2:59.

Hoofdstuk 29

“it just took me like two weeks to fall in love with you”

 

song for this chapter: i’m not the only one – sam smith

 

Hoofdstuk 29 – Emily

        “Moeten we ze echt niet wakker maken?” Klinkt een stem – die ik moeilijk kan herkennen. “Nee.” Hoor ik dan Liam reageren op het meisje dat praatte. “En waarom hebben we ze ookal weer niet naar het ziekenhuis gebracht?” Vraagt ze weer en weet nu wie het is. Daniëlle. “Omdat.. Dat kan ik je niet zeggen, maar vertrouw me erop dat dit het beste was wat we konden doen.” Ik kan het niet laten om te glimlachen. Liam heeft echt bewezen hoe trouw hij is en hoe goed hij kan luisteren. Vroeger luisterde nooit iemand naar mij, ik moest altijd doen wat anderen zeiden. Liam voelt echt als een goede vriend en dat kan ik goed gebruiken hier.

        Sinds mij het bevalt hoe Liam zich gedraagd, besluit ik “wakker te worden”. Ik zie inderdaad Daniëlle bezorgd staan kijken wanneer ik doe alsof ik net wakker word. “Ze wordt wakker.” Fluistert ze en Liam kijkt sukkelig. “Ja, dat zie ik.” Grinnikt hij en helpt me omhoog van het bed waar ik op lig. “Waar ben ik?” “Louis appartement.” Antwoordt Liam direct en ik wrijf even in mijn ogen en kijk naar rechts. Naast me ligt Louis.

        Ik probeer me te herinneren wat er was gebeurd. Ik weet alleen nog dat we een feest hadden in een of ander studentenhuis van Niall. Mijn broer was er. Ik heb gezoend met Louis.. De rest ben ik vergeten. “Heb ik gedronken? Hoe ben ik hier terecht gekomen?” Denk ik hardop en ik hoor de twee twijfelen. “Louis flipte, je stuurde iedereen uit het studentenhuis. Louis ging knock-out en op een gegeven moment jij ook. Ik heb je hierheen gebracht en heb in jou appartement geslapen. Je had de sleutel voor mij onder je deurmat gelegd en ik heb het gebruikt, als je het niet erg vind.”

        “Wow, wacht, Louis flipte?” Vraag ik en Daniëlle en Liam kijken elkaar aan voordat ze “ja” beantwoorden. “Heb ik het huis kunnen ontruimen? Hebben mensen het gezien?” Vraag ik hen en ze kijken elkaar opnieuw even aan. “Weten we niet, vast wel een paar.” Ik begin uit paniek op te staan en kijk naar hoe Louis nog slaapt als een blok. “Fuck.” Scheld ik in mezelf en zie Liam door de handen – die ik voor mijn gezicht houd – naar mij toe lopen. Hij zet zijn handen op mijn schouders en haalt de handen voor mijn gezicht weg. “Ze zijn het vast allemaal weer vergeten. Geloof me, ongeveer 90 procent van alle mensen daar hadden alcohol op en liggen nu met een kater in bed, geen idee wat er gister was gebeurd.” Legt hij uit en ergens stelt het me wel een beetje gerust..

          Liam wilt nog meer zeggen tegen mij, maar het zachte gekreun van Louis onderbreekt hem. De hoofden van mij, Liam en zowel Daniëlle draaien om naar het bed – waar Louis lijkt wakker te worden. Ik weet dat Liam mij nu bezorgd aankijkt, maar ik negeer het en loop terug naar het bed, om er vervolgens op te zitten. Ik leg mijn hand op Louis heup, maar als hij zich omdraaid naar mij, haal ik het weg. Als Louis oogcontact met mij maakt, duurt het ongeveer 5 seconden voordat hij me sterk omhelst. “Emily..” Hoor ik hem zuchtend zeggen en voel zijn warme adem op mijn bovenrug. Ik glimlach lichtjes als hij zich weer loslaat. Zijn gezicht zit dicht bij de mijne, maar er gebeurd niks, we kijken elkaar gewoon aan, terwijl mijn lichaam los gaat van binnen.

        “Wij gaan er weer eh.. van door..” Zegt Liam ongemakkelijk en ik geef hem nog even een knuffel. Ik wens hem veel geluk met Daniëlle en ga dan weer terug op het bed zitten. Ik pak Louis’ hand vast en kijk hem aan. Hij kijkt eerst lief, en blij, maar dan slaat zijn gezicht om. “Emi– Ik moest je iets vragen, iets.. Ik dacht eraan in mijn nachtmerrie.. Ik–” “Louis, je had vannacht geen nachtmerrie.” Onderbreek ik hem. Zijn ogen wijdenen en hij ziet er enorm geschrokken uit. “W-Wat?” Zegt hij en ik merk het kippenvel op zijn armen. “Het is een lang verhaal en ik vertel het je nadat je zei wat je aan me wilde vragen.” Zeg ik hem en gelukkig knikt hij kort.

        “Ik wilde je vragen.. Of je mijn vriendinnetje wilde zijn?”

         Ik schrik, maar tegelijk kan ik het niet laten om enorm breed te glimlachen, vanwege de vlinders die door mijn lichaam heen gieren. “J-Ja, Louis, Ja.” Hij glimlacht terug en kijkt dan weer onzeker. “Ik weet dat dit zo snel gaat en dat ik helemaal niet veilig ben om in de buurt mee te zijn en–” Ik onderbreek hem. “Nee, stop, ik houd ervan om in je buurt te zijn en dit gaat niet snel, dit was genoeg tijd om in te zien wat voor persoon je bent, Louis.” Hij glimlacht lief. “Nou.. Moet ik dan maar een ontbijt maken?” Vraag ik en hij grinnikt zachtjes.

        “Ik help je wel.” Zegt hij en we lopen samen naar de keuken van hem. Er valt buiten sneeuw – wat me alleen nog maar meer aan het glimlachen maakt en de kerstlampjes die er – natuurlijk – nog steeds hangen, maken het perfect. Mijn dag kan niet meer stuk.

      Maar als we eenmaal bezig zijn, veranderd die gedachte. Als ik hem hem verteld wat er gisteren gebeurd stopt hij met wat hij aan het doen is en kijkt me geschrokken aan, voor ongeveer de derde keer vandaag.. Hij begint te stotteren. “Nee.. Nee, dat kan niet gebeurd zijn. Oh mijn god, Emily.. Nee, waarom.. I-Ik, Ik moet weg.” Hij rent weg uit het appartement en ik zucht.

        “Again, Louis? Again? Seriously?” Zeg ik in mezelf en gooi de theedoek die ik pakte voor de oven weer terug op het aanrecht, om vervolgens het appartement uit te rennen, achter Louis aan. Alsof we weer helemaal bij het begin zijn ge–eindigd.

        [oke, ik doe nog 1 hoofdstuk hierna – die heel kort wordt en daarna komt de epiloog, i am so so so sorry. ik hoop dat jullie deze leuk genoeg vond, het leek een beetje saai sorry :(]