The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

15ο κεφάλαιο

Ναι... λεω να του δώσω μια ευκαιρία, γιατί που θα μείνω το βράδυ. Επίσης, θέλω να μάθω και τον λόγο που τσακωθηκαν.

"Εντάξει, θα σε ακούσω αλλά πρωτα μια ερώτηση..."

Ενα χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπο του και η ερώτηση μου ηταν η εξής γιατί αναρωτιομουν...

"Πες μου" μου απάντησε.

"Εσύ πως και δεν εχεις ουτε μια πληγή ή ενα σημάδι;" ρώτησα...

"Εμ έχω"είπε κάπως ντροπαλά.

"Και που είναι καλέ τις καλυψες με πούδρα;" αναρωτήθηκα.

"Ο-οχι...Οι πληγές είναι αλλού" είπε καθώς κάπως δείλιασε.

"Που;"ρωτησα.

"Δεν καταλαβαίνεις;"

"Οχι"απάντησα.

"Είναι...στο...ευαίσθητο σημείο"είπε με δυσκολία.

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων νομιζω πως ζαλίστηκα...

"Μην μου πεις πως ο Μάριος σε χτύπησε στο...Χαχαχα"

Τα γέλια μου είχαν κυριαρχήσει σε όλη την γειτονιά και δεν μπορουσα να σταματήσω...

"Ελα σταμάτα"παραπονέθηκε.

"Μ..μα δ..δεν μπ..μπορω είν..είναι πολύ ασ...αστείο"προσπαθουσα να πω μεσα απο τα γέλια μου.

"Να σου πω σου έχει αφήσει και κανενα κουσουρι τώρα;"είπα ενω πλέον είχα πνιξει τα γέλια μου, αλλά ήθελα να τον πειραξω και ξαναρχισα να γελάω. "Πάντως, ρίχνει καλες κλοτσιες για ποδόσφαιρο μια χαρά χαχαχα..."

"Ελα ρε σταμάτα!" μου φώναξε οσο τον επαιρνε δηλαδή, υστερα απο αυτό που μου έκανε.

"Εντάξει τέλος" υποσχέθηκα.

"Επίσης να ξέρεις πως έχει βαρύ χέρι. Οι μπουνιές που προσγειώθηκαν και στη κοιλιά μου έχουν αφήσει μελανιές."

"Ναι οκ. Τώρα πες μου τον λογο που τσακωθηκατε"σοβαρεψα και ήμουν έτοιμη να τον ακούσω.

"Θα σου πω, μα πρώτα πάμε μέσα"είπε και τον υπάκουσα.

"Λοιπόν, ακούω" τον ειδοποίησα και αρχισε να μου εξιστορεί με ενα σοβαρό βλέμμα και σιναμα μετανιωμένο για κάποιον λόγο.

"Αννα κοιτα να δεις...Με τον Μαριο δεν γνωριστήκαμε φέτος, γνωριζομαστε καιρό" είπε, πήρε μια βαθιά ανάσα και συνέχισε και φυσικά κατάλαβα πως δεν θα είχε καλό τέλος.

"Τον γνωρίζω απο περυσι, απο την 1η Λυκείου... Συμμετεχαμε σε κάτι κοινό που νομιζω πως αυτό πρεπει να σου το πει ο ίδιος. Σε αυτήν την κοινή εμ...ας την πούμε δραστηριότητα, ερωτευτηκαμε και οι δύο μια κοπέλα. Στην αρχη εγώ με τον Μάριο ειμασταν πολύ καλοί φιλοι, όμως αργότερα αντίπαλοι που ανταγωνιζομασταν για την καρδιά της. Τελικά, διάλεξε εκείνον γιατί έλεγε πως αυτός ηταν πιο πολύ του γούστου της. Δεν εκανα τίποτα, στεναχωρήθηκα πολύ, μεθυσα για εκείνη και την ξανασυνάντησα πριν απο μια βδομάδα τυχαία στον δρόμο. Νόμιζα πως την είχα ξεπεράσει όμως...μάταιος κόπος. Της ζήτησα το τηλέφωνο της να τα πουμε, να δω τι κάνει. Συναντηθήκαμε από κοντά και μου είπε πως με τον Μαριο είχαν χωρίσει λίγο πριν μετακομίσει και πως τον αγαπάει ακόμα. Περιττό να πω, πως με το που είδα τον Μάριο στο σχολείο για πρωτη φορά, τον μισησα κατευθείαν. Ομως εκείνη μου ζήτησε μια χάρη. Να του μιλήσω και να ξαναβρεθούν για να τα πουν. Η έχθρα μεταξύ μας κορυφώθηκε όταν τον πλησίασα. Αρχισα να του εξηγω πως συναντηθήκαμε και όλα τοτε άρχισαν. Ενας τσακωμος μεγάλος. Δεν κατάφερα να του πω παρακατω, ουτε να του μεταφέρω κάποια λογια της, που ήθελε να του πω. Νομιζω πως είναι ερωτευμένος ακόμα μαζί της, αλλά δεν το παραδέχεται.Αλλωστε γιατί να με κλωτσαγε μονο και μονο απο την φράση 'συνάντησα την Βασιλινα'. Για αυτό θυμωσα που τα εφτιαξε μαζί σου. Δεν θα σε αγαπούσε πραγματικά, τουλάχιστον αφού η καρδιά του είναι πιασμένη απο άλλην. Δεν ήθελα να σου πω τιποτα γιατί δεν θέλω να σε πληγωνα όμως δεν μου άφησες άλλη επιλογή...Συγνώμη"