Lure

Tatlumpu't tatlo

Napasapo ako sa' king noo.

"Bakit ka sumunod?"
May halong frustration na tanong ko.

"Bakit ka umalis?"
Balik na tanong niya.

"Bumalik ka na doon."
Sabi ko saka pumasok sa elevator.

"Hindi na pwede."
Sagot niya saka pumasok rin sa loob.

"Ang kulit."
Sabi ko at nag pakawala ng isang buntong hininga.

"Saan mo gustong pumunta?"
Tanong niya sa' kin.

"Mag trabaho ko na."
Utos ko dito.

"Hindi na nga pwede."
Sagot niya na parang wala lang.

"Anong hindi?"
Tanong ko.

"Nung lumabas ako kanina wala na tanggal na ako sa buong shoot."
Simpleng sagot nito.

"What the? Eh bakit ka umalis?"
Tanong ko saka sumunod sa kanya palabas ng elevator.

"Mas importante ka naman doon. May susunod pa naman."
Sagot nito sa' kin.

Darn I'm so flattered! Pero mali. Sakto namang may lumabas mula sa kabilang elevator si Ron.

"Pzeo ano 'yon?"
Salubong ni Ron.

"Ron bumalik ka na doon walang kasama si Marga."
Sagot ni Boni saka ngumiti.

"Ano bang problema mo Pzeo? You're missing the chance! Bibihira lang na magkaroon ng ganto kalaking opportunity ang mga baguhang kagaya mo!"
Pangaral ni Ron kay Boni.

"This is more important than that Ron. If I missed this chane my future will be doomed. Puntahan mo na si Marga doon."
Boni said then smile softly to Ron saka niya ako inakbayan.

"I'm sorry?"
Halos pabulong kong sabi kay Ron kasi ang sama ng tingin niya sa' kin.

Agad na akong hinila ni Boni palabas sa building na iyon.

" 'Wag mo ng isipin yon."
Sabi ni Boni saka ginulo ang buhok ko. Napansin niya siguro ang pag ka tahimik ko.

"Saka ayoko naman non. Pinag bigyan ko lang si Ron. I apply for office work but he gave me modeling. Pero sino ba ako para tumanggi sa trabaho? Lalo na at bago lang ako sa Manila."
Paliwanag niya sa' kin.

Hindi parin ako sumasagot. Guilt is creeping on me. He sacrifices so much for me. Palagi. Habang nandito ako walang pag unlad na mababago sa kanya.

"Tara na."
Sabi nito nung may huminto na taxi sa harapan namin.

Minabuti ko na bumalik na lang kami ng hotel. Ayokong pumunta sa kung saan lalo na at ganto ang pakiramdam ko.

Tinawag pa kami ni Amanda nung dumaan kami sa harap niya. Pero hindi ko man lang siya magawang batiin pabalik dahil wala ako sa wisyo.

Parehas kaming tahimik ni Boni. Hindi ko alam kung ano ang tumatakbo sa isip niya ngayon. Pero ako ito, malalim ang iniisip.

I should make a decision that will last. Kung hindi ngayon kailan? Kung hindi ko sisimulan paano mag tatapos?

It's either lalayuan ko si Boni for good. O tuluyan ko ng lulunurin ang sarili ko sa kanya.

Its hard to choose specially for this kind of things. Dire-diretso akong pumunta sa kwarto ko. Naka sunod pa rin sa' kin si Boni.

Hinayaan ko siya ng sa ganoon kapag nabuo ko na ang desisyon ko ay masabi ko agad sa kanya.

Wala na akong panahon para sa mga larong ganto. I'm too old, hindi na ako bumabata. Lalo na sa edad kong ito dapat lumalagay na ako sa tahimik.

"We need to talk."
Sa wakas ay nasabi ko.

"We seriously need to talk."
Pag uulit niya sa sinabi ko.

"Do you really love me?"
Halos mahiya ako sa sarili kong tanong.

"What kind of question is that?"
Pabalik niyang tanong sa' kin.

"Just... just please answer."
Sagot ko sa kanya.

"Of course I do, mahal kita."
Sinserong sabi nito.

"Bakit mahal mo ako?"
Tanong ko sa kanya.

Lumapit siya sa akin saka niya hinawakan ang kamay ko.

"Mahal kita hindi dahil ikaw yung bumubuo sa' kin. Ikaw ang mahal ko kasi kaya mo akong wasakin sa isang iglap. Kaya kong mabuhay ng wala ka, buo ako kahit wala ka. Pero walang saysay ang buhay ko kung wala ka."
Sabi niya habang pinipisil ng marahan ang mga kamay ko.

"You're not perfect and that's what I love about you. I love your flaws. I love how you can turn my life upside down. I love how you can wreck me but I still feel complete."
Masuyong sabi nito.

"I love you Tiffany."
He said with full of sincerity.

Now I made up my mind.

"I love you too Boni."
Halos mabasag ang boses ko nung sinabi ko ang mga katagang iyon.

"No you don't love me Tiffany. You just like the idea of me loving you."
My heart ache on what he said.

"Boni..."
Pag tawag ko sa kanya.

"When I followed you here nakapag isip na ako. I realized this. I shouldn't force you to love me back. That should be genuine. We can't choose who to love. We can't force ourselves to do something we don't want."
Naramdaman ko ang pag tulo ng luha ko dahil sa sinabi niya. Kaya naman agad niyang pinunanasan ang pisngi ko.

Kaya pala hindi niya binubuksan ang usapan na iyon mula ng dumating siya. Darn Boni, he's too good.

"And the fact that I can't unlove you is a big attestation that we can't teach our heart."
Sabi nito saka ako binigyan ng matamis na ngiti.

"I only want you to feel how I love you. Nothing more Tiffany, let me do all the work. Okay?"
Sabi niya saka hinalikan sa noo.

Lalayo na sana siya pero biglaan ko siyang niyakap. Narinig ko pa ang mahina niyang tawa sa ginawa ko. I hug him tightly.

"Thank you Boni."
Bulong ko sa dibdib niya.