Annemin lafını beklemeden ayağa kalkıp, meleğimin yanına gittim. "Gel benimle." dedim ve elinden tutup onu odama götürdüm. Yatağıma oturdum ve yanıma oturmasını bekledim.
"Seninle konuşacaklarımız var, öyle değil mi?" dediğimde bana usulca bakıp yanıma oturdu.
"Öncelikle, neden o adamın yanında kalmaya başladın? Neden polise haber vermedin?" Derin bir nefes aldı, "Onunla lisedeyken karşılaştım. Yakışıklılığı aklımı çeldi, küçüktüm tabi. Çok saftım, herkesin bir sevgilisi vardı, benimse hiç olmamıştı. Bana çok yakın davranıyordu. Ailem de sahip çıkmadı hiç bana, babamdan dayak yedim hep. Eh, aşık olduğumu sandım Koray'a. Onun yanında yaşamaya başladım. Bir süre sonra beni taciz etmeye başladı, sonra ardından daha da ilerisi. Evden gitmek istiyordum ama çok güçlüydü, silahı vardı. Beni öldürmekle tehdit ediyordu. Safım ya ben de, polise verirsem beni öldürtür sandım, korktum. Yanından da kaçamadım. Ne namus kaldı, ne saflık." Sustuğunda derin bir sessizlik oldu, dolan gözlerimi sakladım ondan. Daha önce onunla konuşmuş olsaydım eğer daha az acı çekmiş olacaktı.
"Bak! Bundan sonra sana hep ben sahip çıkacağım. Hep yanında olacağım. Ta ki sen git diyene kadar. Bu ev senin de evin artık, bu aile senin de ailen. Namus mu dedin? Tanrı aşkına sana tecavüz ediyordu! Namus böyle kirlenmez. Konu saflığına gelecekse," elini tuttum ve konuşmaya devam ettim. "Sen bu dünyada yaşayan en saf varlıksın." Burukça gülümseyip bana baktı, öyle güzel baktı ki. Aşık oldum defalarca o bakışına. O baktı, ben baktım. Sürdü gitti öylece. Sessizliği bozan o oldu.
"Ben galiba... Sana yük oluyorum. Yani şey, ailen benden memnun kalmadı gibi pek, gitsem iyi olur aslında. Ağzımı arar gibi konuştuğunda gerçekten çok sinirimi bozmuştu. "Sakın! Sakın bir daha böyle saçmalıklar duymayayım ağzından. Fena olur ha!" Kıkırdadığında anlam veremez bir şekilde baktım. "Komik miydi?" Kafasını olumlu anlamda salladığında gülümseyip yere baktım. Utanma, lütfen utanma Oğulcan.
"Çocuklar! Gelin bir şeyler yiyin." Annemin sesiyle gülümsedim. Gelinine böyle seslenme ama anneciğim, lazım olur. "Haydi kalk güzelim, aşağıya inelim." Utangaç bir tavırla kafasını salladı ve uzattığım elimi tutup benimle geldi. Aşağıya indiğimizde annemin ve babamın bakışları ellerimizde toplanmış olsa da sonradan gözlerini ellerimizden çekip gülümsediler. "Haydi buyur güzel kız, aç olmalısın." Babam mutlu gibiydi, birini korumamdan mıdır, yüzümün gülmesinden midir bilmem. Sandalyelere yerlestiğimizde hafif gergin bir hava olsa da normal olduğunu düşündüm. Hiç tanımadıkları biri evdeydi, kim olsa gergin olurdu bu durumda. Yemeklerimizi yavaşça yerken bir yandan da annemin bakışlarını inceliyordum. Ne düşündüğü hakkında hiçbir fikrim olmasa da sinirli değildi, sadece hafif huzursuzdu. Bunu bilmem benim için fazlasıyla yeterliydi.
Yemek bittiğinde meleğime bir oda hazırlattım. Yarın onu birkaç kıyafet almak için dışarıya çıkaracaktım. Ardından da babamla polise gidecektik.
*
Sabah olduğunun göstergesi güneş ışıkları gözlerimi kör etmeye başlamıştı bile. Yavaşça yataktan kalkıp banyoya ilerledim. İşlerimi hallettikten sonra üzerime bir şeyler geçirip odadan çıktım. Küçük adımlarla Melek'in odasına gittiğimde kapıyı ses etmemeye çalışarak açtım, uyuyordu. Yatağının baş ucuna oturup onu izlemeye başladım. En az yarım saat geçmişti. Gözlerini açıp bana baktığında yatakta doğruldu ve mırıldandı, "Günaydın Oğulcan." Gülümsemesine karşılık verip, "Günaydın Melek." Ayağa kalktığında banyoya ilerledi. Odasından çıkıp kendi odama geçtim. 5 dakika sonra tekrar Melek'in odasına gittiğimde annemin ona kıyafet vermiş, Melek'in de onları giymiş olduğunu gördüm. Sanki içimi bir huzur kaplamıştı, sanki yeni bir aile kurulmuştu burada, mutlu bir aile... "Yakışmış, yani kıyafetler." Mutlu görünüyordu. "Teşekkür ederim, beni böyle burada kabul ettiniz, korudunuz. Bana yardım etmeye çalışıyorsunuz. Size minnettarım. Ama en kısa sürede gideceğim. Yani bil istedim." Kaşlarımı çattım. "Diyebileceğim bir şey yok, istersen gidersin ama seni o piçten kurtarmadan yanımdan asla ayırmam."
*
