Yeniden

Yeniden/6

Çağrı yanında sessizce oturmuş camdan dışarı bakan kadına kaçamak bir bakış attı. Nasıl olduysa Mira kahvaltıdan sonra onu eve bırakmasına izin vermişti. Bundan umut almak istiyordu Çağrı ama içinde kocaman bir korku vardı. Kahvaltı sırasında Mira her zamanki gibi çok sessizdi hatta belki daha bile sessizdi. Ne düşünüyordu, aklından neler geçiyordu hiçbir fikri yoktu.

Ah, o aklından geçen şeyleri öğrenmek için neler vermezdi?

Mira sessiz bir nefes alarak onu izlemeye çalışan adamı umursamamaya çalıştı. Neden onu eve bırakma teklifini kabul etmişti bilmiyordu. Çağrı sormuştu ve o da kabul etmişti. 

Peki ya kahvaltı sırasında gelen o kadına olan tepkisi? Kadına bu kadar tepki göstermesinin sebebi cidden onu aşağılayan ufak bir iması mıydı? Bu yanında duran, uyuz, ukala, kendini beğenmiş adam onu değiştiriyordu... Hayır onu eskisi gibi yapıyordu. Mira gözlerini usulca kapattı. Bunu istiyor muydu? Eskiyi istiyor muydu? Eskiyi istese ne fark ederdi ki? Asla eskisi gibi olmayacaktı. Geçmişi aynı değildi. Geçmişinden, eski halinden büyük bir parçası eksikti. Emre'si yoktu artık.

Çağrı arabayı durdurarak karşısındaki apartmana baktı. Sessiz yolculukları buraya kadardı. Dudağının kenarı hafifçe yukarı kıvrıldı. Sessiz bir yolculuktu ama gene de hoşuna gitmişti. Durduklarını fark etmeyen kadına baktı. Değişiyordu, bağlanıyordu. Çağrı belki de ilk defa büyüdüğünü hissetti. 

Boğazını hafifçe temizleyerek "Geldik." dedi. Şuan romantik bir film ya da dizi sahnesinde değillerdi ama tek istediği Mira'nın onu yukarı kahve içmek için çağırmasıydı. Kendi hayaline gülümsedi. Güzel ama zor bir hayaldi.

Mira düşüncelerinden ayrılarak usulca başını salladı. "Teşekkür ederim." ve başka bir şey demeden arka koltuktaki çantasına uzanarak kapısını açtı ve arkasında kırık bir adam bıraktığından habersizdışarı çıkarak apartman kapısına ilerlemeye başladı.

Biriyle konuşmaya ihtiyacı vardı ama kiminle? Arkadaşlarıyla her şeyini paylaşabileceğini biliyordu ancak kızlar bu konuda tarafsız olmayacaktı. Onun tarafsız bir bakış açısına ihtiyacı vardı. Önceden olsa öyle bir durumda arayacağı ilk kişi Defne olurdu ama şuan da bundan pek emin değildi. Yani Defne'nin, Çağrı ile ailevi bir ilişkisi vardı ve... Ne saçmalıyordu. Defne bir profesyoneldi. Ona karşı her zamanki gibi tarafsız olacağından emindi.

Çantasından anahtarını çıkararak evinin kapısını hızla açtı. Yarın ilk iş Defne'yi arayacak ve ona zaman ayırıp ayıramayacağını soracaktı. İçeri girip kapıyı kapatırken Atlas her zamanki gibi Mira'yı kapıda heyecanla karşılamış etrafta koşturup zıplamaya başlamıştı. Mira gülümseyerek çantasını bıraktı ve askılıkta duran Atlas'ın tasmasına uzandı. 

"Biraz dışarı çıkmak ister misin oğlum?" Atlas güçlü bir şekilde havlamış, heyecandan kapalı kapıya patileriyle vurmaya başlamıştı. Mira onun bu sevinçli haline kahkaha atarken önce tasmasını boynuna takmış ardından da anahtarını ve telefonunu montunun cebine koyarak dışarı çıkmıştı.

**********

Mira ofisine girerken bir yandan rehberinde Defne'yi arıyordu. Yine uykusuz bir gece geçirmişti ve artık bu konu hakkında birisiyle konuşması gerekiyordu.

"Günaydın Mira'cım."

"Günaydın, Defne. Ben seni bu kadar erken rahatsız ettiği için özür dilerim."

Saat daha dokuz bile olmamıştı ama Allah'tan Defne'nin sesi uykulu gelmiyordu. Onu uyandırmış olsaydı kendini şuan hissettiğinden daha kötü hissedecekti.