmemistim. Babamın iş yerine gidip birlikte yemek yemiş ordan sinemaya gitmiştik .

Çok güzel bir gün geçirmiş eve kahkahalarla giriyoduk ki gulmemiz bir anda durdu. Niye mi ? Çünkü annem bir adamın kucağindaydi hayattan hiç bu kadar nefret etmemistim.

Babam adami öldürecek şekilde dovuyordu son anda adam elinden kurtulup kaçtı. İçimden keşke oldurseydi dedim. Daha sonra bagrismalar evde kırılan eşyalar. Dayanamadım çığlığı basıp ağlamaya basladim. Annem yanıma gelince onu ittip babamın yanına gittim beni sakinleştirmeye çalıştı. Bir saat sonra sakinlesmistim ve babamgil konusucaz diyerek evden ayrıldılar.

Birilerine haber vermem gerektiğini düşündüm ama hiç akrabamiz yoktu aslında vardı ama ben tanimiyodum.

Annem ve babam gizlice kaçarak evlenmiş ve aileleri onları reddetmisti.

Bir tek teyzem vardı o da taa Ankara'daydi. Üç saat boyunca camdan gelmelerini bekledim.
Sonunda kapı çaldı. Bir oh çekip rahatlamış bir şekilde kapıyı açtım ama daha kötü oldu karşımda polisler yüzüme boş boş bakıyordu o an anladım hayatımın değişeceğini.

" Aileniz bir kaza geçirdi. Başınız sağolsun "

Dünya sanki başıma yıkıldı. Kalbim sıkıştı. Ben daha küçük bir kız çocuğuydum babasına muhtaç. O an o adamdan, polislerden , o arabadan , gittikleri yoldan, konusacaklari konudan hatta annemden bile nefret ettim. Beni bırakmışlardı. Beni de alsaydiniz bari.

Kendimi toparladım şuan burda değil onların yanında olmaliydim.
Hemen hastanenin yolunu tuttum.

Onları morga kaldımislardi dudakları morarmis vücutları beyaza dönmeye başlamışlardı bile.
Arabada giderken ters yöne girmiş. Bir kamyona çarpicakken kamyon ters dönmüş babam direksiyonu kırınca bir direğe çarpmışlar.

Polislerin söylediğine göre hız sınırını baya bir geçmişler. Bir kadın gördüm kucağında iki yaşında bir çocuk kocam diye ağlıyor. Yüzüne bakamadım çok utandim. Kamyon şoförünün eşiymiş. Gidip herşey annemin bok yemesi diyemedim.

Babama sarıldım sıkıca hiç ayrilmicakmis gibi sanki beni hiç bırakmamış gibi orda ben yatmak istedim.

Ne kadar süredir ordayım bilmiyorum. Kolumda bir el hissettim. Teyzem... Hemen ona sarıldım yanimda birini hissetmek güzeldi . Ertesi gün ailemi herşeyimi hayatımı defnettik

-----------------------------------------------------------

Arkadaşlar merhaba bu benim ilk kitabım ve aşırı derecede heyecanlıyım. Kitaptan ise emin değilim belki de yayınlamam. Umarım beğenirsiniz . Yorumlarınızi kitap hakkında fikirlerinizi bekliyorum. Bu sayede daha iyi bir iş cikarabilirim. Dediğim gibi baya bir acemiyim bu konuda. İyi okumalar. Sizleri seviyorum

(Arkadaşlar kapağı hiç beceremiyorum. Daha güzel kapak yapabilecek arkadaşlar bana yardımcı olursa çok sevinirim)