The Badboy's Girl? Oh No...[υπό διόρθωση]

42ο κεφάλαιο

Καθώς επιστρέφουμε απο το μέρος του Ακη, στο κατώφλι του σπιτιού του μοιάζει να κάθεται ενα κορίτσι.

Την βλέπω προβληματισμένη απο την γλώσσα του σώματος της, αν και δεν έχω καταφέρει να δω το πρόσωπο της.

Πλησιάζουμε αγκαζε στην πόρτα και στεκόμαστε πάνω απο το κορίτσι.

Σηκώνει το κεφάλι και απο κάπου μου φαίνεται γνωστή.

"Αγγελική;" ανακαλυπτω το μυστήριο κορίτσι και έχει αλλαξει πολύ παρόλο που έχει περάσει μόνο ένας μήνας απο τότε που την είδα τελευταία φορά.

"Γεια σου Αννα" λέει σιγανα που ισα την ακούω.

Κατω απο τα μάτια της έχουν σχηματιστεί μαύροι κύκλοι και τα μαλλιά της είναι πλεον μαύρα και ένα μακρύ καρέ με τις μπροστινές άκρες πιο μακριές απο τις υπόλοιπες. Δεν την βλέπω με τα προστυχα ρούχα της -αν μπορούμε να τα πούμε κι έτσι-, αλλά με σκούρα μοβ και μαύρα. Ακόμη και η μπλούζα φτάνει κάτω απο τους μηρούς της, ενω παλιότερα με το ζόρι ως τον αφαλό και στους μηρούς ήταν το σορτσάκι.

"Τι θες εδώ;" γρυλιζει ο Ακης και βαζω το χέρι μου στο στήθος του να τον ηρεμησω.

"Να μιλήσουμε ήθελα, αν μπορούσατε. Είναι πολύ σοβαρό αυτό που έχω να σας πω και αν γίνεται όχι εδώ έξω, κάπου ασφαλές."

Η αλήθεια είναι πως με προβληματίζει, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει και φαινεται πολύ σημαντικό. Αλλά να την πιστέψω; Ισως μας έχει αποθυμενο που την ξεπέρασα και θέλει εκδίκηση.

Διστακτικά, γνεφω θετικά και κάνω άκρη να περάσει στο σπίτι. Εστω, αν συμβεί το οτιδήποτε έχουμε τους φύλακες να την πετάξουν έξω.

Μόλις κλείνω την πόρτα ο Ακης μου ψυθιριζει αν ειμαι σίγουρη και τον καθησυχάζω.

"Κάτσε και πες μας, παλιοπατσαβουρα" πετάει ο Ακης και του ρίχνω μια άγρια ματιά.

"Δεν πειράζει. Μου άξιζε" μου κάνει νόημα να χαλαρωσω και υπακουω.

"Ξέρεις...Είναι πολύ περίεργο όλο αυτό" δείχνω με το δάχτυλο μου εμάς τις δύο και τον χώρο γύρω μου.

"Ναι το γνωρίζω και θα ήθελα να σου πω πως λυπάμαι πολύ για όλα. Με...τα άλλα κορίτσια έχουμε χαθεί και πλεον είμαι μονη μου χωρίς την 'δύναμη' μου, όπως θεωρούσες. Αν δεν κάνω λάθος πιστευες πως εγώ είχα επηρεάσει τα υπόλοιπα παιδιά και είχαν τέτοια συμπεριφορά απένατι σου. "

"Ναι" παραδέχομαι περιμένοντας την συνέχεια.

"Κι είχες δίκιο. Ολοι σε συμπαθούσαν και ζήλευα τόσο πολύ να είσαι εσύ το κεντρο του κόσμου κι εγώ η αόρατη. Ετσι άρχισα να σε κακολογω και ορίστε το αποτέλεσμα. Να ξέρεις πως ακόμα δεν σε συμπαθώ πολύ, αλλά με έκανες να καταλάβω πόσο σκύλα είχα γίνει. Πάντως την απαίσια συμπεριφορά της Σοφίας δεν την ξεπερνάω ευτυχώς. Εκείνη υποτίθεται ηταν η σκύλα που το έπαιζε η αρχηγός, ενώ ήμουν εγώ." χαμογελάει φιλικά προς εμένα.