2:59.

Hoofdstuk 30

   

“because all you needed, louis, was a little bit of love”

 

song for this chapter: the heart wants what it wants – selena gomez

 

 

Hoofdstuk 30 – Emily  [ik zei dat het kort was, maar dit is het langste hoofdstuk dat ik ooit heb geschreven haha sorry. en ik zou stoppen met schrijven - wat nog steeds doorgaat maar ik besloot wel nog aan 2:59 te schrijven. ookal is dit het laatste hoofdstuk op een epiloog na. toch bedankt voor het lezen]      

        De enige optie die ik nog had was achter hem aanrennen, dus dat was wat ik deed. De lucht buiten was gewoon nog koud en ik wist gelijk waar ik heen moest rennen. De trappen – waar ik vorige keer dat geschreeuw hooide. Hoe dichter ik er bij in de buurt kwam, hoe meer kriebels ik in mijn buik krijg. En dit keer de verkeerde kriebels.

        Als ik de eerste paar treden naar beneden ren, hoor ik weer geschreeuw, maar dit keer dat van Louis. Ik herken het meteen. Na al die nachten wakker worden van hetzelfde gegil, ik kan het gewoon herkennen. Als ik het tweede deel van de grote trap afren, zie ik hem op het stuk platte grond liggen. Ik ren enorm hard naar hem toe. Hij is aan het trillen, alsof hij een eleptische aanval krijgt. Zijn ogen zijn donker, alsof hij geen pupillen meer heeft. En zijn haar is helemaal door de war. Wanneer ik zijn gezicht probeer vast te pakken met twee handen, slaan zijn handen op mijn armen, en ik zie direct twee enorme blauwe plekken ontstaan. Ik schrik en loop een beetje naar achter. Dan komt er een brul uit zijn mond – die ik dit keer niet kan herkennen. En dan voor een paar seconden komen zijn pupillen weer tevoorschijn en kijkt hij me recht in de ogen aan. “GA WEG EMILY, IK–” En zijn pupillen verdwijnen weer.

        De naam Amid springt in me op. Ik herinner nog dat hij vertelde hoe zijn en Zayn’s moeder aan het werk van een medium deed. Iemand die geesten wegjaagd en zo. Ik dacht toen wel aan Louis, maar zette het snel aan de kant. Ik denk niet eens na of ik toets Amid zijn nummer al in. De toon gaat twee keer over en dan klinkt zijn bekende stem aan de andere kant van de lijn.

        “Emily?” “Amid, ik, ik heb je hulp nodig. Ik bedoel, van je moeder.” Ik hoor hem bijna fronsen door de telefoon. “Eh, oké, waarmee?” “Nou, ehm.. Geef haar maar gewoon aan de lijn, asjeblieft?” Hij zegt kort ja, en ik krijg dan al snel een vrouw aan de telefoon. Haar stem klinkt rustgevend, wat me wel blij maakt. “Wat kan ik voor u doen?” Vraagt ze en ik denk even na. Wat moet ik nou zeggen? “Eh.. Mijn.. Vriend.. Hij rende weg uit het huis en hij heeft elke nacht last van nachtmerrie’s waardoor hij elke nacht dus om precies 2:59 schreeuwend wakker wordt. Hij beweerd doden mensen te zien en vannacht was hij dus niet in een nachtmerrie, maar gewoon wakker. Hij flipte bijna net zo erg als nu, maar toen ik hem net vertelde dat hij vannacht dus niet in een nachtmerrie was, rende hij weg en nu ligt hij hier en hij lijkt wel..” Ik durf het bijna niet te zeggen. “Bezeten.” Ik hoor de vrouw niet schrikken aan de andere kant van de lijn, ze blijkt rustig te blijven.

         “Oké, dit hoor ik niet vaak. Dit is enorm zeldzaam. Dit komt op één op de miljard bij mensen voor en jou vriend is daar dus één van. Er is een manier om hem te verlossen van de demonen die op het moment in zijn lichaam proberen te dringen. Ik moet mijn boek pakken, het staat daar in. Heb je een momentje?” “Ja, ja, astublieft.” Smeek ik. Natuurlijk heb ik een momentje, wat moet ik anders doen? Even thee drinken? “Oké, ik ben zo terug. Moment.” Zegt ze en aan de telefoon klinkt even geen geluid. Alleen nog Louis die schreeuwt. Het geluk heb ik dat hier dus bijna geen mensen meer wonen, vanwege het geschreeuw van Louis. Ik wil hem geruststellen, maar dat kan niet. Dan is hij zichzelf niet en weert hij zichzelf af naar mij.