2:59.

Hoofdstuk 2

Hoofdstuk 2 ● Emily

Een enorm gekrijs verpest de droom die ik had en ik schiet wakker. Het geschreeuw gaat door als ik wakker ben, dus het zat niet in de droom - of ik ben gek. Ik kijk even snel op de wekker en zie dat het al 2:59 is.

Maar nog steeds als ik uit mijn bed stap en even uitrek, gaat het schreeuw gewoon door.

Ik heb zo'n idee dat het van hiernaast komt, aangezien er volgens de makelaar niet veel mensen op deze verdieping wonen. Én naast mij woont niemand, alleen Louis.

Het vreselijke geschreeuw gaat maar door en ik besluit toch maar even bij Louis aan te kloppen, misschien is er wel wat ergs aan de hand. Door die gedachtes maak ik nog meer vaart en trek nog even snel mijn pantoffels aan, en open dan de voordeur. Het is koud buiten en het is pikkedonker. Gelukkig kan ik de weg naar Louis appartement - wat één meter van mijn appartement vandaan is - nog makkelijk vinden.

Ik klopt even twijfelend aan en wacht op antwoord - wat ik niet krijg. Toch gaan de verschrikkelijke tonen die mijn oor in walsen door en ik adem even diep uit. Ik kijk rond en een klein sleuteltje wat half onder de deurmat vandaan komt, glinstert in het maanlicht.

Nee, dit kan ik niet doen. Maar, misschien is er echt wat ergs? Dit moet, vanwege veiligheid. Dus ik besluit het sleuteltje te pakken en steek het in de deur. Het past natuurlijk en de deur klikt open na één keer de sleutel omgedraaid te hebben. Het gekrijs wordt nu nog harder, omdat ik binnen bent en ik sluit de voordeur weer af. Het is echt die luie Louis die nu aan het schreeuwen en het moet nog even tot me doordringen. Dit is dus niet wat ik van hem verwacht had.

Ik probeer de lichtknop te vinden - wat tot mijn verbazing ook nog gebeurd. De woonkamer licht op, maar er is niemand te bekkenen. De slaapkamer, denk ik dan? Misschien heeft hij nachtmerries. Of hij wordt vermoord.

Stop, Emily; je fantasie draait weer door. Ik loop toch maar snel naar de deur van volgens mij zijn slaapkamer en gooi 'm niet eens zachtjes open.

Het beeld laat mijn hart voor heel eventjes, heel eventjes maar stoppen. Louis, ja Louis zie ik hier rechtop zitten, met zijn mond wijd open, schreeuwend. Je hoort de pijn in zijn schreeuw. Je ziet de horror in dit plaatje. Je ziet de kippenvel op zijn armen. Zijn ogen zijn spleetjes en het schreeuwen gaat maar door.

Het doet pijn aan mijn oren en ik weet niet wat het is, maar ik ben hier emotioneel door geworden, want blijkbaar zit ik te huilen? Ik slik en een traan springt uit mijn oog. Ik moet hem helpen.

Ik spring op hem en houdt mijn hand voor zijn mond. Op een wonderbaarlijke manier, stopt hij met schreeuwen. Niet alleen, omdat ik mijn hand voor z'n mond houdt, maar hij stopt met proberen. Alsof hij wakker is geworden.

Zijn ogen zijn donker en de pupillen veranderen van grootte. Hij lijkt ademloos en zijn oogleden hangen slap over zijn hoornvlies. Ik zie - omdat zijn gezicht nu rustiger is - nu pas dat hij heel hard aan het huilen was. Ik ga van hem af en het wordt nu ongemakkelijk.

''Wat doe je hier?'' Vraagt hij boos, maar niet schreeuwend. Ja, wat kan je nog schreeuwen noemen. ''I-ik.. Ik hoorde je- Laat maar ik ga al.'' Ik besluit maar er verder niet op in te gaan. Het was vast een nachtmerrie en misschien gaat het wel over privé-zaken en ik wil hem absoluut niet dwingen om daar over te vertellen en het uit te leggen. Ik weet hoe dat voelt.

Dus ik besluit ik weg te lopen. Ik klik de lichten uit, en sluit de deur af. Ik leg het sleuteltje nu goed onder de deurmat en ga mijn eigen voordeur die nog openstond weer in.

De lichten in mijn appartement zijn nog uit en mijn bed ziet er beslapen uit. Ik ben klaarwakker en kijk nog even op de wekker; het is 3:05. Ik ga toch maar weer terug in bed liggen, maar slapen zal echt niet meer lukken.

Ik heb wat gelezen in een willekeurig boek die ik vond in mijn koffer. Mijn opa gaf 't aan me, maar die is ook alweer een jaar of 90 dus hij heeft dit boek waarschijnlijk zonder na te denken gekocht. Ik heb ook die ene twintig bladzijdes zonder na te denken gelezen. Na twee hoofdstukken kan ik geen één zin meer onthouden of vertellen waar het boek in hemelsnaam over gaat.

Mijn oogleden vallen toch echt dicht en blijkbaar kan ik wel slapen. Ik leg het boek weg en ga liggen. 3:41 verteld de wekker. Ik moet hopen op nog een beetje slaap. Die rustige nacht is niet van pas gekomen, maar ik heb gelukkig niks om voor te haasten in de ochtend de komende tijd.

Oké, ik moet stoppen met nadenken, maar het lukt niet. Ik blijf maar terugkomen op wat er net gebeurde met Louis. Het leek zoveel meer dan een nachtmerrie. Je zag alle pijn en de horror in zijn ogen. Het was zo.. eng. Het was gewoon eng. Hij leek wel, bezeten. Dat is natuurlijk niet zo, maar daar leek het op. En als het daar op lijkt, is het denk ik geen goed teken dat het iets beters is.

Tot mijn opluchting varen alle gedachtes over Louis weg en val ik eindelijk in slaap. Een goede nachtrust was niet wat ik kreeg, maar ik kreeg wel wat anders. Ik voelde me anders na Louis, en ik moet en zal er achter komen wat dat is.

ik hoop dat je het tweede hoofdstuk leuk vond! comment 'olifant' als dit verhaal in je libary staat, im curious (: